Το μοσχαράκι έγινε άφαντο! (Που βόσκει ο νους σου;)

Από όταν ο Nanquan Puyuan πήγε κοντά στον Mazu, δείχνοντας μεγάλη αχαριστία στην φιλοξενία του δασκάλου, άρχισε να συμπεριφέρεται με απόλυτη ασυδοσία. Μια μέρα, εκεί που ο Nanquan Puyuan μοίραζε χυλό στους άλλους μοναχούς, ο δάσκαλος πλησίασε και τον ρώτησε: "Τι έχει μέσα η κατσαρόλα σου;"
"Τι τον έπιασε τον παλιόγερο και ξεστομίζει τέτοιο πράγμα;", απάντησε ο Nanquan.
Ο δάσκαλος δεν είπε τίποτα. Από την ημέρα εκείνη όμως κανείς δεν ξανατόλμησε να δοκιμάσει τον Nanquan!
(Ο τρόπος που επαλήθευαν την πνευματική πρόοδο κάποιου ήταν μέσω των απαντήσεων που έδινε στις ερωτήσεις)

Όταν ο δάσκαλος Nanquan Puyuan έφυγε από την συντροφιά του δασκάλου Mazu, εγκαταστάθηκε στο όρος Nanquan και εκεί κάθισε 30 ολόκληρα χρόνια. Κάποια μέρα εκεί που δίδασκε είπε το εξής: "Από μικρό παιδί είχα ένα μοσχαράκι το οποίο έβαζα να βοσκήσει στα ανατολικά του Κίτρινου ποταμού, αλλά αυτό προτιμούσε να πηγαίνει και να βόσκει το χορτάρι του γείτονα! Το έστελνα να βοσκήσει στα δυτικά και αυτό πάλι κατέληγε να τρώει το χορτάρι κάποιου αλλουνού! Έτσι δεν είχα άλλη επιλογή από το να το αποδεχθώ-ας φάει χόρτο όπου θέλει! Όμως μετά από λίγο το μοσχαράκι είχε γίνει άφαντο!"

Μια άλλη φορά, την ώρα που ο δάσκαλος Nanquan έκανε αγροτικές εργασίες πάνω στο βουνό, ένας περαστικός μοναχός, σταμάτησε και τον ρώτησε: "Ποιόν δρόμο θα πάρω για να βγω εκεί που πήγε ο Nanquan;"
Ο δάσκαλος σηκώνοντας το δρεπάνι του, του απάντησε: "Μου κόστισε 30 νομίσματα για να αγοράσω αυτό το δρεπάνι!"
"Δεν σε ρωτάω για το δρεπάνι σου! Σε ρωτώ πως να πάω στο μέρος που είναι ο Nanquan" απάντησε ο Μοναχός χωρίς να έχει καταλάβει με ποιόν μιλάει.
"Το δρεπάνι αυτό το χειρίζομαι πολύ επιδέξια!" απάντησε ο Nanquan.

南泉普愿参见马祖道一后，才顿然得鱼忘筌，到达游戏三昧的境地。一天，南泉给众僧舀粥。马祖过来问："桶里是什么？"南泉说："这老头子怎么张口就说这种话？"马祖就不再吭声了，从此别的和尚也不敢再考他。

南泉普愿离开马祖后，栖止于池阳南泉山，一住三十年。有一天，南泉上堂来说："我自小就养了一头水牯牛，想向河东放牧，可它要吃别人的水草；想向西边放牧，也要吃别人的水草。所以不如将就着，在这儿吃点草吧，可是却又总找不到。"

一次，南泉在山上干活，有一个和尚过来问："到南泉那儿去的路怎么走？"南泉举起他的镰刀说："我这把镰刀是花了三十块钱买的。"和尚说："我不问你镰刀，我问你到南泉那儿去的路怎么走？"南泉说："这镰刀我用得正快！"

Το κεφάλι μιας ψόφιας γάτας

Ο δάσκαλος Caoshan Benji(Sozan Honjaku) προερχόταν από το Fujian και ήταν ένας από του ιδρυτές της Caodong σχολής του Ζεν. Όταν εγκατέλειψε την κοσμική ζωή και ζήτησε να μαθητεύσει δίπλα στον δάσκαλο Dongshan, ο δάσκαλος Dongshan τον ρώτησε το όνομα του. "Benji", απάντησε (το όνομα του σημαίνει "μοναδική ρίζα").
"Για ποια μοναδική ρίζα λες;",ρώτησε ο δάσκαλος που δεν ικανοποιήθηκε με την απάντηση
"Δεν με λένε Benji", απάντησε ο Caoshan. Έτσι κέρδισε την βαθιά εκτίμηση του δασκάλου Dongshan.

Όταν κάποια μέρα αποχαιρέτησε τον δάσκαλο Dongshan, πήγε στην περιοχή του Caoxi στο Caoshan που είχε διδάξει κάποτε ο δάσκαλος Huineng και από το μέρος αυτό υιοθέτησε το όνομα Caoshan. Αργότερα επέστρεψε στο Jiyong της επαρχίας Jiangxi. Μιας και έτρεφε βαθύ σεβασμό για το όνομα του δασκάλου Huineng, έδινε το όνομα Caoshan σε όλα τα μοναστήρια τα οποία στην συνέχεια ίδρυσε.

Κάποτε ένας μοναχός ονομαζόμενος Qingshui του είπε: "Είμαι μόνος και εξαθλιωμένος, σας παρακαλώ δάσκαλε βοηθήστε με!"
Τότε ο Caoshan του είπε: "Qingshui, έλα εδώ"
Ο μοναχός πλησίασε και τότε ο δάσκαλος του είπε: "Από το πιοτό των ανθρώπων έχεις πιει ήδη τρία ποτήρια και όμως συνεχίζεις να επιμένεις πως δεν το έχεις αγγίξει στα χείλη σου!"

Μια άλλη φορά, ένας μοναχός είπε στον δάσκαλο: "Δάσκαλε, όλο μου το σώμα είναι γεμάτο αρρώστιες, σας παρακαλώ θεραπεύστε με"
Ο Caoshan απάντησε: "Δεν θα σε θεραπεύσω"
"Γιατί;", ρώτησε ο μοναχός
"Γιατί ούτε είσαι σε θέση να ζήσεις, ούτε να πεθάνεις όμως μπορείς" απάντησε ο δάσκαλος
"Πως γίνεται να μην έχετε ούτε ίχνος συμπόνιας δάσκαλε;" ρώτησε ξανά ο μοναχός
"Μα, από συμπόνια τα κάνω όλα αυτά" απάντησε ο δάσκαλος.

Σε μια άλλη περίσταση, όταν ο δάσκαλος Caoshan άκουσε το χτύπημα του γκονγκ, άρχισε να ουρλιάζει σαν σε πόνο. Ο μαθητής σαστισμένος τον ρώτησε: "Τι έχετε δάσκαλε;"
"Αυτός ο ήχος, χτύπησε ακριβώς στην καρδιά μου" απάντησε ο δάσκαλος. Ο μαθητής έμεινε άφωνος.

Ένας άλλο μαθητής κάποτε τον ρώτησε: "Τι είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο δάσκαλε;"
"Το κεφάλι μιας ψόφιας γάτας", απάντησε ο δάσκαλος.
"Γιατί έτσι;" ρώτησε ο μαθητής
"Γιατί ποτέ δεν σκέφθηκε κανείς να του δώσει κάποια αξία", απάντησε ο δάσκαλος

Ένας μοναχός μιλώντας για τον εαυτό του είπε: "Σας δίνω δάσκαλε ένα ακατέργαστο πετράδι, σας παρακαλώ δεχθείτε να το κόψετε"
"Δεν το κόβω" απάντησε ο δάσκαλος.
"Γιατί δεν το κόβετε;" ρώτησε ο μοναχός
"Επειδή θέλεις να δεις αν είμαι καλός τεχνίτης" απάντησε ο δάσκαλος

Κάποτε έγραψε ένα κοάν (το οποίο εμφανίζεται στο Blue cliff record):

"Η κραυγή του δράκου που ξεπετάγεται από τον κορμό του απονεκρωμένου δέντρου αποκαλύπτει την αλήθεια, 

το παραπεταμένο κρανίο που στις κόγχες δεν έχει μάτια βλέπει καθαρότερα.

Εκεί που τελειώνει η διάκριση και η επιθυμία, εξαφανίζονται τα όρια επιτρέποντας στον άνθρωπο εκείνον να δει το καθάριο μέσα στην λάσπη."

曹山本寂，福建人，是曹洞宗的又一创始人。他抛弃尘缘，投入洞山良价门下，洞山问他："你叫什么名字？"他回答："本寂。"洞山问："哪个呀！"他又说："不叫本寂。"由此深得洞山器重。

后来，他辞别洞山到曹溪，再回到江西的吉永。因为他非常仰慕曹溪慧能的英名，将自己所住的山叫曹山。

僧人清税说："我孤独贫困，请老师拯济。"曹山说："清税和尚，你过来。"清税走上前，曹山禅师就说："泉州白家酒，你吃了三盏，吃后还说没有沾唇。"

一次一个僧人对曹山说："学生浑身是病，请老师医治。"曹山答："我不医。"僧人问："为什么？"曹山说："我要叫你求生不得，求死不能。"僧人说："难道和尚没有一点慈悲心吗？"曹山说："我才是真正的大慈大悲的人。"

有一次，曹山禅师听到钟声就叫到："哎哟！哎哟！"弟子问他："师父这是怎么啦？""那钟声打中我的心啦。"弟子无言以对。

有一个弟子问："世间什么最贵重？"曹山回答说："死猫的头最贵重。"弟子问："为什么呢？"曹山说："因为从没有定过价钱。"

僧人问："我抱璞投师，请老师雕琢。"曹山答："不雕琢。"僧人又问："为什么不雕琢？"曹山回答："要知道曹山是好手。"

他曾做过一首偈子：
枯木龙吟真见道，骷髅无识眼刚明。
喜识尽了消息尽，此人哪辨浊与清。

Όταν ξυπνήσετε από το όνειρο θα καταλάβετε την κενότητα του!

Ο δάσκαλος Deshan Xuanjian, προερχόταν από την περιοχή του Σιτσουάν. Το κοσμικό του επίθετο ήταν Τζόου. Από μικρό παιδί μελετούσε το Dharma και μιας ήταν ιδιαίτερα εξοικειωμένος με το να αναλύει την Διαμαντένια Σούτρα, του είχαν δώσει το παρατσούκλι: "Ο διαμαντένιος Τζόου".
Όταν κάποια στιγμή άκουσε πως η ανταγωνιστική τους σχολή(Southern school) είχε αρχίσει να έχει απήχηση και να προσελκύει κόσμο, εξοργισμένος σχολίασε:
"Η διδασκαλία του Βούδα είναι τόσο εκτενής και δυσνόητη, που ακόμα και μια ολόκληρη ζωή να διαλογίζεται κανείς δύσκολα θα γίνει βούδας. Τώρα αυτοί οι δαίμονες του Νότου πως τολμούνε και κηρύττουν μπούρδες του στυλ "Βασιζόμενος στην εσωτερική σας καθοδήγηση μπορείτε να δείτε την πραγματική φύση σας και να γίνεται Βούδες;". Θέλω να καταστρέψω το σινάφι τους και να γκρεμίσω την φωλιά τους. Αυτή θα είναι η προσφορά μου στον Βούδα."

Έτσι επιλέγοντας απο την συλλογή του το Qinglong(Πράσινος δράκος: διάσημοι σχολιασμοί που έγραψε ο ίδιος πάνω στο Διαμαντένιο Σούτρα) έφυγε από το Σιτσουάν. Καθώς κατευθυνόταν προς την περιοχή Linyang της επαρχίας Hunan, είδε μια γυναίκα να πουλάει φαγώσιμα. Μιας και η κοιλιά του ήταν άδεια, άφησε κάτω το δισάκι του έτοιμος να αγοράσει κάτι φαγώσιμο, όμως την στιγμή εκείνη η γυναίκα δείχνοντας προς το δισάκι του τον ρώτησε: "Τι βιβλίο είναι αυτό που κουβαλάς εκεί μέσα;"
"Το διαμαντένιο Σούτρα" απάντησε ο Deshan.
"Έχω μια απορία", είπε η γυναίκα. "Αν μπορείς να μου την απαντήσεις θα σου δώσω κάτι φαγώσιμο χωρίς λεφτά, αν όμως δεν μπορείς να μου απαντήσεις, τότε σε παρακαλώ να φύγεις, δεν έχει τίποτα φαγώσιμο για σένα. (Η κινέζικη λέξη για το φαγώσιμο είναι και ένα ρήμα, που σημαίνει προσεγγίζω την φύση του Εαυτού). "Στο Διαμαντένιο Σούτρα", συνέχισε, "γράφει πως ο χθεσινός Εαυτός είναι ανυπόστατος/άπιαστος. Ο Εαυτός του τώρα είναι ανυπόστατος, ο μελλοντικός εαυτός είναι ανυπόστατος. Εσύ, ποιόν απ'όλους του εαυτούς προσπαθείς να προσεγγίσεις; (κάνοντας λογοπαίγνιο με την λέξη φαγώσιμο)". Ο Deshan έμεινε άφωνος.

Αργότερα αναζήτησε τον δάσκαλο Longtan Chongxin(όνομα που σημαίνει Λίμνη του Δράκου). Μόλις μπήκε στην αίθουσα διδασκαλίας του για πρώτη φορά, φώναξε: "Είχα ακούσε πως η λίμνη του δράκου είναι φημισμένη και ήρθα εδώ για να ρίξω μια ματιά, όμως ούτε λίμνη βλέπω, ούτε δράκο."
Ο δάσκαλος Longtan δίχως να αντιδράσει στην πολεμική του Deshan, απλά έπεσε υποκλινόμενος στα πόδια του και του είπε: "Μόλις έφτασες στην λίμνη του δράκου"
Ο Deshan μη έχοντας πως να αποκρούσει αυτή την αντιμετώπιση, έμεινε κοντά στον δάσκαλο.

Μια νύχτα, καθώς ο Deshan έκανε παρέα στον γερασμένο δάσκαλο Longtan, του είπε ο δάσκαλος Longtan: "Είναι περασμένη η ώρα,  γιατί δεν επιστρέφεις στο δωμάτιο σου;"
Ο Deshan έκανε να φύγει αλλά μόλις βγήκε έξω επέστρεψε μέσα και είπε: "Έξω είναι πολύ σκοτεινά"
Τότε ο δάσκαλος άναψε ένα κερί και του το προσέφερε. Μόλις όμως ο Deshan άπλωσε το χέρι του να το πιάσει, ο δάσκαλος με ένα φύσημα του το έσβησε.
Την στιγμή εκείνη ο Deshan κατάλαβε.

Το επόμενο πρωί, ο Longtan ανακοίνωσε στους μαθητές του "Ανάμεσα μας υπάρχει ένα παλικάρι αιμοβόρο του οποία τα δόντια είναι κοφτερά σαν μαχαίρια. Αγύριστο κεφάλι και σκληρός σαν βράχος. Μέρα νύχτα, στην κορυφή ενός μοναχικού βράχου, με τις πράξεις του κηρύττει το μονοπάτι της διδασκαλίας μου."
Ο Deshan αφού φωτίστηκε, άναψε μια φωτιά στην αίθουσα διαλογισμού και έκαψε το βιβλίο σχολιασμού που είχε γράψει και το οποίο είχε κουβαλήσει μαζί του από το Σιτσουάν. Γεμάτος έμφαση είπε:
"Ακόμα και η πιο διεξοδική μελέτη των γραφών, δεν είναι τίποτα, παρά ένας κόκκος σκόνης μέσα στο άπειρο. Ακόμα και τα πιο σπουδαία κατορθώματα στον κόσμο των ανθρώπων, δεν είναι τίποτα παρά μια σταγόνα νερού που χάνεται μέσα σε μια τεράστια λίμνη.

Ο Deshan μετά την αφύπνιση του, μίλησε στην σύναξη των μοναχών και είπε: "Όποιος τολμήσει να μιλήσει θα φάει 30 ξυλιές! Όποιος δεν τολμήσει να μιλήσει, και αυτός θα φάει 30 ξυλιές!". Οι ξυλιές(με μπαστούνι) του Deshan δίπλα στις κραυγές(Katsu) του Linji αποτελούν τα χαρακτηριστικά τεχνάσματα του Ζεν που αναφέρονται ως "stick and shout".

Κάποτε κάποιος ρώτησε τον Deshan "τι είναι ένας Bodhisattva;"
Ο Deshan τον χτύπησε με το ραβδί του και του φώναξε: "Φύγε από δω! Πώς τολμάς να χέζεις εδώ μέσα;"

Μια άλλη φορά στην ερώτηση "Τι είναι ο Βούδας;" ο Deshan στο ίδιο ύφος απάντησε: "Ο Βούδας είναι η βρωμερή αλεπού του Δυτικού παραδείσου"

Σε μια άλλη περίσταση ενόσω δίδασκε στην σύναξη των μοναχών είπε ο Deshan:
"Ούτε Βούδα έχω, ούτε κάποιον διδάσκαλο. Ο Bodhidharma ήταν μια σκατούλα και ο Śākyamuni είναι αποξηραμένα κόπρανα γουρουνιού, ενώ οι Bodhisattva Manjusri και Samantabhadra είναι δοχεία που κουβαλάνε ακαθαρσίες μέσα τους. Τι Sammā-Sambodhi πλάσματα, τι πλάσματα που πέτυχαν δήθεν την φώτιση χωρίς την καθοδήγηση κανενός; Όλα είναι απλοί άνθρωποι. Bodhi, Prajñā (σοφία) και το βασίλειο της Νιρβάνα, όλα τους είναι πάσαλοι στους οποίους έχουν δεμένα τα γαϊδούρια. Τα 12 είδη των γραφών είναι τα κιτάπια του διαβόλου(Yama), τα βρωμόχαρτα με τα οποία σκουπίζουν τις ανοιχτές πληγές. Δεν υπάρχουν οι τέσσερις αλήθειες και τρείς αρετές, ευγενής προδιάθεση(Shoshin) και τα δέκα στάδια της πνευματικής πορείας, όλα τους είναι σαν τα πνεύματα που φυλλάνε τους τάφους: Δεν μπορούν να προστατεύσουν ούτε τον εαυτό τους."

Στο νεκροκρέβατο είπε στους μαθητές τους: "Με το να κυνηγάτε κενές ψευδαισθήσεις, κουράζετε άδικα το πνεύμα σας. Όταν ξυπνήσετε απο το όνειρο, τότε μοναχά θα καταλάβετε την κενότητα του!"

德山宣鉴禅师，四川人，俗姓周，幼年出家，曾精研佛法，尤其擅长讲解《金刚经》，故有周金刚之称。当他听说南方禅宗十分兴盛，便不平道： "佛学如此博大精深，即使修行一辈子，也难以成佛。 南方的妖魔竟敢胡诌什么"直指人心，见性成佛"。 我要捣毁他们的老巢，灭绝这些邪种，以报答佛恩。" 于是，他挑着《青龙疏抄》离开了四川。 在湖南澧阳的路上，他看到一位妇人在卖饼，当时他肚子有点饿了，就停下担子，想买点心，妇人指着他的担子问："里面装的是什么书啊？"德山道："是《金刚经》。"妇人说："我有一个问题，你要答得上来就送你点心吃，如果答不上来就请你走开，没有点心吃。《金刚经》上说："过去心不可得，现在心不可得，将来心也不可得"，不知道你点的是哪个心？"周金刚顿时哑口无言。

随后，他到龙潭崇信禅师那里去，一进法堂他就大声嚷嚷："久闻龙潭大名，到此一看，即不见潭，也不见龙。"崇信躬身道："你已经亲身到了龙潭。"德山无法回答，就留了下来。

一天夜里，德山宣鉴侍立在龙潭身旁，龙潭禅师说： "夜深了，你怎么还不回去。" 德山宣鉴便往外走，刚出去又回来说："外面好黑。" 禅师便点起一支蜡烛给他。他刚伸手接，禅师就一口吹灭。 德山顿时大悟。 第二天，龙潭对大众说："这里有个汉子，牙齿好像剑树，张着血盆大口。 一棒打不回头。他日异时，在孤峰顶上，树立我的道法。"德山宣鉴悟道后，便把《金刚经疏抄》等在法堂上一把火烧了。 他感叹道：
穷诸玄辩，若一毫置于太虚。
竭世枢机，似一滴投于巨壑。

（意思是：穷尽了玄理佛论，也不过像放在虚空中的一根毫毛；用尽了世间机巧，也不过像投入巨壑中的一滴水珠。）

德山宣鉴悟道后上堂说："说得出来也三十大棒，说不出来也三十大棒。"德山的棒与临济的喝，形成禅宗特有的棒喝交加。

有人问："什么是菩萨？"德山宣鉴就用棒子打他："出去！别到这里来拉屎！"
"什么是佛？"德山宣鉴回答："佛是西天老骚狐。"

德山宣鉴有一天在堂上说："我这里没有佛，没有祖，达摩是老臊胡，释迦牟尼是干屎橛，文殊、普贤是挑粪工，什么等觉、妙觉都是凡夫，菩提智慧、涅盘境界都是系驴的木桩。十二类佛经是阎王簿，是擦疮的废纸，什么四果三贤、初心十地都是守坟的鬼，自身难保。"

临终时，德山宣鉴告戒徒子徒孙道："扪空追响，劳汝心神。梦觉觉非，竟有何事！"（意思是：追逐虚空幻响，只会徒劳你们的心神，梦中醒来，才会觉悟到它的虚幻，明了本来无事的道理。）

Ακόμα να έρθει ο δάσκαλος;

Ο δάσκαλος Nanquan Puyuan είχε ετοιμάσει μια τελετή στην μνήμη του δασκάλου του Mazu Daoyi ο οποίος ήταν ήδη νεκρός. Αφού τελείωσε τις προετοιμασίες, απευθυνόμενος προς το πλήθος των ανθρώπων που είχε μαζευτεί, ρώτησε: "Ακόμα να έρθει ο δάσκαλος Mazu;"
Το πλήθος σαστισμένο δεν ήξερε τι να απαντήσει σε αυτή την παράλογη ερώτηση.
Ξαφνικά ένας νεαρός μοναχός εν ονόματι Tung-Shan απάντησε: "Ψάχνει να βρει συνοδούς και αμέσως μετά θα έρθει!"
"Αν και μικρός ακόμα, φαίνεται να έχεις προοπτικές πνευματικής εξέλιξης", απάντησε ο δάσκαλος Puyuan.
Ενοχλημένος ο Tung-Shan απάντησε: "Δάσκαλε, δεν είναι σωστό να αποκαλείτε σκάρτους τους  έντιμους ανθρώπους!"

普愿禅师设斋祭祀马大师，问众僧道："马大师来吗？"大众无话可答。洞山："等到有了伴就来。"普愿："你虽然年轻，却很可以培养。"洞山："和尚不要把良民降低为贱人！

Ποίος μπορεί να ακούσει την άβια ύλη να κάνει κήρυγμα;

Ο δάσκαλος Tung-shan όταν εγκατέλειψε το όρος Weishan, πήγε κατευθείαν να συναντήσει τον δάσκαλο Yunyen Tansheng (Ungan Donjo).
"Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός ο οποίος είναι σε θέση να ακούσει τα μη-αισθανόμενα όντα (αναφερόμενος στην άβια ύλη) να διδάσκουν το Dharma (Mujo Seppo);", ρώτησε ο Tungshan.
"Μόνο τα μη-αισθανόμενα όντα μπορούνε να την ακούσουν", απάντησε ο Yunyan αναφερόμενος τόσο στην άβια ύλη όσο και στα όντα τα οποία έχουν μεταβεί πέρα από τις αισθήσεις.
"Εσείς, σεβάσμιε, μπορείτε να τα ακούσετε;", ξαναρώτησε ο Tungshan.
"Αν εγώ μπορούσα να τα ακούσω, τότε εσύ δεν θα μπορούσες να ακούσεις εμένα να διδάσκω", απάντησε ο Yunyan.
"Γιατί όμως να μην μπορώ να τα ακούσω;", ξαναείπε ο Tungshan.
Σηκώνοντας το ραβδί του ο Yunyan τον ρώτησε: "Μπορείς ακούσεις αυτό;"
"Όχι" απάντησε ο Tungshan.
"Εδώ δεν μπορείς να ακούσεις την διδασκαλία μου, πως περιμένεις να μπορείς να ακούσεις την διδασκαλία των μη-αισθανόμενων όντων;" ρώτησε ο δάσκαλος Yunyan.
"Σε ποια γραφή γίνεται αναφορά για την διδασκαλία των μη-αισθανόμενων όντων δάσκαλε;", ρώτησε ο Tungshan
"Σίγουρα έχεις διαβάσει το Amitābha Sūtra που λέει: Πουλιά και δέντρα, όλα διδάσκουν το Dharma." είπε ο Yunyan και μόλις το άκουσε αυτό ο Tungshan, αφυπνίστηκε λέγοντας με την σειρά του:
"Θαυμαστό μυστήριο! Ποιος θα φανταζόταν την άβια ύλη να κάνει κήρυγμα; Αν χρησιμοποιήσεις τα αφτιά σου για να το ακούσεις, διαρκώς θα αποτυγχάνεις. Ακούγοντας το όμως με τα μάτια, τότε επιτέλους θα το γνωρίσεις."

良价禅师辞别沩山后，直接拜访云岩昙晟禅师。问："无情说法，什么人能够听到？"云岩："只有无情能够听得见。"良价："你和尚听得到吗？"云岩："我如果听得见，你就听不到我说法了。"良价："我为什么听不到？"云岩竖起拂子说："可听到吗？"良价："没有听到。"云岩："我说法你尚且听不到，更不要说无情说法了。"良价："无情说法，出在哪个典故？"云岩："你难道没看到《阿弥陀经》说：水鸟树林，全都念佛法。"良价对此有所省悟，于是说偈云：

也大奇，也大奇，

无情说法不思议。

如用耳听终难会，

眼处闻时方知。

Πού πάει η ασθένεια;

Μια φορά ο δάσκαλος Shexian Guisheng (Sekken Kisho) επισκέφθηκε έναν άρρωστο μοναχό. Ο μοναχός τον ρώτησε: "Μιας και το σώμα μας υπακούει στα τέσσερα στοιχεία(Mahābhūta) τα οποία στην βάση τους είναι κενά, τότε από πού έρχεται η ασθένεια;"
Ο δάσκαλος απάντησε: "Από το σημείο που σχηματίζει τις ερωτήσεις"
"Και αν σταματήσεις τον σχηματισμό των ερωτήσεων; Τότε η ασθένεια που πάει;", ξαναρώτησε ο μοναχός
"Μόλις αφήσεις το σφιχτό κράτημα σου,  η ασθένεια επιστρέφει και εξαφανίζεται πίσω στο υπερπέραν". Τότε ο μοναχός κατάλαβε και πολύ σύντομα έγινε πάλι καλά.

一天，叶县去探望一位得病的僧人。病僧问：“为僧者四大（即地水火风，佛家认为万物都由这四大构成）本空，病从那里来？”叶县答：“从你问处来。”病僧又问：“不问时如何？”叶县答道：“撒手卧长空。”病僧明白了，随后就康复了。

Πως γίνεται το ψάρι να χάσει τον δρόμο του στην ξαστεριά;

Κάποτε ο δάσκαλος Linji επισκέφθηκε τον δάσκαλο Fenglin. Μόλις τον είδε ο Fenglin προβληματισμένος για την πρόοδο του, του είπε: "Θα ήθελα να σας συμβουλευτώ για ένα θέμα"
Ο Linji όμως απάντησε: "Γιατί πρέπει να κόβει και να πετάει κανείς καλό κρέας αν αυτό δεν έχει σαπίσει;"
Ο Fenglin δεν φάνηκε να καταλαβαίνει το νόημα του δασκάλου όμως (δηλαδή πως ο Fenglin έχει ήδη αφυπνιστεί) και συνέχισε εκθέτοντας την απογοήτευση του για τον αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει: "Όταν το φεγγάρι λάμπει δίχως σύννεφα και τα νερά είναι καθαρά δίχως να δημιουργείται κάποια σκιά σε αυτά, πως παρ'όλα αυτά γίνεται και το ψάρι χάνει τον δρόμο του;"
"Όταν το φεγγάρι λάμπει δίχως σύννεφα να το εμποδίζουν και τα νερά είναι καθαρά δίχως να δημιουργείται κάποια σκιά, πώς παρ'όλα αυτά εσύ πιστεύεις πως το ψάρι έχει χαθεί;" τον διόρθωσε ο Linji.
"Βλέποντας τον άνεμο, ξέρω πως κύματα έχουν σηκωθεί και το πανί φουσκώνει κάνοντας το σκάφος (του νου) να ξαναρχίσει να γλιστράει πάνω στα άγρια νερά" είπε ζητώντας για άλλη μια φορά βοήθεια ο Fenglin.
"Μονάχο του το φεγγάρι αντανακλάται πάνω στην γαλήνια λίμνη. Το μακρόσυρτο βουητό του φθινοπωρινού ανέμου ακούγεται απλά σαν την πνοή μιας γης και ενός ουρανό που έχουν ήδη γίνει ένα" είπε για άλλη μια φορά ο Linji.
"Η γλώσσα σας είναι κοφτερή σαν σπαθί και μετράει γη και ουρανό όμως σας παρακαλώ δώστε μου μια φράση μήπως και καταλάβω", ξαναείπε ο Fenglin προβληματισμένος.
"Ο ξιφομάχος βγάζει το σπαθί του μόνο στην παρουσία ενός άλλου ξιφομάχου. Ο ποιητής απαγγέλλει ποιήματα μόνο στην παρουσία ενός άλλου ποιητή" είπε ο δάσκαλος Linji και τότε ο Fenglin επιτέλους σιώπησε.


临济前去拜访凤林禅师。见面后，凤林问：“有事想请教，行吗？”临济答：“何必剜肉作疮。”凤林说：“海月澄无影，游鱼独自迷。”临济说：“海月既无影，游鱼如何迷！”凤林又说：“观风知起浪，玩水野帆飘。”临济对答：“孤蟾独耀江山静，长啸一声天地秋。”凤林说：“任张三寸挥天地，临机一句试说来。”临济道：“路逢剑客须呈剑，不是诗人不献诗。”凤林只好作罢。

Φέρε και εκείνες τις καρέκλες!

Δεν είναι γνωστή η καταγωγή του δασκάλου Tianran(Tanka Tennen) του όρους Danxia. Αρχικά ήταν ένας κομφουκιανιστής λόγιος ο οποίος πήγαινε προς το Chang'an την τότε πρωτεύουσα για να συμμετάσχει στις αυτοκρατορικές εξετάσεις. Στον δρόμο, συνάντησε έναν ασκούμενο στον διαλογισμό ο οποίος τον ρώτησε που πηγαίνει.
Όταν ο Tianran απάντησε πως πήγαινε για να συμμετάσχει στις αυτοκρατορικές εξετάσεις, ο ασκούμενος του απάντησε: "Το να δώσεις εξετάσεις για να γίνεις κυβερνητικός υπάλληλος στην αυλή του αυτοκράτορα, δεν συγκρίνεται με το να επιλέξεις τον Βούδα".
Ο Tianran τότε ρώτησε: "Αν επιλέξω τον Βούδα, πού πρέπει να απευθυνθώ;"
"Πρόσφατα στην περιοχή του Jiangxi εμφανίστηκε ο δάσκαλος Mada(Mazu Daoyi), εκεί πρέπει να πας", απάντησε ο ενασκούμενος. Έτσι, ο Tianran έφυγε κατευθείαν για το Jiangxi.

Μόλις παρουσιάσθηκε μπροστά στο δάσκαλο Mada, ο Tianeran με το χέρι του έπιασε το καπέλο, μια συμβολική κίνηση που έδειχνε πως ήθελε τον δάσκαλο να του ξυρίσει το κεφάλι και να τον δεχθεί σαν μοναχό. Ο δάσκαλος του έριξε μια ματιά και αμέσως είπε: "Ο Shitou Xiqian που κατοικεί στο Nanyue είναι ο δάσκαλος σου"
Με μιας ο Tianran πήγε στο Nanyue και για άλλη μια φορά στάθηκε μπροστά στον δάσκαλο και τρίβοντας το καπέλο του, του ζήτησε να γίνει μοναχός. Ο δάσκαλος Shitou είπε με μιας: "Πήγαινε στην Κουζίνα!"

Τρία χρόνια πέρασε ο Tianran δουλεύοντας στην κουζίνα, ρίχνοντας ξύλα στην φωτιά και κάνοντας θελήματα ώσπου μια μέρα είχαν μαζευτεί όλοι οι μαθητές μπροστά από την αίθουσα του ναού για να ξεχορταριάσουν και όλοι τους είχαν κουβαλήσει φτυάρια εκτός από τον Tianran, που είχε έρθει με ένα κουβά και καθήμενος μπροστά στον δάσκαλο άρχισε να λούζεται. Ο δάσκαλος μόλις τον είδε άρχισε να γελάει και συμφώνησε επιτέλους να του ξυρίσει το κεφάλι τελετουργικά και να τον δεχθεί σαν μοναχό.

Λίγο καιρό αργότερα και ενώσω ήταν στο μοναστήρι Huilin, τους βρήκε απρόσμενα βαρύς χειμώνας. Χωρίς σκέψη ο Tianran πήρε ένα ξύλινο άγαλμα του Βούδα και το έριξε στην φωτιά για να ζεσταθούν. Ο υπεύθυνος θύμωσε μαζί του, και όταν τον ρώτησε γιατί καίει το άγαλμα του Βούδα, ο Tianran απάντησε πως το έκανε για να αποκαλυφθούν τα ιερά κειμήλια(Śarīra) μέσα στις στάχτες του, όπως συνέβαινε συχνά με τα σώματα των φωτισμένων Βούδων του παρελθόντος.
Εξοργισμένος ο υπεύθυνος απάντησε: "Ήταν ένα ξύλινο αντικείμενο! Πως φαντάστηκες πως θα μπορούσαν τα ιερά κειμήλια να αποκαλυφθούν στις στάχτες του;"
Αμέσως ο Tianran του είπε: "Αφού δεν έχει μέσα του ιερά κειμήλια, τότε φέρε και εκείνες τις δύο καρέκλες να τις κάψουμε!"

Μια άλλη φορά πάλι, ο δάσκαλος Tianran καθόταν ξαπλωμένος σε μια γέφυρα στην Tianjin της επαρχίας Luoyang. Την στιγμή εκείνη πήγε να διασχίσει με την άμαξα του ο στατιωτικός διοικητής της πόλης,  Zhenggong. Όσο και αν του φώναζαν οι στρατιώτες όμως να φύγει από την μέση, ο δάσκαλος δεν κουνήθηκε. Όταν οι συνοδοί του Zhenggong ρώτησαν τον λόγο, ο δάσκαλος απάντησε απλά: "είμαι ένας μοναχός δίχως υποχρεώσεις"
Ο επικεφαλής ένιωσε θαυμασμό για τον δάσκαλο και του δώρισε κάποια ρούχα και ένα παλτό και από τότε δεν παρέλειπε να του στέλνει φαγητό καθημερινά. Εν καιρώ όλος ο πληθυσμός της περιοχής ασπάστηκε τις διδασκαλίες του δασκάλου.

丹霞天然山的天然禅师，不知是哪里人。他本是一儒生，打算去长安参加科举考试。在路上偶然遇到一位禅客，问天然："您到哪儿去？"天然回答："赶考去。"禅客说："赶考怎比得上选佛。"天然道："选佛的话应该到什么地方呢？"禅客说："现今江西马大师出世，他那儿是选佛的场所，您到那里去吧。"于是，天然就直奔江西。

　　刚见到马大师，天然就用手推推帽子的前沿（表示要剃度）。马大师看了一眼说："南岳石头是你的老师。"天然立刻就到南岳，还是用手推推帽子前沿。石头禅师说："到槽厂去吧。"丹霞就在伙房作了三年的烧火工。

　　有一次，大伙都在佛殿前铲草，大家都拿锹带锄，只有丹霞天然拿了只盆子，当着石头的面洗起头来。石头见他哈哈大笑，于是为他剃度。

　　后来，丹霞天然禅师在惠林寺遇上天气奇寒，便焚烧木佛御寒，院主讥讽他："你怎么可以烧佛像呢？"禅师说："我烧木像找舍利。"院主说："这是木头东西，哪里有什么舍利子？"禅师说："既然不能烧出舍利子，那么把这两座也拿来烧吧。"

　　有一次，天然禅师在洛阳天津桥横卧着，正碰上留守郑公出驾，呵斥他，他也不起身。郑公的手下问他什么原因，禅师慢慢地回答："我是一个无事僧。"留守感到奇特，送给他一束素布和两套衣服，并且每天供给米面，洛阳居民也都跟着信教了。

Ορίστε, είσαι γαλήνιος τώρα!

[Ο ShenGuang] πήρε το κοφτερό μαχαίρι, έκοψε το αριστερό του χέρι και το τοποθέτησε μπροστά στον δάσκαλο Bodhidharma. Ο δάσκαλος τότε είπε στον ShenGuang: Οι Bodhisattva ανά τους αιώνες, στην αναζήτηση του Dharma δεν λογάριασαν ούτε το σώμα, ούτε την ζωή τους. Παρ'ότι εσύ ζητώντας από μένα την διδασκαλία έκοψες μόλις ένα χέρι σου, ακόμα και αυτό αρκεί. Τότε ο δάσκαλος έδωσε ένα καινούργιο όνομα στον ShenGuang: Τον ονόμασε Huike.
Ο Huike τότε είπε: "Το "Είναι"(καρδιά/νους) μου είναι ταραγμένο. Σε παρακαλώ γαλήνευσε το". "Φέρε μου το και εγώ θα το γαληνεύσω για σένα", απάντησε ο Bodhidharma
"Το αναζήτησα, αλλά όσο και αν προσπαθώ, είναι άπιαστο", απάντησε ο Huike.
"Φυσικά! Αν μπορούσες να μου το φέρεις, πως θα γινόταν να είναι το "Είναι" σου; Ορίστε, στο γαλήνευσα!" απάντησε ο δάσκαλος και συμπλήρωσε: "Σου γαλήνευσα την καρδιά("Είναι") σου, το βλέπεις τώρα;"

Την στιγμή εκείνη, ο Huike αφυπνίστηκε και τότε προς τον δάσκαλο είπε: "Σήμερα, επιτέλους συνειδητοποίησα πως τα πάντα είναι κενά. Σήμερα επιτέλους κατάλαβα πως η φώτιση(Bodhi) δεν ήταν ποτέ μακριά. Αυτό είναι που επιτρέπει στους Bodhisattva δίχως την παραμικρή κίνηση να φτάσουν τον ωκεανό της βουδικής σοφία(Prajñā). Έτσι είναι και ενόσω σε πλήρη ακινησία, καταφέρνουν να σκαρφαλώσουν την απότομη πλαγιά της Nirvana"
Ο Bodhidharma απάντησε: "Έτσι είναι, έτσι είναι."
Τότε ο Huike ρώτησε: "Δάσκαλε, αυτή η μέθοδος σας στηρίζεται σε κάποιες γραφές;"
"Η μέθοδος μου μεταδίδεται από νου σε νου, δεν στηρίζεται σε λέξεις."

（神光）则取利刀，自断左臂，置于师前。师语神光云：“诸佛菩萨求法，不以身为身，不以命为命，汝虽断臂求法，亦可在。”遂改神光名为惠可。又问：“请和尚安心。”师曰；“将心来，与汝安心？”进曰：“觅心了不可得。”师曰：“觅得岂是汝心？与汝安心竟。”达摩语惠可曰：“为汝安心竟，汝今见否？”惠可言下大悟。惠可白和尚：“今日乃知，一切诸法，本来空寂；今日乃知，菩提不远。是故菩萨不动念而至萨般若海，不动念而登涅槃岸。”师云：“如是，如是。”惠可进曰：“和尚此法有文字记录否？”达摩说：“我法以心传心，不立文字。” （神光）则取利刀，自断左臂，置于师前。师语神光云：“诸佛菩萨求法，不以身为身，不以命为命，汝虽断臂求法，亦可在。”遂改神光名为惠可。又问：“请和尚安心。”师曰；“将心来，与汝安心？”进曰：“觅心了不可得。”师曰：“觅得岂是汝心？与汝安心竟。”达摩语惠可曰：“为汝安心竟，汝今见否？”惠可言下大悟。惠可白和尚：“今日乃知，一切诸法，本来空寂；今日乃知，菩提不远。是故菩萨不动念而至萨般若海，不动念而登涅槃岸。”师云：“如是，如是。”惠可进曰：“和尚此法有文字记录否？”达摩说：“我法以心传心，不立文字。”

Οι δυο πύλες του Dharma και οι τέσσερις πρακτικές

Οι δυο πύλες του Dharma και οι τέσσερις πρακτικές του Bodhidharma

Χειρόγραφο Ι: Οι βασικές πύλες εισόδου στην πρακτική του Dharma

Υπάρχουν πολλές είσοδοι στο μονοπάτι, όμως αν θέλει να τις συνοψίσει κανείς δεν ξεπερνούν τα δύο βασικά είδη: Το πρώτο είναι αυτό της Αρχής (principle) και το δεύτερο της Πρακτικής (practice).

Αυτοί που εισέρχονται από την πρώτη πύλη, πετυχαίνουν την αφύπνιση δια μέσου της διδασκαλίας. Πιστεύουν βαθύτατα στο ότι όλα τα έμβια όντα μοιράζονται την ίδια κοινή πραγματική ουσία, μόνο που μέσα στην αναταραχή που γεννάται από την επαφή τους με τον κόσμο αυτό των ψευδαισθήσεων , η ουσία/φύση αυτή επισκιάζεται.
Εάν κάποιος εγκαταλείψει το ψευδές και στραφεί προς την αλήθεια, με αποφασιστικότητα αφιερωθεί στην άσκηση biguan（wall-gazing), χωρίς να βλέπει χωριστότητα μεταξύ του "εγώ" και του "άλλος", βλέποντας άγιους και κοσμικούς με την ίδια ματιά, με σταθερό νου που δεν ταλαντεύεται και παραμένοντας δίχως προσκόλληση ακόμα και στις γραφές, τότε βαδίζει κανείς πάνω στην Οδό (Αρχή), μια πορεία δίχως νοητική διάκριση ή προσπάθεια. Αυτό ονομάζεται "είσοδος δια μέσου της Αρχής".

Αυτοί που διαβαίνουν την πύλη της Πρακτικής, ακολουθούν τέσσερις πρακτικές. Όλες οι υπόλοιπες πρακτικές εμπεριέχονται μέσα τους. Ποιες είναι αυτές; Η πρώτη είναι η πρακτική της "μη ανταπόδοσης του κακού"(retribution of enmity), της "αποδοχής των πρώτων αίτιων"(acceptance of circumstances), της "μη επιδίωξης"(absence of craving) και της "σύμφωνης δράσης με το Dharma"(accordance with Dharma).

Πώς εφαρμόζει κανείς την πρώτη πρακτική; Ο ενασκούμενος, την στιγμή του μαρτυρίου (αυτό που εκλαμβάνει ως άδικο πόνο) πρέπει να σκέφτεται: "Εδώ και αναρίθμητους αιώνες(kalpas) εγκατέλειψα την ουσία κυνηγώντας ασήμαντα πράγματα. Περιπλανήθηκα σε όλους τους κόσμους, δημιούργησα εχθρότητες και πολλά μίση και συνάμα προκάλεσα αμέτρητο πόνο. Σήμερα, παρ'ότι μπορεί να νιώθω πως αδικούμαι, είναι οι καρμικοί καρποί των περασμένων κακών μου πράξεων που επιτέλους εισπράττω και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν μου το επιβάλλει κανένας άνθρωπος ή ουράνιο πλάσμα έξωθεν". Γι'αυτό πρέπει κανείς να δέχεται τις δυσκολίες χωρίς αποστροφή και παράπονο. Οι γραφές λένε: "Δέξου τις δυσκολίες χωρίς θλίψη". Πώς γίνεται αυτό; Με βαθιά κατανόηση. Με αυτή την επίγνωση είσαι σε συμφωνία με την Αρχή. Η πρόοδος στην Οδό μέσα από τις αρνητικές εμπειρίες είναι αυτό που ονομάζεται πρακτική της της "μη ανταπόδοσης του κακού".

Δεύτερη είναι η πρακτική της "αποδοχής των πρώτων αίτιων". Τα έμβια όντα είναι δίχως εαυτό και είναι έρμαια του κάρμα τους το οποίο είναι υπεύθυνο για κάθε χαρά ή θλίψη.Οι ανταμοιβές και οι τιμές που βιώνεις σήμερα είναι απλά ο απόηχος προηγούμενων πράξεων των οποίων η επίδραση ακόμα δεν έχει σβήσει. Τι λόγο έχεις λοιπόν να χαίρεσαι; Γνωρίζοντας πως επιτυχία και αποτυχία είναι απλά καρμικά αποτελέσματα, ο άνεμος της ευχαρίστησης δεν ταλανίζει τον νου και τότε είσαι σε πλήρη εναρμόνιση με την Οδό (Αρχή). Αυτό είναι που ονομάζεται πρακτική της "αποδοχής του κάρμα".

Τρίτη πρακτική, η απάρνηση κάθε επιδίωξης(επιθυμίας). Οι απλοί άνθρωποι χαμένοι μέσα στην πλάνη, επιθυμούν και προσκολλώνται στα πάντα. Αυτό ονομάζεται επιδίωξη(επιθυμία). Οι σοφοί που κατανοούν την αλήθεια, χρησιμοποιούν την λογική σαν αντίδοτο στον κοινό παραλογισμό. Η μορφή(το σώμα τους) υπακούει στους νόμους της αιτιότητας, όμως ο νους τους είναι γαλήνιος και δίχως προσπάθεια. Μιας και η ύπαρξη είναι κενότητα, δεν υπάρχει κάτι να επιθυμήσουν. Τις ευλογίες διαδέχονται οι κακουχίες ασταμάτητα και η διαμονή στα τρία βασίλεια (Tridhātu/Trailokya) θυμίζει σπίτι παραδομένο στις φλόγες. Το σώμα είναι πηγή πόνου, πως μπορεί κανείς να βρει γαλήνη έτσι; Κατανοώντας την παραπάνω αρχή, απαρνείται κανείς τα πάντα και ο νους εγκαταλείπει τις επιδιώξεις. Οι γραφές λένε: "Η επιδιώξει(επιθυμία) είναι πόνος, η μη-επιθυμία είναι ευλογία". Είναι φανερό πως το να μην έχεις επιθυμία είναι ταυτόσημο με το να ακολουθείς την Αρχή.

Τέταρτη πρακτική είναι η "σύμφωνη με το Dharma δράση" κατά την οποία αναγνωρίζει κανείς την αγνή φύση όλων πραγμάτων. Αυτή η αρχή δεν είναι κάτι άλλο από το ίδιο το Dharma. Σύμφωνα με αυτή την αρχή, όλες οι μορφές είναι κενές, δίχως ατέλειες ή επιθυμητά χαρακτηριστικά, δίχως "εαυτό" ή "άλλο". Οι γραφές λένε: "Για το Dharma δεν υπάρχουν ζωντανά πλάσματα, γιατί είναι απαλλαγμένο από τις ακαθαρσίες των ζωντανών πλασμάτων. Για το Dharma δεν υπάρχει εαυτός, γιατί είναι δίχως τις ατέλειες του εγώ". Αν ο σοφός άνθρωπος είναι σε θέση κατανοώντας να εναποθέσει την πίστη του στην παραπάνω αρχή, τότε λέμε πως "δρα σύμφωνα με το Dharma". Δεν υπάρχει φειδώ στην άσκηση του Dharma για αυτό προσέφερε(dāna) το σώμα σου, την ζωή και την περιουσία σου χωρίς δεύτερη σκέψη. Επιτυγχάνοντας την "τριπλή κενότητα"(του εγώ, των φαινομένων και  της κενότητας καθεαυτής) ελεύθερος από εξαρτήσεις και προσκολλήσεις, αγωνίσου για την απελευθέρωση των υπολοίπων όντων, χωρίς να προσκολλάσαι σε μορφές, απομακρύνονται τις ακαθαρσίες από τον νου τους. Έτσι μπορείς να ωφελήσεις τον εαυτό σου, έτσι μπορείς  να ωφελήσεις τους άλλους και να τιμήσεις το μονοπάτι του Bodhi(φώτισης). Με αυτή την μέθοδο τελειοποιείται η προσφορά(dāna) και οι υπόλοιπες πέντε Pāramitās.
Με σκοπό την έξοδο από την πλάνη, εξάσκησε τις έξι Pāramitās δίχως όμως (νοητική) δράση. Αυτό ονομάζεται πρακτική της "σύμφωνης με το Dharma δράσης".


二入四行論

第一 入道修行綱要門
若夫入道多途，要而言之，不出二種。一是理入，二是行入。理入者，謂藉教悟宗，深信含生同一真性，但為客塵妄想所覆，不能顯了。若也舍妄改真，凝心壁觀，無自無他，凡聖等一，堅住不移，更不隨於文教，此即與理冥符，無有分別，寂然無為，名之理入。行入者，所謂四行。其馀諸行，悉入此行中。何等為四？一者報怨行，二者隨緣行，三者無所求行，四者稱法行。云何第一報怨行者？修道行人，若受苦時，當自念言：“我從往昔，無數劫中，棄本從末，流浪諸有，起多怨憎，違害無限。今雖無犯，是我宿殃惡業果熟，非天非人所能見與。”甘心忍受，都無怨讎。經云 “逢苦不憂”也。何以故？以識達故。此心生時，與理相應，體怨進道，是故說言報怨行。第二隨緣行者，眾生無我，並緣業所轉，苦樂齊受，皆從緣生。若得勝報榮譽等事，是我過去宿因所感，今方得之，緣盡還無，何喜之有。得失從緣，心無增減，喜風不動，冥順於道，是故說言隨緣行。第三無所求行者，世人長迷，處處貪著名之為求。智者悟真，理將俗反，心安心無為，形隨運轉，萬有斯空，無所願樂。功德黑暗，常相隨逐，三界久居，猶如火宅。有身皆苦，誰得而安。了達此處，故於諸有，息想無求。經云“有求皆苦，無求乃樂”也。判知無求真為道行。第四稱法行者，性淨之理，目之為法。此理眾相斯空，無染無著無此無彼。經云： “法無眾生，離眾生垢故。法無有我，離我垢故。”智者若能信解此理，應當稱法而行，法體無慳貪，於身命財，行檀舍施，心無慳惜。達解三空，不倚不著，但為去垢，攝化眾生，而不取相。此為自利，復能利他，亦能莊嚴菩提之道。檀施既爾，馀五亦然。為除妄想，修行六度，而無所行，是為稱法行。

Αρχή και τέλος, ένα όνειρο που διαρκεί μια ολόκληρη ζωή!

Ο δάσκαλος Jinshan Tanying γνωστός και ως Daguan, προερχόταν από το Zhejiang. Στα 13 του έγινε μοναχός στο μοναστήρι Longxing. Στα 18 του ταξίδεψε μέχρι την πρωτεύουσα της επαρχίας όπου και φιλοξενήθηκε στα ανάκτορα του κυβερνήτη Li Duanyuan. Μια μέρα, ο κυβερνήτης τον ρώτησε: "Πείτε μου δάσκαλε, υπάρχει  ή δεν υπάρχει η κόλαση στην οποία τόσο συχνά ο κόσμος αναφέρεται;"
Ο δάσκαλος απάντησε: "Οι Βούδες εκεί που φαινομενικά δεν υπάρχει κόλαση, λένε πως κόλαση υπάρχει και εκεί που η κόλαση είναι ολοφάνερη λένε πως η κόλαση δεν είναι αληθινή. Τα μάτια που είναι παγιδευμένα στην πλάνη, διαχωρίζουν τα πράγματα σε πράγματα που υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Ο κυβερνήτης στεκούμενος στο "Είναι" αναζητάει αυτό που "δεν Είναι". Με το δάχτυλο του να δείχνει επίμονα προς τον ποταμό, αντιλαμβάνεται κάτι το οποίο δεν υπάρχει - φαντάζεται πολιτείες στα σύννεφα- Πραγματικά γελοίο!
Γιατί άραγε ο άνθρωπος που βλέπει μπροστά του μια φυλακή να μην μπορεί να δει τον παράδεισο που υπάρχει στην καρδιά του; Η χαρά και η θλίψη είναι στον νου του μέσα. Τον παράδεισο και την κόλαση απλά τα χωρίζει μια ιδέα. Από τον διαχωρισμό του καλού και του κακού μπορούν να ξεπηδήσουν όλες οι καταστάσεις!
Αρκεί ο κυβερνήτης να δει την πραγματική φύση του νου του και τότε όλα θα είναι ξεκάθαρα."

Τότε ο κυβερνήτης ρώτησε: "Πώς μπορεί κανείς να γνωρίσει την φύση του νου του;"
"Με το να μην διακρίνει καλό και καλό στις σκέψεις του" απάντησε ο δάσκαλος
"Όταν παύσει η διάκριση, που πηγαίνει και αναμένει ο νους;", ξαναρώτησε ο κυβερνήτης
"Δεν πηγαίνει κάπου. Όπως λέει και η Διαμαντένια Σούτρα: [...]ο νους δεν πρέπει να προσκολλάται πουθενά ούτε να αποφεύγει κάποια σκέψη που γεννάει νοητική δράση" είπε ο δάσκαλος
"Όταν πεθάνει ο άνθρωπος που πηγαίνει;", ρώτησε ο κυβερνήτης.
"Ο αγέννητος(αυτός που δεν γνώρισε την γέννηση) πώς μπορεί να έχει επίγνωση θανάτου;", ρώτησε ο δάσκαλος
"Την γέννηση την βίωσα εδώ και καιρό", απάντησε ο κυβερνήτης
και τότε ο δάσκαλος είπε: "Τότε να σε ρωτήσω το εξής: Πού είμαστε πριν την γέννηση;"

Ο κυβερνήτης έπεσε σε βαθιά περισυλλογή και τότε ο δάσκαλος Tanying πιέζοντας το δάχτυλο του πάνω στο στήθος του κυβερνήτη, του είπε: "λοιπόν, τι σκέφτηκε αυτό εκεί μέσα (η καρδία, ταυτόσημο του μυαλού);"
"Κατάλαβα", είπε ο κυβερνήτης. "Ο νους μέσα στην άγνοια του σκοντάφτει σε μια διαστροφική ψευδαίσθηση της αλήθειας και παγιδεύεται εκεί μέσα για πάντα."
"Ένα όνειρο που κρατάει έναν αιώνα!" συμπλήρωσε ο δάσκαλος.



金山昙颖禅师，浙江人，俗姓丘，号达观，十三岁皈投到龙兴寺出家，十八岁时游京师，住在李端愿太尉花园里。有一天，太尉问他道：‘请问禅师，人们常说的地狱，毕竟是有呢？抑是无呢？’
　　昙颖禅师回答道：‘诸佛如来说法，向无中说有，如眼见空华，是有还无；太尉现在向有中觅无，手搘河水，是无中现有，实在堪笑。如人眼前见牢狱，为何不心内见天堂？忻怖在心，天堂地狱都在一念之间，善恶皆能成境，太尉但了自心，自然无惑。’
　　太尉：‘心如何了？’
　　昙颖：‘善恶都莫思量。’
　　太尉：‘不思量后，心归何所？’
　　昙颖：‘心归无所，如金刚经云：应无所住，而生其心。’
　　太尉：‘人若死时，归于何处？’
　　昙颖：‘未知生，焉知死？’
　　太尉：‘生则我早已知晓。’
　　昙颖：‘请道一句，生从何来？’
　　太尉正沉思时，昙颖禅师用手直捣其胸曰：‘只在这里思量个什么？’
　　太尉：‘会也，只知贪程，不觉蹉跎。’
　　昙颖：‘百年一梦。’
　　太尉李端愿当下有悟，而说偈曰：
　　‘三十八岁，懵然无知。及其有知，何异无知？’
　　‘滔滔汴水，隐隐惰堤。师其归矣，箭浪东驰。’

Οι Βούδες δεν λένε ψέματα

Ο δάσκαλος Huangbo Xiyun αφού έγινε αναχωρητής πίστευε πως έπρεπε να κόψει τους κοσμικούς δεσμούς του και πως μόνο φτάνοντας την Νιρβάνα θα μπορούσε να δείξει αληθινή αγάπη για τους ανθρώπους γύρω του. Έτσι για τριάντα χρόνια ως ασκητής, παρ'ότι ποτέ δεν επέστρεψε σπίτι του για να επισκεφθεί την γριά μητέρα του, μέσα στην καρδιά του τον έτρωγε η επιθυμία να πάει να την βρει. Στα πενήντα του, καθώς ταξίδευε και δίχως να το σχεδιάζει έφτασε έξω από το χωριό στο οποίο γεννήθηκε.
Η μητέρα του, η οποία σκεφτόταν τον γιο της ασταμάτητα, τόσα χρόνια δεν τόλμησε να τον ενοχλήσει γράφοντας του, μοναχά κάθε μέρα έκλαιγε από το πρωί ως το βράδυ μέχρις ότου έχασε την όραση της από τον καημό. Μη μπορώντας να ξεχάσει τον γιο της,  έστησε μια μικρή καντίνα τσαγιού στην άκρη του δρόμου και με τον τρόπο αυτό της δινόταν η ευκαιρία να έρχεται σε επαφή με τους περιπλανώμενους μοναχούς που κατά καιρούς πηγαίναν από εκεί, ενώ συγχρόνως φρόντιζε να τους καλέσει και στο σπίτι της, ώστε αυτοί να της μιλήσουν και να προσευχηθούν για αυτήν και αυτή με την σειρά της να τους περιποιηθεί και να τους πλύνει τα πόδια. Όμως αυτό είχε άλλη μια σκοπιμότητα: Ο γιος της είχε ένα σημάδι στο αριστερό του πόδι και μιας και αυτή δεν έβλεπε πια, είχε την κρυφή ελπίδα πως πλένοντας πόδια θα της δινόταν η ευκαιρία να γνωρίσει δια της αφής τον αγαπημένο της γιο.

Έτσι έγινε και την ημέρα εκείνη ο γιος της βρέθηκε προσκεκλημένος στο σπίτι της. Της επέτρεψε να τον περιποιηθεί ενόσω αυτός της έλεγε την ιστορία του Βούδα Γκαουτάμα, ελπίζοντας με τον τρόπο αυτό να την βοηθήσει να ασπαστεί την διδασκαλία του Βούδα και να της φέρει γαλήνη στην καρδιά. Όμως δεν την άφησε να πλύνει το αριστερό του πόδι παρά μόνο το δεξί ώστε αυτή να μην καταλάβει ποιο είναι.
Δύο φορές επέστρεψε το διάστημα εκείνο στο σπίτι του ο Huangbo και στο τέλος με πόνο καρδιάς αποχώρησε οριστικά για να συνεχίσει την περιπλάνηση του. Οι γείτονες που ήξεραν τι είχε συμβεί δεν άντεξαν άλλο να σιωπούν και είπαν στην μητέρα του ποιος ήταν ο περιπλανώμενος μοναχός που της είχε αφηγηθεί την ιστορία του Βούδα. Μόλις άκουσε την αλήθεια,  εμβρόντητη η μητέρα έτρεξε προς την κατεύθυνση που νωρίτερα είχε φύγει ο γιος της. Ακολούθησε το μονοπάτι μέχρι την όχθη του ποταμού από την οποία ο βαρκάρης είχε πάρει τον Huangbo και τον είχε περάσει απέναντι, όμως σαν έφτασε εκεί- μέσα στην βιασύνη της- έπεσε στον ποταμό και βρήκε τραγικό θάνατο.

Ο Huangbo που στεκόταν στην απέναντι όχθη είδε την μητέρα του να χάνει το πάτημα της, να πέφτει στο νερό και να πνίγεται και τότε μεγάλη θλίψη τον κατέλαβε.
Θρηνώντας είπε πικρά: "Ειπώθηκε πως όταν ένα παιδί γίνεται μοναχός, όλη του η γενιά κερδίζει τον παράδεισο. Αν τώρα ο παράδεισος δεν υποδεχθεί την μητέρα μου, όλοι οι Βούδες των περασμένων καιρών διδάξαν ψέματα" και αμέσως μπήκε στην βάρκα και επέστρεψε στην όχθη για μαζέψει την νεκρή μητέρα του.
Αφού την πήγε στο χωριό, σήκωσε μια πυρά και την έκαψε τελετουργικά λέγοντας:
"Για πολλά χρόνια ήταν χαμένη από το φως του εαυτού(Buddha-nature), σήμερα όμως το δέντρο Bodhi άνθισε και -αν μας επιτραπεί- ίσως κάποια μέρα σε μια από τις "προλεγόμενος τρεις συνάξεις κάτω από το δέντρο των ανθών του δράκου (prunus mume)", να μπορέσουμε να υπηρετήσουμε την Guanyin(Avalokiteśvara) ο ένας δίπλα στον άλλο."
Τότε όλοι οι άνθρωποι στο χωριό είδαν μέσα από τις φλόγες την μητέρα να ανεβαίνει στους ουρανούς.


黄檗禅师出家后，认为“必须放弃恩情，达到无为时，方才是真实的报恩”，因此过了三十年禅者的生活，却从来不曾回过俗家，探望亲人，但他内心深处，非常记挂年迈的母亲。五十岁时，有一次在参访的旅途中，不自觉的就往故乡的方向走去。
母亲也思念出家的儿子，可是毫无音讯，每天从早到晚哀伤的哭泣着，把眼睛都哭得失明。为了想念儿子，母亲就在路旁设个司茶亭，不但亲自招待过往的云水僧，并且亲自迎到家中，为他们洗脚，以示礼敬；另外还有一个原因，那就是因为黄檗禅师左脚上有颗大痣，她眼睛虽瞎了，但希望凭万分之一的洗脚机遇，或可认出谁是他的爱子。
这一天，黄檗禅师也接受了母亲的招待，他一边让母亲洗脚，一边向母亲述说佛陀出家的故事，希望母亲能因此得到信仰、安心。黄檗禅师只将右脚给母亲洗，却不把左脚给母亲洗。

黄檗禅师接连二次返家，虽然觉得难舍难离，但还是忍痛起程云游行脚，继续参访。邻居们忍不住将这个事实，告诉他的母亲说，那个向你讲释迦出家故事的人，就是你经常盼望的儿子。母亲听后几近疯狂似的说：“难怪声音好像我儿”。说后就追上去，一直追到大河边，不巧，这时黄檗禅师已经上船，而且船也开动了，母亲情急的跳到河里，非常不幸的淹死了。

黄檗禅师站在对岸看到母亲失足，落水溺死的情形，不禁悲从中来，恸哭着说道：“一子出家，九族升天；若不升天，诸佛妄言。”

黄檗禅师说后，即刻乘船返回，火葬母亲，说一偈曰：“我母多年迷自心，如今华开菩提林，当来三会若相值，归命大悲观世音。”

在黄檗禅师说偈的时候，乡人都看见他的母亲在火焰中升空而去。

Η αρχή και το τέλος

Κάποτε ο αυτοκράτορας Shunzong της δυναστείας Tang ρώτησε τον δάσκαλο Foguang Ruman(Bukkõ Nyoman): "Από που έρχεται ο Βούδας και που πηγαίνει όταν χαθεί; Αν είναι αλήθεια πως είναι δίχως αρχή και τέλος, που ζει αυτή την στιγμή ο Βούδας;"
Ο δάσκαλος απάντησε: "ο Βούδας έρχεται από το βασίλειο πέρα από τα εξαρτημένα φαινόμενα(asaṃskṛta dhātu,dharmadhātu) και σε αυτό μέσα εξαφανίζεται. Το σώμα του Βούδα(Dharmakāya) είναι η κενότητα και κατοικεί αιώνια στο βασίλειο που οι σκέψεις δεν γεννιούνται. Η συνείδηση επιστρέφει στην μη-συνείδηση και αυτός που είναι κάπου, επιστρέφει στο πουθενά. Έρχεται όπως όλα τα ζωντανά και όπως όλα τα ζωντανά χάνεται. Ο κόσμος των αισθήσεων ενυπάρχει μέσα στον ωκεανό της απόλυτης πραγματικότητας(Dharmatā). Ο σοφός δεν επιτρέπει να γεννηθεί αναταραχή στον νου του."

Μη συμφωνώντας ο αυτοκράτορας ξανάπε: "Ο Βούδας γεννήθηκε σε ένα παλάτι και πέθανε σε ένα απόμακρο δάσος. Είπε πολλά κι όμως αυτά δεν λέγονται. Τα βουνά, οι ποταμοί και ο ωκεανός, η γη ο ουρανός, ο ήλιος και το φεγγάρι -όταν έρθει η ώρα τους- όλα θα έχουν ένα τέλος. Ποιος μπορεί να υποστηρίξει πως δεν υπάρχει αρχή και τέλος; Το ίδιο συμβαίνει και με τις σκέψεις και τις αισθήσεις. Ο σοφός, ξέρει να διακρίνει."

Ο δάσκαλος συνέχισε να εξηγεί: "Το σώμα του Βούδα(η βουδική φύση) είναι έξω από το βασίλειο της δράσης, ο σκοτισμένος νούς παράγει διεστραμμένες διακρίσεις. Η dharamakaya είναι κενότητα, δίχως αρχή και τέλος. Το κάρμα φέρνει τον Βούδα στον κόσμο των έμβιων όντων και το σβήσιμο του κάρμα τον εξαφανίζει από αυτόν. Τα αναρίθμητα έμβια όντα, είναι όπως η αντανάκλαση της σελήνης μέσα στο νερό: Δίχως συνέχεια αλλά και δίχως διακοπές στην ύπαρξη τους, δίχως αρχή και δίχως τέλος - το κτισμένο είναι το άκτιστο και το νεκρό είναι το αθάνατο. Αυτός ο οποίος έχει μπει στο βασίλειο της μη-σκέψης, φυσικά και δεν μπορεί να μιλήσει για αυτό."




唐顺宗有一次问佛光如满禅师道：“佛从何方来？灭向何方去？既言常住世，佛今在何处？”

如满禅师答道：“佛从无为来，灭向无为去；法身等虚空，常住无心处。有念归无念，有住归无住；来为众生来，去为众生去；清净真如海，湛然体常住。智者善思惟，更勿生疑虑。”

顺宗皇帝不以为然，再问：“佛向王宫生，灭向双林灭；说法四十九，又言无法说。山河与大海，天地及日月，时至皆归尽，谁言不生灭？疑情犹若斯，智者善分别。”

如满禅师进一步解释道：“佛体本无为，迷情妄分别；法身等虚空，未曾有生灭。有缘佛出世，无缘佛入灭；处处化众生，犹如水中月。非常亦非断，非生亦非灭；生亦未曾生，灭亦未曾灭。了见无心处，自然无法说。”

Όπως ένα άνθος

Ήταν κάποτε ένας ευσεβής βουδιστής πιστός ο οποίος καθημερινά μάζευε λουλούδια από τον κήπο του και τα πήγαινε στον ναό για να τα προσφέρει στον Βούδα. Μια μέρα, την στιγμή που είχε φτάσει κρατώντας κάτι λουλούδια έξω από τον ναό, έτυχε να βγαίνει από την αίθουσα ο δάσκαλος Wude ο οποίος μόλις τον είδε φανερά χαρούμενος του είπε: " Βλέπω με πόση ευλάβεια έρχεσαι κάθε μέρα ώστε να αποθέσεις φρέσκα λουλούδια! Όπως λένε οι γραφές, αυτοί οι οποίοι επιδίδονται συχνά σε προσφορά λουλουδιών στον Βούδα, όταν φύγουν από την ζωή θα έχουν δεχθεί μεγάλη ευλογία!"

Χαρούμενος ο πιστός απάντησε: "Είναι ευχαρίστηση μου! Κάθε μέρα όταν φθάσω στον ναό νιώθω την καρδιά μου αναζωογονημένη και καθαρή σαν να την φρεσκόπλυνα! Όταν όμως επιστρέφω στο σπίτι μου αργότερα, το μυαλό μου γεμίζει σύγχυση και ακαθαρσία. Πώς θα μπορούσε ένας οικογενειάρχης σαν και μένα μέσα στην πολύβουη πόλη να διατηρήσει μια καθαρή και αμόλυντη καρδιά;"

Ο δάσκαλος Wude απάντησε: "Μιας και συνηθίζεις να φέρνεις φρέσκα άνθη για προσφορά στον Βούδα υποθέτω πως έχεις κάποιες γνώσεις σχετικά για αυτά. Τώρα θέλω να σε ρωτήσω: Εσύ πως διατηρείς τα (κομμένα) άνθη φρέσκα;"

Ο πιστός είπε: "Η τεχνική του να κρατάς τα άνθη φρέσκα, συνοψίζεται στο να αλλάζεις καθημερινά το νερό τους και την στιγμή που το κάνεις αυτό να φροντίζεις κιόλας να κόβεις λίγο από το κοτσάνι τους, αφού το κοτσάνι που είναι στο νερό εύκολα σαπίζει και μιας και όταν έχει σαπίσει δεν μπορεί να απορροφήσει καλά την υγρασία, το άνθος μαραίνεται γρήγορα!"

Τότε είπε ο Wude: "Για να διατηρήσει την καρδιά του (νου) καθαρή και αμόλυντη κανείς πρέπει να εφαρμόσει την ίδια μεθοδολογία. Το περιβάλλον στο οποίο ζούμε μοιάζει με το νερό που είναι μέσα στο βάζο. Εμείς είμαστε τα άνθη και μόνο με διαρκή κάθαρση, έλεγχο της συμπεριφοράς μας, μετάνοια, αυτοκριτική, προσπάθεια για εξάλειψη των κακών μας συνηθειών και ελαττωμάτων μπορούν τα θρεπτικά στοιχεία που μας δίνει η φύση να συνεχίσουν να εισρέουν στην ζωή μας."

Αφού άκουσε ο πιστός, όλο χαρά ευχαρίστησε τον δάσκαλο: "Σας ευχαριστώ δάσκαλε για την καθοδήγηση. Ελπίζω να μου δοθεί στο μέλλον η ευκαιρία να ζήσω και γω ένα διάστημα στο μοναστήρι αυτό κάνοντας κοντά σας διαλογισμό Ζεν και να μπορέσω να γευτώ και γω τον μελωδικό ήχο των γκονγκ και των τυμπάνων και την γαλήνη των Bodhi ύμνων. "

Ο δάσκαλος όμως απάντησε: "Η αναπνοή σου είναι ο ύμνος. Ο παλμός της καρδιάς σου είναι το τύμπανο. Το σώμα σου είναι το μοναστήρι και τα δυο σου αφτιά είναι το Bodhi (αφύπνιση) ενώ δεν υπάρχει μέρος δίχως γαλήνη. Γιατί κανείς λοιπόν να αναζητεί  την ζωή στο μοναστήρι;"

Ο αρχαία σοφία υπαγορεύει πως: "Η αναταραχή είναι το πεδίο της μάχης".
Αρκεί να δώσεις ένα τέλος στις καρμικές προσκολλήσεις και να αφήσεις πίσω τις σκέψεις που σε ταλανίζουν και τότε πώς μπορείς να μην είσαι γαλήνιος όπου και να βρίσκεσαι; Αν ακόμα και σε ένα μοναστήρι στην κορυφή ενός μακρινού βουνού δεν μπορείς να εγκαταλείψεις την ματαιοδοξία τότε και πάλι δεν θα υπάρχει τρόπος να προχωρήσεις στο μονοπάτι. Αυτοί που ασχολούνται με το Ζεν, δίνουν πολύ έμφαση στο "Τώρα". Γιατί πρέπει να περιμένεις το αύριο;  "Η πρακτική του Ζεν δεν έχει κατάλληλο μέρος,  μονάχα σβήσε την φωτιά του νου και τότε θα αποκτήσεις γαλήνη", αυτό είναι όλο.

有一位虔诚的佛教信徒，每天都从自家的花园里，采撷鲜花到寺院供佛，一天，当他正送花到佛殿时，碰巧遇到无德禅师从法堂出来，无德禅师非常欣喜的说道：“你每天都这么虔诚的来以香花供佛，依经典的记载，常以香花供佛者，来世当得庄严相貌的福报。”
　　信徒非常欢喜回答道：“这是应该的，我每天来寺礼佛时，自觉心灵就像洗涤过似的清凉，但回到家中，心就烦乱了，我们一个家庭主妇，如何在烦嚣的城市中保持一颗清净纯洁的心呢？”

　　无德禅师反问道：“你以鲜花献佛，相信你对花草总有一些常识，我现在问你，你如何保持花朵的新鲜呢？”

　　信徒答道：“保持花朵新鲜的方法，莫过于每天换水，并且于换水时把花梗剪去一截，因花梗的一端在水里容易腐烂，腐烂之后水份不易吸收，就容易凋谢！”

　　无德禅师道：“保持一颗清净纯洁的心，其道理也是一样，我们生活环境像瓶里的水，我们就是花，唯有不停净化我们的身心，变化我们的气质，并且不断的忏悔、检讨、改进陋习、缺点，才能不断吸收到大自然的食粮。”

　　信徒听后，欢喜作礼感谢说道：“谢谢禅师的开示，希望以后有机会亲近禅师，过一段寺院中禅者的生活，享受晨钟暮鼓，菩提梵唱的宁静。”

　　无德禅师道：“你的呼吸便是梵唱，脉博跳动就是钟鼓，身体便是庙宇，两耳就是菩提，无处不是宁静，又何必等机会到寺院中生活呢？”

　　古德说：“热闹场中作道场”，宁静，只要自己息下妄缘，抛开杂念，那里不可宁静呢！深山古寺，如果自己妄想不除，就算住在深山古寺，一样无法修持，禅者重视“当下”，何必明天呢？“参禅何须山水地，灭却心头火亦凉。”即此之谓也。

Το ρύζι έχει βράσει

Ο έκτος πατριάρχης του Ζεν HuiNeng έχασε τον πατέρα του σε ηλικία τριών ετών και άρχισε να περιφέρεται με την μητέρα του στην περιοχή Lingnan. Μεγάλωσε μέσα στην εξαθλίωση και την φτώχεια και συντηρούσε την μητέρα του κόβοντας ξύλα και πουλώντας τα. Όταν κάποια στιγμή την ώρα που παρέδιδε κάτι ξύλα άκουσε έναν άνθρωπο να απαγγέλλει το Διαμαντένιο Σούτρα, συγκινήθηκε από την αλήθεια μέσα του και αποφάσισε να στραφεί στον Βουδισμό. Αποχαιρέτησε την μητέρα του και αφού ταξίδεψε χιλιάδες μίλια πεζός, έφτασε στο μοναστήρι του ανατολικού όρους της επαρχίας Hubei.

Όταν ο HuiNeng παρουσιάσθηκε στα πόδια του πέμπτου πατριάρχη HongRen, ο πατριάρχης τον ρώτησε: "Από που έρχεσαι και τι ζητάς;"
"Είμαι ένας αγράμματος άνθρωπος από το Xinzhou του Lingnan. Κατέφθασα από μακριά για να σας δω. Ζητάω να γίνω Βούδας και τίποτα άλλο" απάντησε ο HuiNeng.
Ο πατριάρχης όταν τον άκουσε του είπε: "Εσύ, ο σπόρος μιας βαρβαρικής γενιάς από το Lingnan, πως μπορείς να γίνεις Βούδας;"

Με ταπεινότητα ο Huineng απάντησε στον δάσκαλο: "Ο κόσμος των ανθρώπων διαχωρίζει κατηγορίες. Όμως στο επίπεδο της Βουδικής φύσης δεν υπάρχουν τέτοιες διαφοροποιήσεις. Ο βάρβαρος είναι διαφορετικός από έναν μοναχό, όμως πως μπορεί η Βουδική φύση των δυο να είναι διαφορετική; Άκουσα, πως ο Βούδας προσφέρει πέρασμα για όλα τα ενσυναίσθητα έμβια όντα. Πώς γίνεται λοιπόν να αψιμαχούμε πάνω σε αυτό ;". Βλέποντας ο Hongren το βαθμό αφύπνισης του Huineng αποφάσισε να του επιτρέψει να μείνει.
Όμως οι μαθητές του πέμπτου πατριάρχη στο σύνολο τους ασκούντο ήδη πολλά χρόνια και δεν θα ήταν συνετό ο HuiNeng να παρουσιασθεί ως άμεσος μαθητής του δασκάλου και ίσος των υπολοίπων και για αυτό ο δάσκαλος αποφάσισε να τον κρατήσει για διάφορα θελήματα περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία να τον εισάγει στον στενότερο κύκλο των μαθητών του. Έτσι του ανατέθηκαν διάφορες χειρωνακτικές εργασίες - όπως το να κόβει ξύλα και να αλέθει το ρύζι. Για οκτώ μήνες συνεχίστηκε αυτό, δίχως να του δοθεί ευκαιρία να μπει στην αίθουσα διαλογισμού.

Μια μέρα, ένας μικρός μοναχός πέρασε από τον μήλο στο οποίο άλεθαν το ρύζι απαγγέλοντας κάτι και τότε ο HuiNeng τον ρώτησε τι ήταν αυτό το ποίημα. Ο μοναχός του απάντησε πως ήταν το ποίημα(Gatha) το οποίο συνέταξε ο Shenxiu και έγραψε πάνω σε ένα τοίχο και το οποίο ήταν τόσο καλό που στην συνέχεια ο δάσκαλος ζήτησε απ'όλους να μάθουν. "Θα ήθελα και εγώ να μάθω αυτό το ποίημα, θα μπορούσες να με οδηγήσει στον τοίχο;", είπε ο HuiNeng.

Ο μικρός μοναχός, τον έφερε μπροστά στο ποίημα και για χάρη του αγράμματου HuiNeng, το διάβασε:
"Το σώμα είναι το δέντρο Bodhi. Ο νους είναι η βάση ενός αψεγάδιαστου καθρέπτη. Γυαλίζοντας τον, δεν επιτρέπουμε στην σκόνη να καθίσει πάνω του."
Ο HuiNeng άκουσε το ποίημα και αμέσως είπε: "Και γω έχω ένα ποίημα, θα μπορούσες να το γράψεις εκ μέρους μου;"

Όσο απήγγειλε το δικό του gatha, ο μικρός μοναχός με το δάχτυλο του ποδιού του, το χάρασσε στην μαλακή λάσπη. Όταν το ολοκλήρωσε, διαβαζόταν:
"Το δέντρο Bodhi, δεν έχει σώμα. Ο άσπιλος καθρέπτης δεν στηρίζεται σε μια βάση. Δίχως να υπάρχει κάτι, που θα μπορούσε η σκόνη να καθίσει;"
 Ο κόσμος που το είδε δεν έμεινε αδιάφορος. Ο ίδιος ο πέμπτος πατριάρχης θορυβημένος μόλις το είδε, έσπευσε να το σβήσει με το πόδι του λέγοντας "Ούτε αυτό είναι προϊόν πραγματικής αφύπνισης."

 Την επόμενη ημέρα, ο πατριάρχης Hongren πήγε στον μήλο και εκεί είδε τον Huineng να αλέθει το ρύζι και να μιλάει στον εαυτό του προβληματισμένος: "Οι άνθρωποι που αναζητούν το Dharma, για χάρη του ξεχνούν το σώμα. Έτσι φαίνεται να είναι τα πράγματα..."
 Ο δάσκαλος τότε τον ρώτησε: "Το ρύζι, έχει βράσει;"
 "Το ρύζι έχει βράσει εδώ και καιρό, τώρα απλά κάνω την διαλογή", απάντησε ο HuiNeng
Ο δάσκαλος με το μπαστούνι του χτύπησε το γουδί τρεις φορές και ύστερα αποχώρησε.

Αργά εκείνο το βράδυ (την ώρα της τρίτης βάρδιας), ο HuiNeng παρουσιάσθηκε στο δωμάτιο του δασκάλου και ο ο δάσκαλος του μετέδωσε την διδασκαλία του Sutra του Διαμαντιού. Καθώς ο δάσκαλος έφτασε στην φράση "[...] (ο Bodhisattva πρέπει να έχει ένα νου) που να μην προσκολλάται σε τίποτα το οποίο μπορεί να γεννήσει σκέψεις" ο HuiNeng ακαριαία αφυπνίστηκε! Είχε πλέον συνειδητοποιήσει την αλήθεια πως δεν υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στην τελική πραγματικότητα(tathātā)  και τις εκδηλώσεις των φαινομένων. Έτσι έγινε και ο πέμπτος πατριάρχης μετέδωσε το χρίσμα δια μέσου της μεθόδου της στιγμιαίας φώτισης στον -έκτο πατριάρχη- Huineng και μαζί με αυτό του παρέδωσε τα ιερά κειμήλια του Bodhidharma τα οποία με την σειρά είχε αυτός παραλάβει από τον προκάτοχο του.

Ο πέμπτος πατριάρχης, φοβούμενος πως η πράξη του αυτή -να δώσει τα ιερά κειμήλια στον HuiNeng- δεν θα γινόταν κατανοητή και θα προκαλούσε τον φθόνο των υπολοίπων μαθητών του, του ζήτησε να φύγει απο το βουνό πριν χαράξει και μιας και φοβόταν πως δεν θα έβρισκε τον δρόμο αν έφευγε μόνος του, το ίδιο εκείνο βράδυ τον οδήγησε μέχρι μια μικρή βάρκα στην όχθη του ποταμού Jiujiang.

Όταν ο γερασμένος πέμπτος πατριάρχης άρχισε να κάνει κουπί για να διασχίσουν τον ποταμό ο HuiNeng είπε: "Δάσκαλε, σας παρακαλώ καθίστε. Εγώ είμαι αυτός που πρέπει να κάνει κουπί". Όμως ο πατριάρχης Hongren του απάντησε: "Είναι το καθήκον μου να σε περάσω (στην άλλη όχθη)".
"Όταν (ο μαθητής) είναι στο σκοτάδι, ο δάσκαλος τον πηγαίνει, όμως όταν ο μαθητής αφυπνιστεί, είναι μέσα από την προσωπική του προσπάθεια που θα περάσει στην άλλη όχθη", είπε ο HuiNeng.
"Έτσι είναι", συμφώνησε ο πέμπτος πατριάρχης "όμως προβλέπω πως σύντομα θα πεθάνω και θα είσαι εσύ αυτός που θα πρέπει να διδάξει το Dharma. Να τηρείς την οκταπλή ατραπό, να προστατεύεις τον εαυτό σου και να οδηγήσεις όλα τα ενσυναίσθητα έμβια πλάσματα στην άλλη όχθη. Φύγε τώρα και επέστρεψε στον νότο! Το Dharma δεν ανθίζει όταν ο χρόνος πιέζει"

Ο HuiNeng αποχαιρέτησε τον δάσκαλο και επέστρεψε στον νότο. Πολλά χρόνια αργότερα ήταν αυτός που καθιέρωσε την σχολή της αιφνίδιας φώτισης,ο πρώτος μιας νέας γενεαλογίας και ο έκτος πατριάρχης του Ζεν.



六祖惠能三岁亡父，随母流落岭南。他在贫困中长大，靠打柴卖薪奉养母亲。在一次送柴时听人诵读《金刚经》而心有感悟，决意学佛。他辞别老母，步行数千里来到湖北黄梅东禅寺。

    惠能参拜五祖弘忍大师，大师问他：“汝何方人？来求何物？”惠能答道：“弟子是岭南新州百姓，远来礼师，惟求作佛，不求余物。”五祖道：“你一个岭南俗家弟子怎么作佛？”

    惠能敬礼答道：“人有南北，佛性本无南北。俗人与僧人不同，佛性有什么不同？弟子听说佛陀普渡一切有情众生，怎么会计较这些？”五祖於此见他悟性非凡，就把他留下了。

    但是座下众弟子都已修行多年，惠能还不能眼他们一样，作为入室弟子，只好先叫他在后院干些杂活等候机会。他被分派舂米劈柴。一连干了八个月仍没有机会进入禅堂。

    一天，有个小和尚中念诗偈从碓房经过，惠能问他念什么偈子，他说是神秀上座的‘无相偈’师傅叫人人诵读，会大有功德，惠能说：“我也想诵此偈，能烦上人带我去偈前礼拜吗？”

    小和尚引他到南廊偈前，为他念诗偈道：“身是菩提树，心如明镜台。时时勤拂试，无使惹尘埃。”惠能听了诗偈随即道：“我亦有一偈，能烦上人代写出来吗？”

    他念自己的诗偈，小和尚即用脚趾在泥地上为他写了。只见地上写出的是：“菩提本无树，明镜亦非台。本来无一物，何处惹尘埃？”众人看了无不称奇，五祖也被惊动了，他看了偈子赶快用脚擦掉，连说‘也未见性，也未见性。’

    第二天五祖来到碓房，见惠能仍在踏碓，他沉吟道：“求法之人，为法忘躯，当如是乎！”他问惠能：“米熟了没有？”惠能答道：“米早熟了，只欠筛啦。”大师用禅杖至碓上敲了三下就离开了……

    当夜三更，惠能来到大师禅室，大师即为他说《金刚经》，当谈到‘应无所住而生其心’时，惠能顿时大悟，至此他已彻悟了万法与自性不分的真如本性。于是五祖便传授他顿悟法门，并将从达摩以来传递了五代的衣钵传给了他。

    五祖将‘衣钵’传给惠能，怕他遭到众僧徒的疑忌，叫他在天亮前赶快离开黄梅，又怕他不知路径，便于当夜亲自送他到九江上了一条小船。

    五祖为他摇橹渡江，惠能说：“请和尚坐，应当我来摇橹。”五祖说：“这是我渡你啊。”惠能说：“迷时师渡，悟了自渡。”五祖说：“是啊，是啊，看来不久我就要逝世，以后佛法就由你来大行了。望你善自护念，广渡一切有情众生。你回南方去吧，佛法不宜速说……”

    惠能拜别师傅，向南方走去了……。许多年以后，他就是弘扬顿悟法门的一代宗师——禅宗六祖。

Το πιο σπουδαίο είναι να μπορείς να δεις την ευτυχία στο τώρα

Κάποτε υπήρχε ένας βουδιστικός ναός στον οποίο καθημερινά πηγαίναν πολλοί άνθρωποι για να ανάψουν θυμίαμα και να προσευχηθούν στο Βούδα. Στα δοκάρια του μοναστηριού αυτού  μια μοναχική αράχνη είχε στήσει τον ιστό της. Χάρη στις προσευχές των πιστών και το θυμίαμα που πλημμύριζε την ατμόσφαιρα, η αράχνη αυτή είχε αρχίσει να καλλιεργεί την Βουδική της φύση. Μετά από χρόνια άσκησης, η βουδική της φύση ήταν ήδη πολύ καθαρή.

Μια μέρα, ο Βούδας επισκέφθηκε τον ναό και βλέποντας όλο αυτό το θυμίαμα, έμεινε ικανοποιημένος. Καθώς ετοιμαζόταν να φύγει από το μέρος, ασυναίσθητα σήκωσε το κεφάλι του και τότε είδε για πρώτη φορά την αράχνη πάνω στον δοκό. Σταματώντας, μίλησε στην αράχνη: "Η συνάντηση μας αυτή είναι σίγουρα καρμική. Βλέποντας πως ασκείσαι εδώ και χίλια χρόνια, θέλω να ρωτήσω την άποψη σου για κάποιο θέμα. Τι λες;"
Χαρούμενη η αράχνη που της παρουσιάσθηκε ο Βούδας, συμφώνησε να απαντήσει!
Τότε είπε ο Βούδας: "Τι είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο;"
Αφού σκέφθηκε λίγο η αράχνη, του απάντησε: "Το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο, είναι αυτό που δεν μπορούμε ποτέ να έχουμε και αυτό που έχουμε ήδη χάσει".
Αφού την άκουσε ο Βούδας, έγνεψε και έφυγε.

Με αυτά και αυτά, περάσαν χίλια χρόνια ακόμη. Η αράχνη συνέχισε την άσκηση στην κατοικία της στο δοκάρι του ναού και στο μεσοδιάστημα, η πνευματική της πρόοδος ήταν ακόμα πιο μεγάλη. Ο Βούδας για άλλη μια φορά επέστρεψε στον ναό, και ξαναμίλησε στην αράχνη λέγοντας της: "Βλέπω πως είσαι ακόμα καλά. Το ερώτημα που σου έθεσα πριν χίλια χρόνια, μήπως το σκέφτηκες καθόλου;". Η αράχνη όμως για άλλη μια φορά είπε: "Το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο, είναι αυτό το οποίο δεν μπορούμε να έχουμε και αυτό το οποίο έχουμε ήδη χάσει".
"Σκέψου το καλά και εγώ θα ξαναρθώ να το συζητήσουμε", απάντησε ο Βούδας και έφυγε.

Για άλλη μια φορά χίλια χρόνια περάσαν και άξαφνα μια θυελλώδη μέρα, ο άνεμος φύσηξε και εναπόθεσε μια δροσοσταλίδα πάνω στον ιστό της αράχνης. Κοιτάζοντας η αράχνη την δροσοσταλίδα αυτή και βλέποντας το φως που ιρίδιζε μέσα από την διάφανη της μορφή, θαύμασε πόσο όμορφη είναι και στην καρδιά της γεννήθηκε ο έρωτας. Κάθε μέρα στην θέα της η αράχνη ένιωθε χαρά και από αυτές τις τρεις χιλιάδες χρόνια που περάσαν, αυτές ήταν οι πιο χαρούμενες μέρες!
Ξαφνικά όμως ο μεγάλος άνεμος ξαναπήρε την στάλα αυτή μακριά από τον ιστό. Στην στιγμή, η αράχνη ένιωσε την απώλεια και με αυτήν ήρθε ο πόνος της μοναξιάς και η στεναχώρια. Τότε της επανεμφανίσθηκε ο Βούδας ο οποίος για άλλη μια φορά την ρώτησε: "Αράχνη, αυτά τα χίλια χρόνια σου είχα αναθέσει να σκεφτείς ένα ερώτημα: Ποιο είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο;"
Η αράχνη φέρνοντας την δροσοσταλίδα στο μυαλό της, και αυτή την φορά του απάντησε: "Το πιο πολύτιμο πράγμα στο κόσμο είναι αυτό που δεν μπορούμε ποτέ να αποκτήσουμε και εκείνο το οποίο έχουμε ήδη χάσει".
Αφού άκουσε ο Βούδας της είπε: "Πολύ καλά. Αφού αυτό είναι που πιστεύεις, θα σου επιτρέψω να πας και περπατήσεις στον κόσμο των ανθρώπων."

Έτσι, η αράχνη ξαναγεννήθηκε στην αυλή του αυτοκράτορα ως η κόρη ενός πλούσιου ευγενούς. Οι γονείς της την ονόμασαν Αραχνούλα. Τα χρόνια περάσαν μέσα σε μια στιγμή και η μικρή Αραχνούλα μεγάλωσε και έγινε μια πανέμορφη και γοητευτική δεκαεξάχρονη κοπέλα με πολλές χάρες.
Μια μέρα ο αυτοκράτορας αποφάσισε να κάνει μια γιορτή για να τιμήσει τον νέο του σύμβουλο, τον Δρόσο. Στην συγκέντρωσε παρευρέθησαν πολλές κοπέλες, μαζί τους η Αραχνούλα όπως και η πριγκίπισσα Θύελλα, η κόρη του αυτοκράτορα. Ο σύμβουλος Δρόσος κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης απήγγειλε κλασσικά ποιήματα επιδεικνύοντας μεγάλο ταλέντο και δεν υπήρξε ούτε μια κοπέλα που να ήταν εκεί και η οποία να μην συγκινήθηκε. Όμως η Αραχνούλα ούτε για μια στιγμή δεν φοβήθηκε τον ανταγωνισμό και δεν ένιωσε άγχος γιατί ήξερε, πως αυτός ο νέος ήταν το μέλλον το οποίο της είχε τάξει ο Βούδας.

Μερικές μέρες αργότερα -τελείως απρόσμενα- εκεί που η Αραχνούλα συνόδευε την μητέρα της στον ναό για να πάει να προσευχηθεί και να ανάψει θυμίαμα, να σου και ο Δρόσος με την μητέρα του! Όταν οι δυο μητέρες τελείωσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, πήγαν λίγο παράμερα και αρχίσανε να κουβεντιάζουν και η Αραχνούλα με τον Δρόσο που στεκόντουσαν στον διάδρομο αρχίσαν την δική τους κουβέντα. Η Αραχνούλα ήταν πολύ χαρούμενη μιας και επιτέλους μπορούσε να είναι μαζί με τον άνθρωπο που τόσο πολύ είχε ποθήσει, όμως ο Δρόσος δεν έδειχνε σημάδια να συμμερίζεται το ενδιαφέρον. Τότε η Αραχνούλα είπε στον Δρόσο: "Θα θυμάσαι βέβαια 16 χρόνια πριν, όλα αυτά που συνέβησαν πάνω στο ιστό μέσα στον ναό!"
Ακούγοντας ο Δρόσος σάστισε και είπε προς την Αραχνούλα: "Δεσποινίς Αραχνούλα, είστε πολύ όμορφη και πολύ συμπαθητική, όμως η φαντασία σας είναι υπερβολική". Αφού είπε αυτά αποχώρησε μαζί με την μητέρα του.
Η Αραχνούλα επέστρεψε σπίτι της, και δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της πώς γίνεται ο Βούδας που οργάνωσε αυτή την κοινή μοίρα για τους δύο τους, δεν επέτρεψε στον δρόσο να θυμάται όσα συνέβησαν στον ιστό στην προηγούμενη τους ζωή. Γιατί ο Δρόσος δεν αισθάνεται το παραμικρό για μένα;

Μερικές ημέρες αργότερα, ο αυτοκράτορας τους συγκέντρωσε και εξήγγειλε τα σχέδια του για τον σύμβουλο Δρόσο, να παντρευτεί την κόρη του Θύελλα και για την Αραχνούλα να πάρει τον διάδοχο του θρόνου, πρίγκηπα Γρασίδι για άντρα της. Η είδηση αυτή ήρθε σαν αστραπή εν αιθρία! Όσο και να το σκεφτόταν δεν μπορούσε να καταλάβει πως μπόρεσε ο Βούδας να της το κάνει αυτό. Τις επόμενες μέρες ούτε έτρωγε, ούτε έπινε αλλά είχε πέσει σε βαθιά περισυλλογή. Το πνεύμα ήταν έτοιμο να εγκαταλείψει το σώμα της και ήταν στο κατώφλι του θανάτου, όταν ο πρίγκηπας Γρασίδης το πληροφορήθηκε και ήρθε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Πέφτοντας στα πόδια του κρεβατιού της, είπε στην ετοιμοθάνατη Αραχνούλα: "Την μέρα εκείνη που γιορτάζαμε στους κήπους,  ανάμεσα σε όλα τα κορίτσια που είχαν παρευρεθεί, εσένα ξεχώρισα και με την πρώτη ματιά σε ερωτεύθηκα. Για πολλές μέρες παρακάλεσα τον πατέρα να επιτρέψει την ένωση μας και στο τέλος αυτός δέχθηκε. Αν τώρα εσύ πεθάνεις, τότε και για μένα δεν έχει νόημα αυτή η ζωή" και λέγοντας αυτά έπιασε το ξίφος του έτοιμος να κόψει τον λαιμό του.

Την στιγμή εκείνη ακριβώς ο Βούδας ήρθε και προς το πνεύμα της Αραχνούλας που ήταν έτοιμο να εγκαταλείψει το σώμα της, είπε: "Αράχνη, αναρωτήθηκες ποτέ, ποίος ήταν αυτός που έφερε στο ιστό σου την δροσοσταλίδα (τον Δρόσο); Ήταν ο άνεμος (η πριγκίπισσα Θύελλα) που τον έφερε, και στο τέλος ήταν η ίδια Θύελλα που τον πήρε μακριά σου. Ο Δρόσος ανήκει στην πριγκίπισσα Θύελλα και οι στιγμές που ζήσατε ήταν μονάχα ένα μικρό συμβάν στην δική σου ζωή. Ο διάδοχος Γρασίδης όμως, ήταν κάποτε ένα μικρό αγριόχορτο μπροστά στην πόρτα του ναού, που για τρεις χιλιάδες χρόνια σε κοιτούσε, και για αυτές τις τρεις χιλιάδες χρόνια σε λάτρεψε. Όμως ποτέ εσύ δεν έσκυψες το κεφάλι σου να κοιτάξεις προς το μέρος του. Αράχνη, ήρθα ξανά να σε ρωτήσω ποιο είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στον κόσμο."

Όταν άκουσε η Αράχνη την αλήθεια, αμέσως κατάλαβε και προς τον Βούδα τότε είπε: "Το πιο πολύτιμο πράγμα στο κόσμο δεν είναι αυτό που έχασες, ούτε αυτό που ποτέ δεν θα αποκτήσεις. Το πιο πολύτιμο πράγμα είναι να μπορείς να βλέπεις την ευτυχία στο τώρα". Μόλις ολοκλήρωσε την κουβέντα της, ο Βούδας έφυγε και το πνεύμα της Αραχνούλας επέστρεψε στο σώμα της. Ανοίγοντας τα μάτια της, είδε τον πρίγκηπα Γρασίδη που ήταν έτοιμος να αυτοκτονήσει και απομακρύνοντας το ξίφος μακριά από τα χέρια του τον αγκάλιασε...

从前，有一座圆音寺，每天都有许多人上香拜佛，香火很旺。在圆音寺庙前的横梁上有个蜘蛛结了张网，由于每天都受到香火和虔诚的祭拜的熏托，蛛蛛便有了佛性。经过了一千多年的修炼，蛛蛛佛性增加了不少。

 　　忽然有一天，佛主光临了圆音寺，看见这里香火甚旺，十分高兴。离开寺庙的时候，不轻易间地抬头，看见了横梁上的蛛蛛。佛主停下来，问这只蜘蛛：“你我相见总算是有缘，我来问你个问题，看你修炼了这一千多年来，有什么真知拙见。怎么样？”蜘蛛遇见佛主很是高兴，连忙答应了。佛主问到：“世间什么才是最珍贵的？”蜘蛛想了想，回答到：“世间最珍贵的是‘得不到’和‘已失去’。”佛主点了点头，离开了。

 　　就这样又过了一千年的光景，蜘蛛依旧在圆音寺的横梁上修炼，它的佛性大增。一日，佛主又来到寺前，对蜘蛛说道：“你可还好，一千年前的那个问题，你可有什么更深的认识吗？”蜘蛛说：“我觉得世间最珍贵的是‘得不到’和‘已失去’。”佛主说：“你再好好想想，我会再来找你的。”

　　又过了一千年，有一天，刮起了大风，风将一滴甘露吹到了蜘蛛网上。蜘蛛望着甘露，见它晶莹透亮，很漂亮，顿生喜爱之意。蜘蛛每天看着甘露很开心，它觉得这是三千年来最开心的几天。突然， 又刮起了一阵大风，将甘露吹走了。蜘蛛一下子觉得失去了什么，感到很寂寞和难过。这时佛主又来了，问蜘蛛：“蜘蛛这一千年，你可好好想过这个问题：世间什么才是最珍贵的？”蜘蛛想到了甘露，对佛主说：“世间最珍贵的是‘得不到’和‘已失去’。”佛主说：“好，既然你有这样的认识，我让你到人间走一朝吧。”

　　就这样，蜘蛛投胎到了一个官宦家庭，成了一个富家小姐，父母为她取了个名字叫蛛儿。一晃，蛛儿到了十六岁了，已经成了个婀娜多姿的少女，长的十分漂亮，楚楚动人。

 　　这一日，新科状元郎甘鹿中士，皇帝决定在后花园为他举行庆功宴席。来了许多妙龄少女，包括蛛儿，还有皇帝的小公主长风公主。状元郎在席间表演诗词歌赋，大献才艺，在场的少女无一不被他折倒。但蛛儿一点也不紧张和吃醋，因为她知道，这是佛主赐予她的姻缘。

 　　过了些日子，说来很巧，蛛儿陪同母亲上香拜佛的时候，正好甘鹿也陪同母亲而来。上完香拜过佛，二位长者在一边说上了话。蛛儿和甘鹿便来到走廊上聊天，蛛儿很开心，终于可以和喜欢的人在一起了，但是甘鹿并没有表现出对她的喜爱。蛛儿对甘鹿说：“你难道不曾记得十六年前，圆音寺的蜘蛛网上的事情了吗？”甘鹿很诧异，说：“蛛儿姑娘，你漂亮，也很讨人喜欢，但你想象力未免丰富了一点吧。”说罢，和母亲离开了。

 　　蛛儿回到家，心想，佛主既然安排了这场姻缘，为何不让他记得那件事，甘鹿为何对我没有一点的感觉？ 　　几天后，皇帝下召，命新科状元甘鹿和长风公主完婚；蛛儿和太子芝草完婚。这一消息对蛛儿如同晴空霹雳，她怎么也想不同，佛主竟然这样对她。几日来，她不吃不喝，穷究急思，灵魂就将出壳，生命危在旦夕。太子芝草知道了，急忙赶来，扑倒在床边，对奄奄一息的蛛儿说道：“那日，在后花园众姑娘中，我对你一见钟情，我苦求父皇，他才答应。如果你死了，那么我也就不活了。”说着就拿起了宝剑准备自刎。

 　　就在这时，佛主来了，他对快要出壳的蛛儿灵魂说：“蜘蛛，你可曾想过，甘露（甘鹿）是由谁带到你这里来的呢？是风（长风公主）带来的，最后也是风将它带走的。甘鹿是属于长风公主的，他对你不过是生命中的一段插曲。而太子芝草是当年圆音寺门前的一棵小草，他看了你三千年，爱慕了你三千年，但你却从没有低下头看过它。蜘蛛，我再来问你，世间什么才是最珍贵的？”蜘蛛听了这些真相之后，好象一下子大彻大悟了，她对佛主说：“世间最珍贵的不是‘得不到’和‘已失去’，而是现在能把握的幸福。”刚说完，佛主就离开了，蛛儿的灵魂也回位了，睁开眼睛，看到正要自刎的太子芝草，她马上打落宝剑，和太子深深的抱着……

Ώστε ακόμα και εσείς έχετε ερωτική επιθυμία;

Μια μέρα, μια νεαρά γυναίκα μοναχός (bhikkhuni), παρουσιάσθηκε στο δάσκαλο Jōshū για να του αποτίσει τιμή. Μόλις τον αντίκρισε, την πλημμύρισε ένας πηγαίος θαυμασμός.
Αμέσως τον ρώτησε: "ποια είναι η κρυφή ουσία;" (εννοώντας που βρίσκεται το πραγματικό μυστήριο τις Βουδιστικής διδασκαλίας)
Ο δάσκαλος Joshu, με την άκρη του δαχτύλου του την τσίμπησε στον ώμο. Έκπληκτη και απογοητευμένη τον ρώτησε: "ώστε ακόμα και εσείς συνεχίζεται να έχετε μέσα σας αυτό τον σπόρο (της ερωτικής επιθυμίας);"
"Εσύ είσαι που τον έχεις μέσα σου", απάντησε ο δάσκαλος.


　　一日，一位妙龄尼姑来参访赵州和尚，一见之下，不禁心生爱慕之意，赵州和尚得道高僧的风采实在令人心仪。她不禁近前问道：“如何是密密意？”意思是说，佛法真正的奥妙在哪里？赵州和尚用指头在她的手臂上掐了一下。尼姑一惊，道：“你也有这个在？”赵州和尚平和地说：“是你有这个在。”

Άκαρδος κοσμικού ήθους!

Ζούσε κάποτε μια γυναίκα η οποία είχε μια καλύβα στην οποία μέσα συντηρούσε έναν μοναχό. Ο μοναχός απομονωμένος διαλογιζόταν εκεί μέσα πολλά χρόνια και ήταν μια νεαρή κοπέλα που του πήγαινε το φαγητό.
Μια μέρα, θέλοντας η γυναίκα να διαπιστώσει αν έχει κάνει κάποια πρόοδο ο μοναχός, ζήτησε από την κοπέλα την ώρα που του πηγαίνει το φαγητό να τον προκαλέσει ερωτικά.
Η κοπέλα φτάνοντας στην καλύβα έδωσε το φαγητό στο μοναχό και αφού αυτός έφαγε, αυτή τον αγκάλιασε σφιχτά όπως της είχε ζητήσει η γυναίκα και τον ρώτησε: "Πως με βρίσκεις;"
Ο μοναχός όμως χωρίς να δείξει την παραμικρή επιθυμία, της είπε παγερά: "Νιώθω σαν το νεκρό δέντρο που είναι ριζωμένο πάνω στον ψυχρό βράχο. Καταχείμωνο χωρίς ίχνος θερμότητας."
Η κοπέλα επέστρεψε και ανέφερε στην γυναίκα ότι συνέβηκε.
"20 χρόνια τον τάιζα, και τελικά αποδείχθηκε πως είναι ένας άκαρδος κοσμικός!", είπε η γυναίκα και με μιας έδιωξε τον μοναχό και έκαψε την καλύβα την οποία του είχε φτιάξει.

从前有位老妇人，建了座茅庵，供着一个禅僧修行多年，并常叫一位少女给这位禅僧送饭。

    一天她想试一试这位修行禅定工夫怎样了，便跟送饭少女嘱咐了几句话叫她这么去做。

    那少女抱住和尚说：“你喜欢我吗？”

    不料那和尚却冷冰冰地用偈语答道：“枯木倚寒岩，三冬无暖气！”

    少女回报了这情形后，老妇人叹了口气说：“想不到我二十年供养，只得个无情俗汉！”她赶走了和尚，放把火把茅庵烧了。

Δεν γνωρίζω αυτό τον άνθρωπο

Ο Qizhong(Chigiri Naka;) υπήρξε ένας μεγάλος δάσκαλος του Ζεν κατά την περίοδο Meiji στην Ιαπωνία. Για πολλά χρόνια μάλιστα ήταν ο ηγούμενος στο μοναστήρι Tōfuku-ji στο Kyoto. Μια μέρα, ο νέος τότε κυβερνήτης του Kyoto επιθυμώντας να επισκεφθεί τον δάσκαλο, έστειλε έναν αγγελιοφόρο να παραδώσει ένα μήνυμα με το οποίο ζητούσε την άδεια για μια ακρόαση (με τον δάσκαλο άλλωστε, ήταν γνωστοί από παλιά). Πάνω στο χαρτί υπέγραφε ως "Κυβερνήτης του Κιότο, Kunimichi Kiragaki".
Ο δάσκαλος αφού το διάβασε είπε: "Δεν τον γνωρίζω αυτό τον άνθρωπο. Δεν βλέπω γιατί να θέλω να τον συναντήσω."

Ο αγγελιοφόρος απολογούμενος επανήλθε αργότερα με το ίδιο αίτημα, μόνο που τώρα πάνω στο σημείωμα είχαν παραλειφθεί οι τίτλοι και ήταν υπογεγραμμένο απλά με το όνομα "Kiragaki". Βλέποντας ο δάσκαλος το όνομα πάνω στο νέο μήνυμα, είπε στον αγγελιοφόρο:
"Α ναι! Ο Kiragaki είναι! Φυσικά και τον περιμένω να έρθει να με δει!"

契仲是日本明治时代的禅宗大师，曾任京都东福寺主管多年。一天新任京都总督首次拜访他，侍者送上写有‘京都总督北垣’的名片，他看了说：“我跟这个家伙没有瓜葛，不想见他！”

    侍者送还了名片，并向总督表示歉意。北垣说：“那是我的错。”随用笔将‘京都总督’四个字抹掉，烦请侍者再通报一次。

    大师看了抹掉头衔的名片以后说：“噢，是北垣啊，我要见这个家伙！”

Μια μέρα χωρίς εργασία, μια μέρα χωρίς τροφή

Ο δάσκαλος Baizhang συνήθιζε να κάνεις τις χειρωνακτικές εργασίες μαζί με τους μαθητές του -εργασίες όπως το ξεχορτάριασμα, το κόψιμο των ξύλων και το σκούπισμα. Δεν υπήρχε κάτι το οποίο δεν έκανε. Έτσι συνέχισε ακούραστος μέχρι τα 80 του χρόνια.

Βλέποντας όμως οι μαθητές του πως είναι αρκετά προχωρημένης ηλικίας πλέον και αφού ο δάσκαλος δεν άκουγε τις παροτρύνσεις των μαθητών του να σταματήσει την εργασία, σκέφτηκαν να του κρύψουν τα εργαλεία ώστε να μην μπορεί να τα βρει!
Την μέρα εκείνη ο δάσκαλος όντως δεν μπόρεσε να δουλέψει, αλλά προς έκπληξη των μαθητών δεν θέλησε να φάει κιόλας. Τις επόμενες δυο μέρες επαναλήφθηκε η ίδια ιστορία.

Μη έχοντας άλλα περιθώρια οι μαθητές, πήραν τα εργαλεία από εκεί που τα είχαν κρύψει και τα επανέφεραν στην αρχική τους τοποθεσία. Ο δάσκαλος τα έπιασε και ξεκίνησε πάλι την δουλειά και τότε ήταν που άρχισε να τρώει ξανά. Όταν οι μαθητές του τον ρώτησαν γιατί έτσι, ο δάσκαλος απάντησε: "Αν μια μέρα δεν εργασθείς, δεν δικαιούσαι να φας".

百丈禅师常常与学生们一起劳动，锄草、砍柴、扫地无所不作，直到八十高龄仍然劳作不休。

    学生们见他年纪大了，不堪劳作，劝他休息他又不肯，就想了个法子把他的所有工具都藏了起来。

    这位大师当日没有工作，也就没有吃饭，第二天第三天依然如此。

    学生们无法可施，只好把工具放回了原处。这位大师又工作了，同时也开始吃东西了。学生们问他为什么这样，他说：“一日不作，一日不食。”

Συγχώρεσε με για την ενόχληση

Ο δάσκαλος Zongyan όταν ήταν 12 χρονών, εφάρμοζε ήδη τις τεχνικές διαλογισμού της σχολής Tiantai. Ένα καλοκαιρινό μεσημέρι, ενώ είχε πολύ ζέστη, καθόταν δίπλα στην είσοδο διαβάζοντας τις γραφές. Όντας μικρός δεν άντεχε πολύ την ζέστη και τελικά την ώρα που ο δάσκαλος βγήκε έξω, άπλωσε τα πόδια του και αποκοιμήθηκε.
Είχε κοιμηθεί για αρκετές ώρες, όταν μες τον ύπνο του άκουσε την φωνή του δασκάλου που επέστρεφε. Την στιγμή εκείνη ήταν ήδη πολύ αργά για να κάνει κάτι, οπότε ντροπιασμένος απλά έσκυψε το κεφάλι του πάνω στο κατώφλι της εισόδου.

Όμως ο δάσκαλος δεν είχε διάθεση να τον τιμωρήσει. Αντιθέτως όταν έφτασε εκεί, με πολύ προσοχή και σεβασμό -σαν να προσπερνάει κάποια εξέχουσα προσωπικότητα- επανέλαβε ξανά και ξανά "συγχώρεσε με για την ενόχληση" και συνέχισε τον δρόμο του.

宗演大师十二岁的时候。就已经参修天台宗的‘止观’了。

    在一个夏天的午后，天气炎热，他坐在门边地上读经，小小年纪的他实在耐不住困倦，终于在老师外出的时候摊开四肢睡着了。

    他睡了几个小时，忽然听到老师返回的声音，这时已来不及回避，他觉得不好意思，只好趴在门槛上了。

    “对不起，对不起。”老师轻声说着，小心翼翼地从他身上跨过，仿佛跨过一个贵宾的身体。

Αν δεν κατάλαβες, πάρε ένα Katsu!

Μια φορά, ο δάσκαλος Linji είπε προς έναν μαθητή του: "Μερικές φορές η κραυγή(Katsu) είναι σαν το πετροστόλιστο σπαθί του βασιλιά Vajra. Άλλες φορές πάλι, είναι σαν ένα λιοντάρι που έρπεται έτοιμο να επιτεθεί. Φορές πάλι είναι σαν ένα καλάμι που ρίχνει την σκιά του πάνω στο γρασίδι. Κάποιες φορές ακόμα ένα Katsu δεν θυμίζει σε τίποτα ένα Katsu. Κατάλαβες;"
ο μαθητευόμενος μοναχός δεν ήξερε τι να πει.
Βλέποντας τον να αμφιταλαντεύεται, ο δάσκαλος έβγαλε μια κραυγή(Katsu):
"ΚΑΑΑΑΑ!"


一次，临济禅师对一学僧说：
“有时一喝如金刚王宝剑，有时一喝如踞地狮子，有时一喝如探竿影草，有时一喝不作一喝用。你了解吗？”
学僧： 我。。。
学僧正犹豫要回答，临济禅师便大喝。

Να ρέει το χρήμα!

Ένας πιστός είπε κάποτε στον δάσκαλο Hioki Mokusen:
"Η σύζυγος μου είναι άπληστη, τσιγκούνα και έχει εμμονή με τα λεφτά. Θα είχατε την καλοσύνη να έρθετε μέχρι το σπίτι μου και να την βοηθήσετε να καταλάβει πως να κάνει το καλό;"
Ο δάσκαλος γεμάτος συμπόνια δέχθηκε.

Όταν έφτασε στο σπίτι του πιστού, η σύζυγος του έσπευσε έξω να τον καλωσορίσει, χωρίς όμως να φέρει ούτε λίγο τσάι για να φιλέψει τον επισκέπτη. Ο δάσκαλος σφίγγοντας το χέρι του σε γροθιά της είπε:
"Γυναίκα, κοίταξε το χέρι μου! Έτσι είναι διαρκώς. Πως σου φαίνεται;"
αφού κοίταξε, είπε η γυναίκα: "Αν το χέρι σας είναι πάντα έτσι, τότε αυτό είναι προβληματικό, θα έλεγα πως είναι αναπηρία."
"Α ώστε αυτό είναι αναπηρία λοιπόν", είπε ο δάσκαλος, και στην συνέχεια άνοιξε την παλάμη του τεντώνοντας την: "Αν υποθέσουμε τώρα πως κάθε μέρα είναι έτσι;", ξαναρώτησε.
"Και έτσι μονίμως ανοιχτή, πάλι αναπηρία είναι!", παρατήρησε η γυναίκα.

"Δεν έχεις άδικο", είπε ο δάσκαλος. "Και τα δυο είναι αναπηρία. Το να συγκεντρώνεις τα λεφτά άπληστα και να μην μπορείς να τα αποχωριστείς, να μην ξέρεις τι σημαίνει αγαθοεργία, αυτό είναι αναπηρία. Απ' την άλλη, το να ξέρεις μόνο να σπαταλάς χρήματα, και να μην ξέρεις να τα αποθηκεύεις και αυτό αναπηρία είναι.
Τα χρήματα πρέπει να ρέουν. Να μπορούν να έρχονται και να φεύγουν όταν πρέπει, να ανοίγεται κανείς όσο του επιτρέπουν οι συνθήκες όμως όχι παραπάνω (με ισορροπία)"

        有位信徒向默仙禅师说道：

‘我的妻子悭贪吝啬，对于好事，一财不舍，你能慈悲到我家去，向我太太开示，行些善事好吗?’

默仙非常慈悲的答允。

当默仙到达信徒家时，信徒的妻子出来迎接，但一杯茶水都舍不得端出来供养，禅师就握着一个拳头说道：

‘夫人，你看我的手，天天都是这样，你觉得如何？’

夫人：‘如果手天天这个样子，这是有毛病，畸形呀！’

‘这样子是畸形！’接着默仙禅师把手伸张成一个手掌，问道：‘假如天天这样子呢？’

夫人：‘这样子也是畸形！’

默仙禅师立刻道：

‘夫人！不错，这都是畸形，钱只知道贪取，不知道布施，是畸形。钱只知道花用，不知道储蓄，也是畸形。钱要流通，要能进能出，要量入为出。’

Οι φυλλωσιές είναι πράσινες και τα άνθη κόκκινα

Μια μέρα ο δάσκαλος Ikkyū ρώτησε τον Murata Shukō (ο οποίος ιστορικά είναι ένας από τους σημαντικότερους διαμορφωτές της Ιαπωνικής τελετής του τσαγιού):
"Τι πρέπει να τηρεί κανείς όταν πίνει τσάι;"
Ο Murata Shukō απάντησε: "Πρωτίστως να έχει μελετήσει το κλασσικό έργο "Περί του Τσαγιού και των επιπτώσεων του στην υγεία" (Kissa Yojoki) του Myōan Eisai o οποίος ήταν ο πρώτος που εισήγαγε το Ζεν (και το τσάι) στην Ιαπωνία. Πρέπει να πίνει το τσάι κανείς με στόχο την καλή υγεία."
Αφού άκουσε τα παραπάνω, ο δάσκαλος Ikkyu απήγγειλε το κλασσικό Κοάν "Πάνε για Τσάι" του δασκάλου Joshu και τότε τον ξαναρώτησε: "Σχετικά με το Κοάν <Πάνε για Τσάι> του δασκάλου Joshu, τι γνώμη έχεις;"

Ο Murata, σιωπηλός και με τα δύο του χέρια κρατούσε το πολυλατρεμένο φλιτζάνι και ενώ ήταν έτοιμος να πιει μια γουλιά, ο δάσκαλος Ikkyu σήκωσε το ραβδί του και βγάζοντας μια δυνατή κραυγή το κατέβασε πάνω στο φλιτζάνι που ο Murata κρατούσε ευλαβικά, σπάζοντας το σε θρύψαλα!
Ο Murata έμεινε ακίνητος και λίγες στιγμές αργότερα -αφού υποκλίθηκε στον δάσκαλο- αποχώρησε. Πάνω που είχε φτάσει στην έξοδο του μοναστηριού, ο δάσκαλος Ikkyu τον φώναξε πίσω: "Murata!"
"Μάλιστα δάσκαλε", αποκρίθηκε ο Murata και επέστρεψε πίσω στη αίθουσα που καθόταν ο δάσκαλος.

"Προ ολίγου σου ζήτησα να μου πεις ποια είναι η σωστή (διανοητική) στάση (και τελετή) όταν πίνουμε τσάι. Πως βλέπεις το να εγκαταλείψει κανείς όλες τις επιτηδεύσεις και με ένα τελείως ακίνητο νου (Mushin) απλά να πιει τσάι;"

"Οι φυλλωσιές είναι πράσινες, και τα άνθη κόκκινα", απάντησε γαλήνια ο Murata.
(Μέσα στην έκφραση αυτή διαφαίνεται η συνειδητοποίηση πως η μορφή είναι κενότητα και πως τον κόσμο μπορεί κανείς να τον γευτεί μόνο όταν τον βλέπει για αυτό που είναι και τίποτα άλλο.)


一日，一休问他：“要以怎样的规矩吃茶呢？”珠光回答：“学习第一个把禅引进日本的荣西禅师的《吃茶养生记》，为健康而吃茶。”这时，一休就给他讲了“赵州吃茶去”的公案，然后问他说：“关于赵州"吃茶去"的回答，你有何看法？”珠光默默地捧起自己心爱的茶碗，正准备喝的一刹那，一休突然举起铁如意棒，大喝一声将珠光手里的茶碗打得粉碎。

珠光一动不动，过了一会便向一休行礼离座。走到玄关时，一休叫了声：“珠光！""是！”珠光答应后转过身来。“刚才我问你吃茶的规矩，但如果抛开规矩无心地吃时将如何？”

珠光静静地回答：“柳绿花红。”

佛法并非有什么特别的形式，她存在于每日的生活之中。对于茶人来说，佛法就存在于茶汤之中，别无他求。这就是"茶禅一味"的境地。

Πάνε να πιεις λίγο τσάι!

Κάποτε ένας μοναχός επισκέφθηκε τον δάσκαλο Joshu (Chengshen). Όταν ο δάσκαλος τον ρώτησε αν ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν στο μοναστήρι του, αυτός απάντησε καταφατικά. Τότε ο δάσκαλος του είπε: "πάνε να πιεις λίγο τσάι".
Λίγες μέρες αργότερα στο μοναστήρι εμφανίστηκε ένας άλλος μοναχός. Ο δάσκαλος Joshu ομοίως τον ρώτησε αν ερχόταν για πρώτη φορά ή είχε ξανάρθει. Ο μοναχός είπε πως είχε ξαναέρθει και τότε ο δάσκαλος του είπε: "πάνε να πιεις λίγο τσάι".
Όταν ο μοναχός υπηρεσίας που καθόταν δίπλα στον δάσκαλο το άκουσε αυτό, τον ρώτησε: "Δάσκαλε, τον ταξιδιώτη που ήρθε επίσκεψη για πρώτη φορά τον στείλατε να πιει τσάι. Αυτό το καταλαβαίνουμε. Όμως γιατί στείλατε για τσάι και αυτόν που είχε ξανάρθει;"
Γυρίζοντας προς το μέρος του, ο δάσκαλος τον φώναξε με το όνομα του.
"Μάλιστα δάσκαλε;", απάντησε ο μοναχός υπηρεσίας.
"Πάνε και συ να πιεις λίγο τσάι"

(Υπάρχει η έκφραση "Ζεν και τσάι έχουν γεύση μια" που σημαίνει πως στα μάτια αυτού που εφαρμόζει το Ζεν δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ πραγμάτων)

有一个和尚来参拜赵州和尚，赵州和尚问他是第一次来还是第二次来，那个和尚说是第一次来，赵州和尚告诉他“吃茶去！。”过了几天，又有一个和尚来参拜他，赵州和尚同样问他是第一次来还是第二次来，他说是第二次来，赵州和尚同样告诉他“吃茶去！”。当时在他身边的寺院的负责的和尚就问赵州，第一次来的你叫他吃茶去，我们可以理解，怎么第二次来的也叫他吃茶去呢？这是什么道理呢？赵州和尚就叫这个和尚的名字，他就回答我在这里，赵州和尚说：“你也吃茶去！”。

Ο παράδεισος του δασκάλου

Ο Tiaoshui Yuntian, ήταν ένας ονομαστός δάσκαλος του Ζεν, ο οποίος κατά καιρούς είχε ζήσει σε πολλά μοναστήρια. Όντας πολύ διαβασμένος και πολύ προχωρημένος στον διαλογισμό, όπου πήγαινε δίδασκε το Ζεν.
Έτσι, όταν έφτιαξε το δικό του μοναστήρι, προσήλθαν πάρα πολλοί μαθητευόμενοι, όμως μιας και δεν είχαν την υπομονή και την απαιτούμενη επιμονή, οι περισσότεροι τα παρατούσαν και έφευγαν. Μη βλέποντας άλλη λύση, ο δάσκαλος Tiaoshui τους ανακοίνωσε πως παραιτείται από ηγούμενος και πρόσταξε όλους να φύγουν και να αναζητήσουν την τύχη τους. Από εκείνη την ημέρα,  τα ίχνη του δασκάλου χαθήκανε.

Τρία χρόνια αργότερα, ένας πρώην μαθητής τον εντόπισε στην περιοχή του Κιότο, κάτω από μια γέφυρα να ζει στην συντροφιά μιας ομάδας άστεγων ζητιάνων. Όταν πλησιάζοντας τον του ζήτησε να τον διδάξει,  ο δάσκαλος με φανερή αποδοκιμασία τον αποπήρε: "Δεν έχεις την απαραίτητη ποιότητα για να γίνεις μαθητής μου."
"Τι ποιότητα είναι αυτή που θα έπρεπε να έχω δάσκαλε;", ρώτησε ο μαθητής.
Ο δάσκαλος τότε του πρότεινε: "Αν καταφέρεις να ζήσεις μαζί μου για τρις ή τέσσερις μέρες, ίσως να μπορώ να σε διδάξω."

Και έτσι, ο μαθητής ντύθηκε ζητιάνος και παρέα με τον δάσκαλο έζησε την πρώτη του μέρα σαν ένας από αυτούς. Την δεύτερη μέρα, ένας από τους ζητιάνους που ζούσε εκεί, πέθανε και έτσι ο δάσκαλος με την συνοδεία του μαθητή του, έφυγαν μεσ' την μεσάνυχτα για να πάνε το πτώμα στην βουνοπλαγιά και εκεί να το θάψουν. Όταν τελείωσαν επέστρεψαν κάτω από την γέφυρα στον υπαίθριο χώρο τους.
Μόλις ο δάσκαλος ξάπλωσε, αμέσως αποκοιμήθηκε βαθιά και ξαναξύπνησε μονάχα όταν ο ήλιος βγήκε. Ο μαθητής όμως, δεν κατάφερε να κλείσει μάτι όλη την νύχτα. Όταν ξημέρωσε, ο δάσκαλος του είπε: "Σήμερα δεν θα χρειαστεί να πάμε να ζητιανέψουμε, γιατί έχουμε ακόμα κάποια αποφάγια που άφησε ο νεκρός μας φίλος." και του έδειξε ένα πιάτο. Στην θέα του τρισάθλιου και βρώμικου σκεύους, του κόπηκε ο όρεξη! Ο μαθητής δεν κατάφερε να φάει ούτε μπουκιά.

Τότε ο δάσκαλος του είπε: "Σου είχα πει, πως εσύ δεν μπορείς να μαθητεύσεις δίπλα μου. Αυτόν εδώ τον παράδεισο, εσύ δεν μπορείς να τον δεχτείς. Γύρνα καλύτερα στον κόσμο σου! Σε παρακαλώ όμως, μην αποκαλύψεις σε άλλους που βρίσκομαι γιατί εμείς οι άνθρωποι του παραδείσου δεν απολαμβάνουμε να μας ενοχλούν!"

Ο μαθητής κλαίγοντας γονάτισε και είπε: "Δάσκαλε, να προσέχετε! Στα αλήθεια φαίνεται πως δεν έχω την κατάλληλη ποιότητα για να μαθητεύσω δίπλα σας, γιατί αυτό τον παράδεισο σας, εγώ ούτε που τον βλέπω!"

挑水云水僧，是一位有名的禅师，曾在好几个丛林禅院住过，可以说饱参饱学，并在各地教过禅人。

他所主持的这一个禅院，因此吸引了太多的僧信学徒，但这些学生往往不能忍苦耐劳，半途而废，使他不得不对他们表示，他将辞去教席，并劝他们解散，各奔前程。此后，谁也没有发现挑水禅师的行踪。

三年后，他的一位门人发现他在京都的一座桥下，与一些乞丐生活在一起，这位门人立即恳求挑水禅师给他开示。
挑水禅师不客气的告诉他：‘你没有资格接受我的指导。’

门徒问道：‘要怎样我才能有资格呢？’

挑水禅师道：‘如果你能像我一样在桥下过上三、五天的时间，我也许可以教你。’

于是，这名门人弟子扮成乞丐模样，与挑水禅师共度了一天乞丐的生活。第二天，乞丐群中死了一人，挑水禅师于午夜时分伙同这位学生将尸体搬至山边埋了，事完之后，仍然回到桥下他们的寄身之处。

挑水倒身便睡，一直睡到天亮，但他这位学生却始终未能入眠。天明之后，挑水禅师对门入说道：‘今天不必出去乞食了，我们那位死了的同伙还剩一些食物在那儿。’然而这位门人看到那肮脏的碗盘，却是一口也吞咽不下去。

挑水禅师不客气的说道：‘我曾说你无法跟我学习，这里的天堂，你无法享受，你还是回到你的人间吧！请不要把我的住处告诉别人，因为天堂净土的人，不望有别人的打扰！’

门人哭着跪下来，诉说道：‘老师！你珍重吧！弟子确实没有资格跟你学习，因为你的天堂，弟子无法领会！’

Πέταξε μακριά!

Ο δάσκαλος Baizhang Huihai καταγόταν από το Fujian και ήταν ο πιο γνωστός μαθητής του δάσκαλου Matsu. Αργότερα εγκαταστάθηκε στο όρος Baizhang της περιοχής jiangxi όπου και έγινε γνωστός με το όνομα "Δάσκαλος Baizhang". Σιγά σιγά μοναχοί Ζεν άρχισαν να συρρέουν εκεί από όλη την επικράτεια. Άνθρωποι ταλαντούχοι όπως ο Guishan και ο Huangbo, πήγαν εκεί και έτσι γεννήθηκε μια νέα σχολή Ζεν στα πόδια του δασκάλου Huihai.

Όταν ήταν μικρός ο Huihai συνάντησε τον δάσκαλο Matsu και έγινε ο προσωπικός του υπηρέτης. Κάθε φορά που του πήγαινε το φαγητό του, την στιγμή που ο ο Huihai έβγαζε το κάλυμμα του πιάτου, ο δάσκαλος Matsu πιάνοντας λίγο από το φαγητό ρωτούσε τους μαθητές του: "Τι είναι αυτό;"
Το ίδιο πράγμα συνέβαινε κάθε μέρα. Με αυτά, ο Huihai μαθήτευσε δίπλα στον Matsu τρία ολόκληρα χρόνια.

Μία μέρα που είχε βγει για περίπατο με τον δάσκαλο Matsu, όταν άξαφνα ακούστηκε η φωνή μιας πάπιας, ο δάσκαλος Matsu τον ρώτησε: "τι είναι αυτός ο ήχος;"
"μια πάπια δάσκαλε", είπε ο Huihai.
Αρκετή ώρα αργότερα ο δάσκαλος Matsu ξαναρώτησε: "Πού πήγε ο ήχος;"
"πέταξε μακριά δάσκαλε", ξαναείπε ο Huihai.
Ξαφνικά ο δάσκαλος Matsu βάζοντας όλη του την δύναμη, τσίμπησε τον Huihai στην μύτη! Ο Huihai ούρλιαξε από τον πόνο και ο δάσκαλος του είπε: "Τόλμα να ξαναπείς πως πέταξε μακριά!". Μόλις τον άκουσε, αμέσως κατάλαβε (φωτίστηκε) ο Huihai, όμως γύρισε στο δωμάτιο του και άρχισε να κλαίει γοερά. Όταν τον είδε ο συγκάτοικος του, τον ρώτησε: "Τι έχεις; Σου λείπει το σπίτι σου;"
"όχι, δεν είναι αυτό" απάντησε ο Huihai. "μήπως σε έβρισε κάποιος;", ξαναρώτησε ο συγκάτοικος του. "Ούτε αυτό", είπε ο Huihai. "Τότε γιατί κλαις;" ξαναρώτησε ο συγκάτοικος.
"Να, ο δάσκαλος μου τσίμπησε την μύτη και τώρα πονάει αβάσταχτα!", απάντησε ο Huihai. "Τι καρμική τιμωρία ήταν άραγε αυτή;" απόρησε ο συγκάτοικος. "Ρώτα τον δάσκαλο, αυτός ξέρει", είπε ο Huihai. Ο συγκάτοικος πήγε και βρήκε τον δάσκαλο Matsu: "δάσκαλε, ο Huihai είναι μόνος στο δωμάτιο και κλαίει. Τι λάθος έκανε και τώρα το πληρώνει; Σας παρακαλώ, πείτε μου."
Ο δάσκαλος απάντησε: "Έχει ήδη καταλάβει. Πήγαινε να τον ρωτήσεις."
Επιστρέφοντας στο δωμάτιο είπε στον Huihai: "ο δάσκαλος λέει πως έχεις ήδη καταλάβει, και να έρθω να ρωτήσω εσένα!"
Ο Huihai άρχισε να γελάει.
"Τώρα μόλις έκλαιγες! Τώρα πως ξαφνικά γελάς;", ρώτησε ο συγκάτοικος του
"Μόλις τώρα έκλαιγα, και τώρα γελάω", απάντησε ο Huihai
Ο καημένος ο συγκάτοικος, δεν κατάλαβε τίποτα!



百丈怀海禅师是福建人，为马祖席下最著名的入室弟子，后住江西百丈山，世称为百丈禅师。四方禅僧，纷至踏来，席下人才济济，如沩山、希运等后来都成为了一代宗师。

怀海参见马祖大师后，成了马大师侍者。每次施主送斋饭来，怀海一揭开饭盒盖的时候，马大师就拈起一块烧饼，问大众："是什么？"每回都这样。就这样，怀海在马祖身边呆了三年。
。
有一天，他陪马祖散步，听到野鸭的叫声，马祖问："是什么声音？""野鸭的叫声。"过了好久，马祖又问："刚才的声音那里去了？"怀海答："飞过去了。 "马祖回过头来，用力拧着怀海的鼻子，怀海痛得大叫起来。马祖道："再说飞过去！"怀海一听，立即省悟，却回到侍者宿舍里哀哀大哭。同舍问："你想父母了吗？"答："不是。"又问："被人家骂了吗？""也不是。""那你哭什么？"怀海说："我的鼻子被马大师拧痛了，痛得不行。"同舍问："有什么机缘不契合吗？"怀海说"你去问和尚去吧。"同舍就去问马大师："怀海侍者有什么机缘不契合？他在宿舍里哭。请和尚对我说说。"大师说："他已经悟了，你自己去问他。"他回到宿舍后，说："和尚说你悟了，叫我来问你。"怀海呵呵大笑。同舍问："刚才哭，现在为什么却笑？"怀海说："刚才哭，现在笑。"同舍更迷惑不解。

Χορταράκι

Ο δάσκαλος NanQuan PuYuan ήταν ετοιμοθάνατος. Τον ρώτησε τότε ένας μαθητής: "Δάσκαλε, που θα γεννηθείτε σε 100 χρόνια;"
Ο δάσκαλος είπε: "Κάτω από ένα βουνό, θα είμαι ένας νεροβούβαλος."
"μπορώ να έρθω και εγώ μαζί σας δάσκαλε;", ρώτησε ο μαθητής
"Αν θες να έρθεις μαζί μου, θα πρέπει να είσαι προσκολλημένος πάνω σε ένα χορταράκι", του απάντησε ο δάσκαλος

南泉普愿要谢世了。有位弟子问："师父百年以后到哪里去？"南泉普愿说："到山下做一头水牯牛去。"那弟子说："我也跟师父你去，行吧？"南泉说："你要跟我来，就一定要衔上一根草。"

Φρίκη!

Ρώτησε ο DongShan τον μοναχό: "Τι είναι το πιο φρικτό πράγμα στον κόσμο;"
Ο μοναχός απάντησε: "Η κόλαση"
"Λάθος", είπε ο DongShan
"τι εννοείτε δάσκαλε;", ρώτησε ο μοναχός
Ο DongShan είπε: "Το να φοράς το ένδυμα του μοναχού και να μην βλέπεις πέρα από την μύτη σου, αυτό είναι το πιο φρικτό πράγμα."

洞山问僧人："世间什么最苦？" 僧人回答："地狱最苦。" 洞山说："不对！" 僧人问："老师的意思是......？" 洞山说："穿着一件僧衣，而不明了大事，这才是最苦的。

το Ένα εναντίον του Δύο!

Ιστορικά, οι βουδιστές και οι ταοϊστές μοναχοί συχνά επιδίδονταν σε συζητήσεις για το ποιο δόγμα είναι καλύτερο.
Ήταν κάποτε ένας ταοϊστής που είπε στον δάσκαλο FaYin: "Εσείς οι βουδιστές δεν φτάνετε ούτε στο ελάχιστο τον ταοϊσμό. Γιατί εσείς διδάσκετε πως το ανώτερο επίπεδο είναι ο 'ένας νους', 'ένα όχημα'(ένα μονοπάτι, Ekayāna), ενώ μιλάτε για το 'ένα Νταρμικό πεδίο'. Ακόμα και στην φράση 'εκεί που υπάρχει ένας Βούδας, εκεί υπάρχει και ένας Tathagata'  μιλάτε για 'ένα'! Εμείς απ' την άλλη, τα πάντα τα βλέπουμε σε ζεύγη! Το 'δυο' μας θα μπορούσε να πει κανείς πως νικάει το 'ένα' σας! Πάρε για παράδειγμα το 'Γη και ουρανός', 'Γιν και Γιανγκ'. Αυτά εμφανίζονται όλα ανά δυο! Η έννοια του 'δυο' είναι ακόμα πιο βαθιά από την δική σας του 'ένα'!"
Αφού άκουσε ο δάσκαλος FaYin, φάνηκε να μην κατάλαβε τι εννοούσε ο συνομιλητής του, και τον ρώτησε: "Αλήθεια; Δηλαδή στα σοβαρά μπορεί το 'δυο' σας να νικήσει το 'ένα';"
"Δώσε μου 'ένα' και εγώ θα σου αντιπαραθέσω  'δύο'. Σίγουρα μπορούμε να σας νικήσουμε."
Ο δάσκαλος FaYin  σήκωσε το ένα πόδι του στον αέρα και στεκάμενος στο άλλο, είπε: "Το ένα μου πόδι είναι στον αέρα. Εσύ μπορείς να σηκώσεις και τα δύο;"
Ο ταοϊστής μοναχός, έμεινε άναυδος!

在中国佛教史上，道教的道士和佛教的出家法师，时常辩论、斗法。
有一个道士向法印禅师说道：‘你们佛教怎么样也比不上我们的道教，因佛教最高的境界是“一心”，是“一乘”，是“一真法界”，“一佛一如来”，也是“一”，而我们道教讲什么东西都是“二”，可以说，“二”胜过你们的“一”，比方“乾坤”、“阴阳”，这都是“二”，实在说，“二”要比你们“一”高明。’
法印禅师听后，像是不解的问道：‘真的吗?你们的“二”真能胜过“一”吗?’
道士：‘只要你说“一”，我就能“二”，一定能胜过你们。’
法印禅师就跷起了一条腿来，慢慢的说道：‘我现在竖起了一条腿，你能把两条腿跷起来吗?’
道士哑口无言了!
佛教史上记载我国有三武一宗的教难，大都因为道士嫉恨佛教所引起。西洋有耶稣教的新旧之争，印度有婆罗门教和回教之争，佛教尚和平，但仍难免有道教之不相容，连一二都成为争论主题，如法印禅师之方便机辩，亦禅之巧妙应用也。

Γιατί το σκοινί δεν είναι κομμένο

Ένας νεαρός στον δρόμο καθώς πήγαινε από το σπίτι του σε ένα μοναστήρι, είδε κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον και σκέφτηκε να ρωτήσει τον μοναχό για αυτό. Στο μοναστήρι, την ώρα που έβαζε τσάι στον δάσκαλο ξαφνικά τον ρώτησε: "Τι είναι αυτό κάνει τα πράγματα να γυρίζουν χωρίς να σταματάνε;".
Ο δάσκαλος χωρίς να σκεφτεί απάντησε "το σκοινί που δεν σπάει."
Μόλις άκουσε την απάντηση ο νεαρός, έμεινε κόκκαλο.
Βλέποντας τον ο δάσκαλος τον ρώτησε: "Τι σε εξέπληξε έτσι;"
"Τίποτα δάσκαλε", είπε ο νεαρός. "Απλά αναρωτιέμαι πως το ξέρατε; Σήμερα καθώς περπατούσα, είδα ένα βόδι με ένα σκοινί περασμένο από την μύτη του, δεμένο πάνω σε ένα δέντρο. Το βόδι ήθελε να φύγει από το δέντρο, να πάει στο λιβάδι να φάει χόρτο, αλλά όσο και να γύριζε δεν μπορούσε να ξεφύγει. Πίστευα πως αφού δεν το έχετε δει, δεν θα μπορούσατε να απαντήσετε, όμως που να ξέρα πως θα δίνατε την σωστή απάντηση!"
Ο δάσκαλος γελώντας είπε: "Εσύ με ρώτησες για κάτι συγκεκριμένο και εγώ σου απάντησα κάτι γενικό! Μιλούσες για το σκοινί που δένει το βόδι και δεν το αφήνει να φύγει και εγώ απάντησα για το μυαλό του ανθρώπου, το οποίο το δένουν τα καθημερινά πράγματα και δεν μπορεί να φύγει! Η ίδια βασική αρχή ισχύει για πολλά πράγματα!
Όπως και να πετάξει ο χαρταετός, δεν μπορεί να φτάσει μακριά γιατί τον τραβάει το σκοινί. Ένα ημιάγριο άλογο, όσο δύστροπο και να είναι, είναι εξαιτίας του σκοινιού που το κρατάει που μαθαίνει να υπακούει το μαστίγωμα του αναβάτη. Έτσι και στην ζωή μας, τι είναι αυτό που συνήθως μας κρατάει δεμένους; Για ένα χρωματιστό χαρτί είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε τούμπες! Ένας τίτλος είναι αρκετός για να μας προβληματίσει. Λίγα αποφάγια και για χάρη τους κατσουφιάζουμε. Για τα λεφτά γυρνάμε από ανατολή σε δύση. Για την δύναμη τριγυρίζουμε πέρα δώθε. Από την επιθυμία τρέχουμε αλαφιασμένοι. Για την φήμη ψάχνουμε μέρα νύχτα. Που πήγε η ευτυχία; Η χαρά;
Χάρη σε λίγο σκοινί, ο χαρταετός έχασε τον ουρανό. Εξαιτίας λίγου σκοινιού, το βόδι δεν έφτασε στο λιβάδι. Εξαιτίας ενός κομματιού σκοινί, ο ελέφαντας έχασε την ελευθερία του. Για ένα σκοινί, το άλογο σταμάτησε να καλπάζει. Πρόσεξε πώς το κοτόπουλο που άλλοτε ανήκε στην ίδια οικογένεια με το γεράκι, τώρα τριγυρνάει γύρω από το κοτέτσι; Βλέπεις πως το ψάρι που κάποτε ταξίδευε ελεύθερο στους ωκεανούς τώρα πιάστηκε σε ένα αγκίστρι και φιγουράρει στο πιάτο; Είδες πως το παιδάκι που κάποτε έτρεχε ανέμελο από εδώ και από εκεί, τώρα έχει πάρει αυτή την έκφραση πόνου και θλίψης; Βλέπεις πως όλα αυτά τα ιδανικά που  ήταν γραμμένα με κόκκινο μελάνι στο ημερολόγιο σου τώρα έχουν γίνει πλέον μαύρα στιγματάκια;
Ο ελέφαντας γυρίζει γύρω από τον πάσσαλο. Το βόδι το κορμό ενός δέντρο. Και εμείς γύρω από ένα συναίσθημα. Γιατί δεν δραπετεύουμε; Γιατί κανείς μας δεν μπορεί να ξεφύγει;
Γιατί το σκοινί δεν είναι κομμένο.
Η φήμη είναι αλυσίδα, η εξουσία είναι αλυσίδα, η επιθυμία είναι αλυσίδα. Οι απολαύσεις και οι δυσκολίες τις ζωής είναι όλα αλυσίδες. Η ζωή μας έχει τρεις χιλιάδες αλυσίδες. Πόσες από αυτές έχεις κόψει εσύ;
Όλα τα ζωντανά πλάσματα είμαστε σαν εκείνο το βόδι. Είμαστε δεμένοι με πολλά σκοινιά πόνου, από τα οποία ζωντανοί ή νεκροί δεν μπορούμε να ξεφύγουμε."


一个后生从家里到一座禅院去，在路上他看到了一件有趣的事，他想以此去考考禅院里的老禅师。来到禅院，他与老禅师一边品茗，一边闲谈，冷不防他问了一句：“什么是团团转？”“皆因绳未断。”老禅师随口答道。
后生听到禅师这样回答，顿时目瞪口呆。老禅师见状，问道：“什么使你如此惊讶？”
“不，老师父，我惊讶的是，你怎么知道的呢？”后生说，“我今天在来的路上，看到一头牛被绳子穿了鼻子，拴在树上，这头牛想离开这棵树，到草地上去吃草，谁知它转过来转过去都不得脱身。我以为师父既然没看见，肯定答不出来，哪知道师父出口就答对了。”
老禅师微笑着说：“你问的是事，我答的是理，你问的是牛被绳缚而不得解脱，我答的是心被俗务纠缠而不得超脱，一理通百事啊!”
一只风筝，再怎么飞，也飞不了上万里高空，是因为被绳牵住；一匹壮硕的马，再怎么烈，也被马鞍套上任由鞭抽，是因为被绳牵住。那么，我们的人生，又常常被什么牵住了呢？一块图章，常常让我们坐想行思；一个职称，常常让我们愁肠百结；一份残羹，常常让步我们蹙眉千度。
为了钱，我们东西南北团团转;为了权，我们上下左右团团转；为了欲，我们上上下下奔窜;为了名，我们日日夜夜窜奔。
快乐哪去了？幸福哪去了?因为一跟绳子，风筝失去了天空;因为一根绳子，水牛失去了草原；因为一根绳子，大象失去了自由;因为一根绳子，骏马失去了驰骋。
你看，曾经与鹰同一基因的鸡，现在怎样在鸡埘边打转？你看，曾经遨游江海的鱼，现在怎么上了钓钩而摆上人家的餐桌?你看，曾经蹦蹦跳跳的少年，现在是怎样的满脸愁云惨淡?你看，当年日记本上红笔书写的豪言壮语，现在又怎样成了黑色的点点符号?
大象在木桩旁转转，水牛在树底下转团团;我们在一件事里团团转，我们在一种情绪里转团团，为什么都不挣不脱?为什么都拔不出？
皆因绳未断啊。
名是绳，利是绳，欲是绳，尘世的诱惑与牵挂都是绳。人生三千烦恼丝，你斩断了多少根?
老禅师说：“众生就像那头牛一样，被许多烦恼痛苦的绳子缠缚着，生生死死不得解脱。”

Το σπασμένο Βάζο

Ο Ιάπωνας δάσκαλος Ikkyū, είχε γίνει μοναχός όταν ήταν παιδί ακόμη. Μια μέρα, ενώ ήταν εννέα χρονών, ο δάσκαλος του πήγε ένα σύντομο ταξίδι. Μη θέλοντας να καθίσει άλλο στην αίθουσα διαλογισμού, σκέφτηκε να πάει να βρει τον άλλο μαθητή που ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερος του και να παίξουν παρέα. Τελικά τον βρήκε στο δωμάτιο του δασκάλου να κλαίει!
"Τι τρέχει και κλαις;", τον ρώτησε ο Ikkyu
"Μέσα σε αυτό το ντουλάπι, ο δάσκαλος φύλαγε το αγαπημένο του αντικείμενο. Όταν το έβγαζε έξω είχε πάντα την πλάτη του γυρισμένη σε μένα ώστε να μην το βλέπω. Σήμερα που ο δάσκαλος έφυγε, δεν κρατήθηκα και άνοιξα το ντουλάπι. Βλέποντας πως ήταν ένα πορσελάνινο βάζο, το πήρα στο χέρι να το περιεργαστώ, αλλά που να ήξερα πως θα μου έσπαγε! Τώρα δεν ξέρω πως να το εξηγήσω στο δάσκαλο!", είπε κλαίγοντας το μεγαλύτερο παιδί
Ο Ikkyu παρηγορώντας τον του είπε: "μην κλαις και δώσε το σε μένα. Μπορείς να θεωρήσεις πως το χάλασα εγώ!"
"Αν το κάνουμε έτσι, πως θα σε ξεπληρώσω εγώ; Ο δάσκαλος μου είχε δώσει κάτι λιχουδιές σαν αντάλλαγμα που προσέχω το δωμάτιο του. Τις δίνω σε εσένα λοιπόν!"
Έτσι ο Ikkyu πήρε τις λιχουδιές, πήρε και το φταίξιμο για το σπασμένο βάζο. Αφού έπιασε τα κομμάτια, τα τύλιξε καλά καλά και τα έβαλε στην τσέπη του.
Όταν γύρισε ο δάσκαλος, τον ρώτησε: "Ikkyu! Πως πήγε η μελέτη σου όσο έλειπα;"
Ο Ikkyu απάντησε: "Καθόμουν στην αίθουσα διαλογισμού βαθιά προβληματισμένος γύρω από ένα θέμα!"
"Τι θέμα;", ρώτησε ο δάσκαλος.
"Αναρωτιόμουν", είπε ο Ikkyu, "αν υπάρχει κανείς άνθρωπος που ξέφυγε από τον θάνατο"
"Βρε χαζούλη, που είδες να υπάρχει άνθρωπος να μην πεθαίνει;", είπε ο δάσκαλος.
"Ώστε όλοι οι άνθρωποι πεθαίνουν λοιπόν! Τα αντικείμενα; Υπάρχουν αντικείμενα που μένουν  αναλλοίωτα για πάντα;" ξαναρώτησε.
"Ομοίως και τα άβια αντικείμενα δεν είναι αιώνια. Όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, δημιουργούνται, και όταν οι συνθήκες παρέλθουν(δεν συντρέχουν), αυτά καταστρέφονται!"
"Αν είναι έτσι, τότε ακόμα και αν χαλάσει κάτι που αγαπάμε, δεν θα πρέπει να θλιβόμαστε!", παρατήρησε ο Ikkyu
"Πολύ σωστά!", είπε ο δάσκαλος. "Αν το αντικείμενο αυτό που τόσο αγαπάμε, έχει κάνει τον κύκλο του και καταστράφηκε, γιατί πρέπει να στεναχωριόμαστε; Ήταν το karma του να χαλάσει, δεν υπάρχει τρόπος να το επαναφέρουμε!"
Τότε ο Ikkyu βγάζοντας τα τυλιγμένα κομμάτια από την τσέπη του είπε: "εδώ έχω ένα αντικείμενο το οποίο έκανε τον κύκλο του!"
Βλέποντας τα κομμάτια, ο δάσκαλος άρχισε να γελάει και καθόλου δεν θύμωσε.




 日本高僧一休从小出家，在他九岁时，有一天他的师父出门，他在大殿里坐不住，就找师兄去玩。在方丈室找到了师兄，师兄比他大两岁，正在方丈室里哭。­
一休问：“你为什么哭呀?”师兄解释说：“这个柜子里有师父最喜欢的东西，他平时背着我拿出来自己欣赏，就是不让我看。今天师父出门，我实在忍不住，就把柜子打开，看到是个瓷器，我也拿在手里玩一玩，没想到把瓷器摔碎了，这次不得了，我没办法交待了。”­­
一休安慰他说：“师兄，你别哭，碎瓷器交给我，就算是我摔的。”­­
师兄说：“算是你摔的，我怎么报答你。师父让我看方丈室，给我带馒头，我给你吃。”­­
这样馒头就归一休吃，瓶子也算是一休摔的。一休把碎瓶用布包好，放在口袋里。­
    师父回来就问：“一休!你在用功吗?”­­
一休说：“我在大殿里参禅，非常用心地参一个问题。”­­
师父问：“你参什么问题?”­­
一休说：“我在参有没有一个不死的人?”­­
师父说：“我的傻徒弟，哪有不死的人呢。”­­
一休说：“原来是这样啊!人都是要死的，那东西有没有常存的呢?”­­
师父说：“东西也一样啊，无情的东西也是无常的，因缘聚了就有，因缘散了就坏。”­­
一休说：“这样的话，我们心爱的东西坏了，我们是不是也不该伤心呢?”­
师父说：“对呀!自己心爱的东西，因缘散了就没有了，伤心有什么用呢?时间因缘到了就要坏掉，没有办法挽回。”­­
一休说：“这儿就有一个缘散就坏了的东西。”­­
一休把口袋里的碎瓷片交给师父。师父也就一笑了之，没有发脾气。­
    我们要知道，好的故事里面都有一个道理、一种规律在里面，有智慧的人单单听故事，就会明白人生。其实，故事里的道理，你能发现把它提取出来，时时去用那一点，就成了修法。很多人一生的修行得力于几句话，或者由几件事的启发让他受益终生。相反只是听听觉得好玩，并没有太大的意义。­

Μερικοί βασικοί κανόνες για την πρόοδο

Ήταν κάποτε ένας μικρός μοναχός επονομαζόμενος YuanChi ο οποίος μαθήτευε δίπλα στον δάσκαλο WuDe. Παρ' ότι ήταν πολύ εργατικός και επιμελής, δεν είχε καταφέρει να κάνει την παραμικρή πρόοδο στο Ζεν. Κάποια στιγμή, κατά την διάρκεια της νυχτερινής πρακτικής, ο YuanChi παρακάλεσε τον δάσκαλο να τον καθοδηγήσει: "Είμαι ήδη στο μοναστήρι πολλά χρόνια, όμως ακόμα δεν έχω καταλάβει τίποτα, άδικα με ταΐζετε και με φροντίζετε. Ο καιρός περνάει και εγώ δεν έχω την ελάχιστη πρόοδο. Σας παρακαλώ δάσκαλε, δείξτε έλεος και πείτε μου τι άλλο θα πρέπει να προσέχω την ώρα της πρακτικής μου;"
Ο δάσκαλος WuDe απάντησε: "Το βέλτιστο θα είναι να επιτηρείς τους δυο γύπες σου, τα δυο ελάφια σου, τα δυο γεράκια και να μην χάνεις τον έλεγχο του σκουληκιού που είναι στο άνοιγμα. Συγχρόνως να παλεύεις ασταμάτητα την αρκούδα και να φροντίζεις τον ασθενή. Εάν καταφέρεις να τα κάνεις όλα αυτά, ευελπιστώ πως θα είναι μεγάλη η βοήθεια στην πρόοδο σου."
Ο YuanChi όμως δίχως να καταλαβαίνει είπε: "μα δάσκαλε, μονάχος μου έχω έρθει εδώ για να μάθω. Δεν έχω ούτε γύπες, ούτε ελάφια, ούτε γεράκια ούτε άλλα ζώα! Που να τα βρω και να τα επιτηρώ; Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως, είναι τι σχέση έχουν όλα αυτά με το μάθημα μου."
Ο WuDe γελώντας είπε: "Οι δυο γύπες που σου ανέφερα, είναι τα μάτια σου που θέλουν διαρκή προσοχή ως προς το τι βλέπουν. Να βλέπεις ορθά. Τα δυο ελάφια, είναι τα πόδια σου που πρέπει να μάθεις να ελέγχεις. Δεν πρέπει να τα αφήσεις να σε οδηγήσουν στον δρόμο της απώλειας. Να μην πράττεις με απρέπεια. Τα δυο γεράκια, είναι τα δυο σου χέρια, που πρέπει να τα γυμνάσεις να δουλεύουν ώστε να εκπληρώνουν τα καθήκοντα σου. Σωστή δράση. Το σκουλήκι στο οποίο αναφέρομαι είναι η γλώσσα σου, την οποία πρέπει να ελέγχεις αυστηρά. Να μην εκφράζεσαι απρεπώς. Η αρκούδα είναι η καρδιά σου (ο νους σου) από την οποία πρέπει να εξαφανίσεις τον εγωισμό και τον ατομικισμό. Να σκέφτεσαι ορθά. Ο ασθενής, υποδηλώνει το σώμα σου. Ελπίζω να μην τον αφήσεις να πέσει στην παγίδα του κακού. Όπως το βλέπω εγώ, αυτές οι αρετές είναι αδιαπραγμάτευτες για το μονοπάτι αυτό. Ορθή θέαση, ορθός λόγος, ορθή δράση. Αυστηρή τήρηση των κανόνων είναι ο δρόμος προς την απελευθέρωση."

有一学僧元持在无德禅师座下参学，虽然精勤用功，但始终无法对禅法有所体悟，故有一次在晚参时，元持特别请示无德禅师道：“弟子进入丛林多年，一切仍然懵懂不知，空受信施供养，每日一无所悟，请老师慈悲指示，每天在修持、作务之外，还有什么是必修的课程?”
无德禅师回答道：“你最好看管你的两只鹫、两只鹿、两只鹰，并且约束口中一条虫。同时，不断地斗一只熊，和看护一个病人，如果能做到并善尽职责，相信对您会有很大的帮助。”
元持不解地说道：“老师!弟子孑然一身来此参学，身边并不曾带有什么鹫、鹿、鹰之类的动物，如何看管?更何况我想知道的是与参学有关的必修课程，与这些动物有什么关系呢?”
无德禅师含笑地道：“我说的两只鹫，就是你时常要警戒的眼睛──非礼勿视;两只鹿，是你需要把持的双脚，使它不要走罪恶的道路──非礼勿行;两只鹰，是你的双手，要让它经常工作，善尽自己的责任──非礼勿动。我说的一条虫那就是你的舌头，你应该要紧紧约束着──非礼勿言。这只熊就是你的心，你要克制它的自私与个人主义──非礼勿想。这个病人，就是指你的身体，希望你不要让它陷于罪恶。我想在修道上这些实在是不可少的必修课程。”
非礼勿视，非礼勿言，非礼勿动，严于律己方能得到自由。