Αρχή και τέλος, ένα όνειρο που διαρκεί μια ολόκληρη ζωή!

Ο δάσκαλος Jinshan Tanying γνωστός και ως Daguan, προερχόταν από το Zhejiang. Στα 13 του έγινε μοναχός στο μοναστήρι Longxing. Στα 18 του ταξίδεψε μέχρι την πρωτεύουσα της επαρχίας όπου και φιλοξενήθηκε στα ανάκτορα του κυβερνήτη Li Duanyuan. Μια μέρα, ο κυβερνήτης τον ρώτησε: "Πείτε μου δάσκαλε, υπάρχει  ή δεν υπάρχει η κόλαση στην οποία τόσο συχνά ο κόσμος αναφέρεται;"
Ο δάσκαλος απάντησε: "Οι Βούδες εκεί που φαινομενικά δεν υπάρχει κόλαση, λένε πως κόλαση υπάρχει και εκεί που η κόλαση είναι ολοφάνερη λένε πως η κόλαση δεν είναι αληθινή. Τα μάτια που είναι παγιδευμένα στην πλάνη, διαχωρίζουν τα πράγματα σε πράγματα που υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Ο κυβερνήτης στεκούμενος στο "Είναι" αναζητάει αυτό που "δεν Είναι". Με το δάχτυλο του να δείχνει επίμονα προς τον ποταμό, αντιλαμβάνεται κάτι το οποίο δεν υπάρχει - φαντάζεται πολιτείες στα σύννεφα- Πραγματικά γελοίο!
Γιατί άραγε ο άνθρωπος που βλέπει μπροστά του μια φυλακή να μην μπορεί να δει τον παράδεισο που υπάρχει στην καρδιά του; Η χαρά και η θλίψη είναι στον νου του μέσα. Τον παράδεισο και την κόλαση απλά τα χωρίζει μια ιδέα. Από τον διαχωρισμό του καλού και του κακού μπορούν να ξεπηδήσουν όλες οι καταστάσεις!
Αρκεί ο κυβερνήτης να δει την πραγματική φύση του νου του και τότε όλα θα είναι ξεκάθαρα."

Τότε ο κυβερνήτης ρώτησε: "Πώς μπορεί κανείς να γνωρίσει την φύση του νου του;"
"Με το να μην διακρίνει καλό και καλό στις σκέψεις του" απάντησε ο δάσκαλος
"Όταν παύσει η διάκριση, που πηγαίνει και αναμένει ο νους;", ξαναρώτησε ο κυβερνήτης
"Δεν πηγαίνει κάπου. Όπως λέει και η Διαμαντένια Σούτρα: [...]ο νους δεν πρέπει να προσκολλάται πουθενά ούτε να αποφεύγει κάποια σκέψη που γεννάει νοητική δράση" είπε ο δάσκαλος
"Όταν πεθάνει ο άνθρωπος που πηγαίνει;", ρώτησε ο κυβερνήτης.
"Ο αγέννητος(αυτός που δεν γνώρισε την γέννηση) πώς μπορεί να έχει επίγνωση θανάτου;", ρώτησε ο δάσκαλος
"Την γέννηση την βίωσα εδώ και καιρό", απάντησε ο κυβερνήτης
και τότε ο δάσκαλος είπε: "Τότε να σε ρωτήσω το εξής: Πού είμαστε πριν την γέννηση;"

Ο κυβερνήτης έπεσε σε βαθιά περισυλλογή και τότε ο δάσκαλος Tanying πιέζοντας το δάχτυλο του πάνω στο στήθος του κυβερνήτη, του είπε: "λοιπόν, τι σκέφτηκε αυτό εκεί μέσα (η καρδία, ταυτόσημο του μυαλού);"
"Κατάλαβα", είπε ο κυβερνήτης. "Ο νους μέσα στην άγνοια του σκοντάφτει σε μια διαστροφική ψευδαίσθηση της αλήθειας και παγιδεύεται εκεί μέσα για πάντα."
"Ένα όνειρο που κρατάει έναν αιώνα!" συμπλήρωσε ο δάσκαλος.



金山昙颖禅师，浙江人，俗姓丘，号达观，十三岁皈投到龙兴寺出家，十八岁时游京师，住在李端愿太尉花园里。有一天，太尉问他道：‘请问禅师，人们常说的地狱，毕竟是有呢？抑是无呢？’
　　昙颖禅师回答道：‘诸佛如来说法，向无中说有，如眼见空华，是有还无；太尉现在向有中觅无，手搘河水，是无中现有，实在堪笑。如人眼前见牢狱，为何不心内见天堂？忻怖在心，天堂地狱都在一念之间，善恶皆能成境，太尉但了自心，自然无惑。’
　　太尉：‘心如何了？’
　　昙颖：‘善恶都莫思量。’
　　太尉：‘不思量后，心归何所？’
　　昙颖：‘心归无所，如金刚经云：应无所住，而生其心。’
　　太尉：‘人若死时，归于何处？’
　　昙颖：‘未知生，焉知死？’
　　太尉：‘生则我早已知晓。’
　　昙颖：‘请道一句，生从何来？’
　　太尉正沉思时，昙颖禅师用手直捣其胸曰：‘只在这里思量个什么？’
　　太尉：‘会也，只知贪程，不觉蹉跎。’
　　昙颖：‘百年一梦。’
　　太尉李端愿当下有悟，而说偈曰：
　　‘三十八岁，懵然无知。及其有知，何异无知？’
　　‘滔滔汴水，隐隐惰堤。师其归矣，箭浪东驰。’