το Ένα εναντίον του Δύο!

Ιστορικά, οι βουδιστές και οι ταοϊστές μοναχοί συχνά επιδίδονταν σε συζητήσεις για το ποιο δόγμα είναι καλύτερο.
Ήταν κάποτε ένας ταοϊστής που είπε στον δάσκαλο FaYin: "Εσείς οι βουδιστές δεν φτάνετε ούτε στο ελάχιστο τον ταοϊσμό. Γιατί εσείς διδάσκετε πως το ανώτερο επίπεδο είναι ο 'ένας νους', 'ένα όχημα'(ένα μονοπάτι, Ekayāna), ενώ μιλάτε για το 'ένα Νταρμικό πεδίο'. Ακόμα και στην φράση 'εκεί που υπάρχει ένας Βούδας, εκεί υπάρχει και ένας Tathagata'  μιλάτε για 'ένα'! Εμείς απ' την άλλη, τα πάντα τα βλέπουμε σε ζεύγη! Το 'δυο' μας θα μπορούσε να πει κανείς πως νικάει το 'ένα' σας! Πάρε για παράδειγμα το 'Γη και ουρανός', 'Γιν και Γιανγκ'. Αυτά εμφανίζονται όλα ανά δυο! Η έννοια του 'δυο' είναι ακόμα πιο βαθιά από την δική σας του 'ένα'!"
Αφού άκουσε ο δάσκαλος FaYin, φάνηκε να μην κατάλαβε τι εννοούσε ο συνομιλητής του, και τον ρώτησε: "Αλήθεια; Δηλαδή στα σοβαρά μπορεί το 'δυο' σας να νικήσει το 'ένα';"
"Δώσε μου 'ένα' και εγώ θα σου αντιπαραθέσω  'δύο'. Σίγουρα μπορούμε να σας νικήσουμε."
Ο δάσκαλος FaYin  σήκωσε το ένα πόδι του στον αέρα και στεκάμενος στο άλλο, είπε: "Το ένα μου πόδι είναι στον αέρα. Εσύ μπορείς να σηκώσεις και τα δύο;"
Ο ταοϊστής μοναχός, έμεινε άναυδος!

在中国佛教史上，道教的道士和佛教的出家法师，时常辩论、斗法。
有一个道士向法印禅师说道：‘你们佛教怎么样也比不上我们的道教，因佛教最高的境界是“一心”，是“一乘”，是“一真法界”，“一佛一如来”，也是“一”，而我们道教讲什么东西都是“二”，可以说，“二”胜过你们的“一”，比方“乾坤”、“阴阳”，这都是“二”，实在说，“二”要比你们“一”高明。’
法印禅师听后，像是不解的问道：‘真的吗?你们的“二”真能胜过“一”吗?’
道士：‘只要你说“一”，我就能“二”，一定能胜过你们。’
法印禅师就跷起了一条腿来，慢慢的说道：‘我现在竖起了一条腿，你能把两条腿跷起来吗?’
道士哑口无言了!
佛教史上记载我国有三武一宗的教难，大都因为道士嫉恨佛教所引起。西洋有耶稣教的新旧之争，印度有婆罗门教和回教之争，佛教尚和平，但仍难免有道教之不相容，连一二都成为争论主题，如法印禅师之方便机辩，亦禅之巧妙应用也。

Γιατί το σκοινί δεν είναι κομμένο

Ένας νεαρός στον δρόμο καθώς πήγαινε από το σπίτι του σε ένα μοναστήρι, είδε κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον και σκέφτηκε να ρωτήσει τον μοναχό για αυτό. Στο μοναστήρι, την ώρα που έβαζε τσάι στον δάσκαλο ξαφνικά τον ρώτησε: "Τι είναι αυτό κάνει τα πράγματα να γυρίζουν χωρίς να σταματάνε;".
Ο δάσκαλος χωρίς να σκεφτεί απάντησε "το σκοινί που δεν σπάει."
Μόλις άκουσε την απάντηση ο νεαρός, έμεινε κόκκαλο.
Βλέποντας τον ο δάσκαλος τον ρώτησε: "Τι σε εξέπληξε έτσι;"
"Τίποτα δάσκαλε", είπε ο νεαρός. "Απλά αναρωτιέμαι πως το ξέρατε; Σήμερα καθώς περπατούσα, είδα ένα βόδι με ένα σκοινί περασμένο από την μύτη του, δεμένο πάνω σε ένα δέντρο. Το βόδι ήθελε να φύγει από το δέντρο, να πάει στο λιβάδι να φάει χόρτο, αλλά όσο και να γύριζε δεν μπορούσε να ξεφύγει. Πίστευα πως αφού δεν το έχετε δει, δεν θα μπορούσατε να απαντήσετε, όμως που να ξέρα πως θα δίνατε την σωστή απάντηση!"
Ο δάσκαλος γελώντας είπε: "Εσύ με ρώτησες για κάτι συγκεκριμένο και εγώ σου απάντησα κάτι γενικό! Μιλούσες για το σκοινί που δένει το βόδι και δεν το αφήνει να φύγει και εγώ απάντησα για το μυαλό του ανθρώπου, το οποίο το δένουν τα καθημερινά πράγματα και δεν μπορεί να φύγει! Η ίδια βασική αρχή ισχύει για πολλά πράγματα!
Όπως και να πετάξει ο χαρταετός, δεν μπορεί να φτάσει μακριά γιατί τον τραβάει το σκοινί. Ένα ημιάγριο άλογο, όσο δύστροπο και να είναι, είναι εξαιτίας του σκοινιού που το κρατάει που μαθαίνει να υπακούει το μαστίγωμα του αναβάτη. Έτσι και στην ζωή μας, τι είναι αυτό που συνήθως μας κρατάει δεμένους; Για ένα χρωματιστό χαρτί είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε τούμπες! Ένας τίτλος είναι αρκετός για να μας προβληματίσει. Λίγα αποφάγια και για χάρη τους κατσουφιάζουμε. Για τα λεφτά γυρνάμε από ανατολή σε δύση. Για την δύναμη τριγυρίζουμε πέρα δώθε. Από την επιθυμία τρέχουμε αλαφιασμένοι. Για την φήμη ψάχνουμε μέρα νύχτα. Που πήγε η ευτυχία; Η χαρά;
Χάρη σε λίγο σκοινί, ο χαρταετός έχασε τον ουρανό. Εξαιτίας λίγου σκοινιού, το βόδι δεν έφτασε στο λιβάδι. Εξαιτίας ενός κομματιού σκοινί, ο ελέφαντας έχασε την ελευθερία του. Για ένα σκοινί, το άλογο σταμάτησε να καλπάζει. Πρόσεξε πώς το κοτόπουλο που άλλοτε ανήκε στην ίδια οικογένεια με το γεράκι, τώρα τριγυρνάει γύρω από το κοτέτσι; Βλέπεις πως το ψάρι που κάποτε ταξίδευε ελεύθερο στους ωκεανούς τώρα πιάστηκε σε ένα αγκίστρι και φιγουράρει στο πιάτο; Είδες πως το παιδάκι που κάποτε έτρεχε ανέμελο από εδώ και από εκεί, τώρα έχει πάρει αυτή την έκφραση πόνου και θλίψης; Βλέπεις πως όλα αυτά τα ιδανικά που  ήταν γραμμένα με κόκκινο μελάνι στο ημερολόγιο σου τώρα έχουν γίνει πλέον μαύρα στιγματάκια;
Ο ελέφαντας γυρίζει γύρω από τον πάσσαλο. Το βόδι το κορμό ενός δέντρο. Και εμείς γύρω από ένα συναίσθημα. Γιατί δεν δραπετεύουμε; Γιατί κανείς μας δεν μπορεί να ξεφύγει;
Γιατί το σκοινί δεν είναι κομμένο.
Η φήμη είναι αλυσίδα, η εξουσία είναι αλυσίδα, η επιθυμία είναι αλυσίδα. Οι απολαύσεις και οι δυσκολίες τις ζωής είναι όλα αλυσίδες. Η ζωή μας έχει τρεις χιλιάδες αλυσίδες. Πόσες από αυτές έχεις κόψει εσύ;
Όλα τα ζωντανά πλάσματα είμαστε σαν εκείνο το βόδι. Είμαστε δεμένοι με πολλά σκοινιά πόνου, από τα οποία ζωντανοί ή νεκροί δεν μπορούμε να ξεφύγουμε."


一个后生从家里到一座禅院去，在路上他看到了一件有趣的事，他想以此去考考禅院里的老禅师。来到禅院，他与老禅师一边品茗，一边闲谈，冷不防他问了一句：“什么是团团转？”“皆因绳未断。”老禅师随口答道。
后生听到禅师这样回答，顿时目瞪口呆。老禅师见状，问道：“什么使你如此惊讶？”
“不，老师父，我惊讶的是，你怎么知道的呢？”后生说，“我今天在来的路上，看到一头牛被绳子穿了鼻子，拴在树上，这头牛想离开这棵树，到草地上去吃草，谁知它转过来转过去都不得脱身。我以为师父既然没看见，肯定答不出来，哪知道师父出口就答对了。”
老禅师微笑着说：“你问的是事，我答的是理，你问的是牛被绳缚而不得解脱，我答的是心被俗务纠缠而不得超脱，一理通百事啊!”
一只风筝，再怎么飞，也飞不了上万里高空，是因为被绳牵住；一匹壮硕的马，再怎么烈，也被马鞍套上任由鞭抽，是因为被绳牵住。那么，我们的人生，又常常被什么牵住了呢？一块图章，常常让我们坐想行思；一个职称，常常让我们愁肠百结；一份残羹，常常让步我们蹙眉千度。
为了钱，我们东西南北团团转;为了权，我们上下左右团团转；为了欲，我们上上下下奔窜;为了名，我们日日夜夜窜奔。
快乐哪去了？幸福哪去了?因为一跟绳子，风筝失去了天空;因为一根绳子，水牛失去了草原；因为一根绳子，大象失去了自由;因为一根绳子，骏马失去了驰骋。
你看，曾经与鹰同一基因的鸡，现在怎样在鸡埘边打转？你看，曾经遨游江海的鱼，现在怎么上了钓钩而摆上人家的餐桌?你看，曾经蹦蹦跳跳的少年，现在是怎样的满脸愁云惨淡?你看，当年日记本上红笔书写的豪言壮语，现在又怎样成了黑色的点点符号?
大象在木桩旁转转，水牛在树底下转团团;我们在一件事里团团转，我们在一种情绪里转团团，为什么都不挣不脱?为什么都拔不出？
皆因绳未断啊。
名是绳，利是绳，欲是绳，尘世的诱惑与牵挂都是绳。人生三千烦恼丝，你斩断了多少根?
老禅师说：“众生就像那头牛一样，被许多烦恼痛苦的绳子缠缚着，生生死死不得解脱。”

Το σπασμένο Βάζο

Ο Ιάπωνας δάσκαλος Ikkyū, είχε γίνει μοναχός όταν ήταν παιδί ακόμη. Μια μέρα, ενώ ήταν εννέα χρονών, ο δάσκαλος του πήγε ένα σύντομο ταξίδι. Μη θέλοντας να καθίσει άλλο στην αίθουσα διαλογισμού, σκέφτηκε να πάει να βρει τον άλλο μαθητή που ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερος του και να παίξουν παρέα. Τελικά τον βρήκε στο δωμάτιο του δασκάλου να κλαίει!
"Τι τρέχει και κλαις;", τον ρώτησε ο Ikkyu
"Μέσα σε αυτό το ντουλάπι, ο δάσκαλος φύλαγε το αγαπημένο του αντικείμενο. Όταν το έβγαζε έξω είχε πάντα την πλάτη του γυρισμένη σε μένα ώστε να μην το βλέπω. Σήμερα που ο δάσκαλος έφυγε, δεν κρατήθηκα και άνοιξα το ντουλάπι. Βλέποντας πως ήταν ένα πορσελάνινο βάζο, το πήρα στο χέρι να το περιεργαστώ, αλλά που να ήξερα πως θα μου έσπαγε! Τώρα δεν ξέρω πως να το εξηγήσω στο δάσκαλο!", είπε κλαίγοντας το μεγαλύτερο παιδί
Ο Ikkyu παρηγορώντας τον του είπε: "μην κλαις και δώσε το σε μένα. Μπορείς να θεωρήσεις πως το χάλασα εγώ!"
"Αν το κάνουμε έτσι, πως θα σε ξεπληρώσω εγώ; Ο δάσκαλος μου είχε δώσει κάτι λιχουδιές σαν αντάλλαγμα που προσέχω το δωμάτιο του. Τις δίνω σε εσένα λοιπόν!"
Έτσι ο Ikkyu πήρε τις λιχουδιές, πήρε και το φταίξιμο για το σπασμένο βάζο. Αφού έπιασε τα κομμάτια, τα τύλιξε καλά καλά και τα έβαλε στην τσέπη του.
Όταν γύρισε ο δάσκαλος, τον ρώτησε: "Ikkyu! Πως πήγε η μελέτη σου όσο έλειπα;"
Ο Ikkyu απάντησε: "Καθόμουν στην αίθουσα διαλογισμού βαθιά προβληματισμένος γύρω από ένα θέμα!"
"Τι θέμα;", ρώτησε ο δάσκαλος.
"Αναρωτιόμουν", είπε ο Ikkyu, "αν υπάρχει κανείς άνθρωπος που ξέφυγε από τον θάνατο"
"Βρε χαζούλη, που είδες να υπάρχει άνθρωπος να μην πεθαίνει;", είπε ο δάσκαλος.
"Ώστε όλοι οι άνθρωποι πεθαίνουν λοιπόν! Τα αντικείμενα; Υπάρχουν αντικείμενα που μένουν  αναλλοίωτα για πάντα;" ξαναρώτησε.
"Ομοίως και τα άβια αντικείμενα δεν είναι αιώνια. Όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, δημιουργούνται, και όταν οι συνθήκες παρέλθουν(δεν συντρέχουν), αυτά καταστρέφονται!"
"Αν είναι έτσι, τότε ακόμα και αν χαλάσει κάτι που αγαπάμε, δεν θα πρέπει να θλιβόμαστε!", παρατήρησε ο Ikkyu
"Πολύ σωστά!", είπε ο δάσκαλος. "Αν το αντικείμενο αυτό που τόσο αγαπάμε, έχει κάνει τον κύκλο του και καταστράφηκε, γιατί πρέπει να στεναχωριόμαστε; Ήταν το karma του να χαλάσει, δεν υπάρχει τρόπος να το επαναφέρουμε!"
Τότε ο Ikkyu βγάζοντας τα τυλιγμένα κομμάτια από την τσέπη του είπε: "εδώ έχω ένα αντικείμενο το οποίο έκανε τον κύκλο του!"
Βλέποντας τα κομμάτια, ο δάσκαλος άρχισε να γελάει και καθόλου δεν θύμωσε.




 日本高僧一休从小出家，在他九岁时，有一天他的师父出门，他在大殿里坐不住，就找师兄去玩。在方丈室找到了师兄，师兄比他大两岁，正在方丈室里哭。­
一休问：“你为什么哭呀?”师兄解释说：“这个柜子里有师父最喜欢的东西，他平时背着我拿出来自己欣赏，就是不让我看。今天师父出门，我实在忍不住，就把柜子打开，看到是个瓷器，我也拿在手里玩一玩，没想到把瓷器摔碎了，这次不得了，我没办法交待了。”­­
一休安慰他说：“师兄，你别哭，碎瓷器交给我，就算是我摔的。”­­
师兄说：“算是你摔的，我怎么报答你。师父让我看方丈室，给我带馒头，我给你吃。”­­
这样馒头就归一休吃，瓶子也算是一休摔的。一休把碎瓶用布包好，放在口袋里。­
    师父回来就问：“一休!你在用功吗?”­­
一休说：“我在大殿里参禅，非常用心地参一个问题。”­­
师父问：“你参什么问题?”­­
一休说：“我在参有没有一个不死的人?”­­
师父说：“我的傻徒弟，哪有不死的人呢。”­­
一休说：“原来是这样啊!人都是要死的，那东西有没有常存的呢?”­­
师父说：“东西也一样啊，无情的东西也是无常的，因缘聚了就有，因缘散了就坏。”­­
一休说：“这样的话，我们心爱的东西坏了，我们是不是也不该伤心呢?”­
师父说：“对呀!自己心爱的东西，因缘散了就没有了，伤心有什么用呢?时间因缘到了就要坏掉，没有办法挽回。”­­
一休说：“这儿就有一个缘散就坏了的东西。”­­
一休把口袋里的碎瓷片交给师父。师父也就一笑了之，没有发脾气。­
    我们要知道，好的故事里面都有一个道理、一种规律在里面，有智慧的人单单听故事，就会明白人生。其实，故事里的道理，你能发现把它提取出来，时时去用那一点，就成了修法。很多人一生的修行得力于几句话，或者由几件事的启发让他受益终生。相反只是听听觉得好玩，并没有太大的意义。­

Μερικοί βασικοί κανόνες για την πρόοδο

Ήταν κάποτε ένας μικρός μοναχός επονομαζόμενος YuanChi ο οποίος μαθήτευε δίπλα στον δάσκαλο WuDe. Παρ' ότι ήταν πολύ εργατικός και επιμελής, δεν είχε καταφέρει να κάνει την παραμικρή πρόοδο στο Ζεν. Κάποια στιγμή, κατά την διάρκεια της νυχτερινής πρακτικής, ο YuanChi παρακάλεσε τον δάσκαλο να τον καθοδηγήσει: "Είμαι ήδη στο μοναστήρι πολλά χρόνια, όμως ακόμα δεν έχω καταλάβει τίποτα, άδικα με ταΐζετε και με φροντίζετε. Ο καιρός περνάει και εγώ δεν έχω την ελάχιστη πρόοδο. Σας παρακαλώ δάσκαλε, δείξτε έλεος και πείτε μου τι άλλο θα πρέπει να προσέχω την ώρα της πρακτικής μου;"
Ο δάσκαλος WuDe απάντησε: "Το βέλτιστο θα είναι να επιτηρείς τους δυο γύπες σου, τα δυο ελάφια σου, τα δυο γεράκια και να μην χάνεις τον έλεγχο του σκουληκιού που είναι στο άνοιγμα. Συγχρόνως να παλεύεις ασταμάτητα την αρκούδα και να φροντίζεις τον ασθενή. Εάν καταφέρεις να τα κάνεις όλα αυτά, ευελπιστώ πως θα είναι μεγάλη η βοήθεια στην πρόοδο σου."
Ο YuanChi όμως δίχως να καταλαβαίνει είπε: "μα δάσκαλε, μονάχος μου έχω έρθει εδώ για να μάθω. Δεν έχω ούτε γύπες, ούτε ελάφια, ούτε γεράκια ούτε άλλα ζώα! Που να τα βρω και να τα επιτηρώ; Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως, είναι τι σχέση έχουν όλα αυτά με το μάθημα μου."
Ο WuDe γελώντας είπε: "Οι δυο γύπες που σου ανέφερα, είναι τα μάτια σου που θέλουν διαρκή προσοχή ως προς το τι βλέπουν. Να βλέπεις ορθά. Τα δυο ελάφια, είναι τα πόδια σου που πρέπει να μάθεις να ελέγχεις. Δεν πρέπει να τα αφήσεις να σε οδηγήσουν στον δρόμο της απώλειας. Να μην πράττεις με απρέπεια. Τα δυο γεράκια, είναι τα δυο σου χέρια, που πρέπει να τα γυμνάσεις να δουλεύουν ώστε να εκπληρώνουν τα καθήκοντα σου. Σωστή δράση. Το σκουλήκι στο οποίο αναφέρομαι είναι η γλώσσα σου, την οποία πρέπει να ελέγχεις αυστηρά. Να μην εκφράζεσαι απρεπώς. Η αρκούδα είναι η καρδιά σου (ο νους σου) από την οποία πρέπει να εξαφανίσεις τον εγωισμό και τον ατομικισμό. Να σκέφτεσαι ορθά. Ο ασθενής, υποδηλώνει το σώμα σου. Ελπίζω να μην τον αφήσεις να πέσει στην παγίδα του κακού. Όπως το βλέπω εγώ, αυτές οι αρετές είναι αδιαπραγμάτευτες για το μονοπάτι αυτό. Ορθή θέαση, ορθός λόγος, ορθή δράση. Αυστηρή τήρηση των κανόνων είναι ο δρόμος προς την απελευθέρωση."

有一学僧元持在无德禅师座下参学，虽然精勤用功，但始终无法对禅法有所体悟，故有一次在晚参时，元持特别请示无德禅师道：“弟子进入丛林多年，一切仍然懵懂不知，空受信施供养，每日一无所悟，请老师慈悲指示，每天在修持、作务之外，还有什么是必修的课程?”
无德禅师回答道：“你最好看管你的两只鹫、两只鹿、两只鹰，并且约束口中一条虫。同时，不断地斗一只熊，和看护一个病人，如果能做到并善尽职责，相信对您会有很大的帮助。”
元持不解地说道：“老师!弟子孑然一身来此参学，身边并不曾带有什么鹫、鹿、鹰之类的动物，如何看管?更何况我想知道的是与参学有关的必修课程，与这些动物有什么关系呢?”
无德禅师含笑地道：“我说的两只鹫，就是你时常要警戒的眼睛──非礼勿视;两只鹿，是你需要把持的双脚，使它不要走罪恶的道路──非礼勿行;两只鹰，是你的双手，要让它经常工作，善尽自己的责任──非礼勿动。我说的一条虫那就是你的舌头，你应该要紧紧约束着──非礼勿言。这只熊就是你的心，你要克制它的自私与个人主义──非礼勿想。这个病人，就是指你的身体，希望你不要让它陷于罪恶。我想在修道上这些实在是不可少的必修课程。”
非礼勿视，非礼勿言，非礼勿动，严于律己方能得到自由。

Μακριά, όμως οι καρδιές κοντά!

Ο Tung Shan έριξε το παλτό του στους ώμους του, και με όλο το τελετουργικό αποχαιρέτησε τον δάσκαλο YunYan (Ungan Donjo). Την ώρα εκείνη ο δάσκαλος τον ρώτησε: "που σκοπεύεις να πας τώρα;". Ο Tung Shan απάντησε: "Το μόνο που θέλω είναι να πάω κάπου αλλού να μαθητεύσω. Το δάσος έχει αρκετή τροφή και ένας μοναχός μπορεί να ταξιδέψει αρκετά μακριά διασχίζοντας το. Όμως ακόμα δεν έχω αποφασίσει που πηγαίνω".
Εσκεμμένα ο δάσκαλος παρατήρησε: "μήπως σκοπεύεις να πας στο Hunan;"
Ο Tung Shan με μιας ξεκαθάρισε πως δεν πηγαίνει εκεί. "Μήπως τα παρατάς και γυρίζεις σπίτι;", ξαναρώτησε ο δάσκαλος. "Ούτε", απάντησε ο Tung Shan.
Μιας και δεν φαινόταν να μπορεί να πάρει κάποια απάντηση σχετικά με τα σχέδια του μαθητή του, ο YunYan αποφάσισε να αλλάξει θέμα: "Πότε σκοπεύεις να επιστρέψεις;"
Ο Tung Shan απάντησε: "Μόλις βρω κάπου να εγκατασταθώ, θα έρθω αμέσως να σας βρω!"
Βλέποντας το πόσο αποφασισμένος είναι ο Tung Shan, ο δάσκαλος κατάλαβε πως αν συνέχιζε να συζητάει δεν θα βγάλει άκρη και έτσι αποφάσισε να παίξει το τελευταίο του χαρτί: Με συναισθηματικά φορτισμένη φωνή είπε: "Αν φύγεις, ο κόσμος της ύλης είναι αχανής. Δεν θα είναι εύκολο να ξανασυναντηθούμε!"
Ο Tung Shan με μια χειρονομία αποχωρισμού του απάντησε: "Μπορεί να είμαστε μαζί και πάλι να είμαστε μακριά. Μπορεί να μας χωρίζουν χίλια μίλια και πάλι όμως να είμαστε μαζί."
Χωρίς να κοιτάξει πίσω έφυγε. Ο δάσκαλος αμίλητος τον παρακολουθούσε ώσπου χάθηκε στον ορίζοντα.

Το να θέλει να βρει άλλο δάσκαλο ένας μαθητής είναι συνηθισμένο. Όμως δεν πρέπει να φύγει αν δεν ξέρει που θα πάει. Ο Tung Shan μαθήτευσε 10 χρόνια δίπλα στον YunYan, και όλο αυτό τον καιρό όλα ήταν γύρω από την αναζήτηση αυτού του μέρους στο οποίο θα μπορέσει να εγκατασταθεί, το οποίο δεν είναι άλλο από το πεδίο της Νιρβάνα.


洞山禅师披袍搭衣，正式向云岩禅师辞行他去时，云岩禅师问道：“你要去哪里?”
洞山禅师回答道：“我只想换个地方去参学，一榊千家饭，孤僧万里游，至于目标地点到现在我自己也不知道。”
云岩禅师故意提示道：“你是否计划去湖南?”
洞山禅师毫不犹豫地答道：“不是!”
云岩禅师问：“那么是回家啰?”
洞山禅师答：“也不是!”
云岩禅师问不出一个所以然，只得换个话题道：“你打算什么时候回来此地呢?”
洞山禅师道：“等我找到可以落脚的地方，我会马上回来!”
云岩禅师感到洞山禅师心中已有主宰，如果仍在去回的问题上议论，反而给人觉得在知见上仍停滞在对待的上面，所以就揭开人生的底牌感慨似地道：“你离开此地，法界宽广，若要再相见那实在是不容易的一件事!”　　
    洞山禅师合掌答道：“尽是相对，其实刹那不对，亿劫相别，其实刹那不离。”
洞山说后，头也不回就走了，云岩禅师默默看着他的背影，消失在无尽之中。
弟子告假，要换地方参学，这是很平常的事，但是没有目标就想游方，这就不该。但洞山良价在云岩禅师处一待就数十年，他的参学是寻找一个落脚的地方，这个落脚的地方是永恒归宿的寂灭境界，所以云岩禅师要说今后相见不易，但洞山不辜负老师的苦心，他最后的结论是：“就是每天大家相聚在一起，心灵不交流，思想不沟通，精神不相依，也等于没有一刻相处相聚，但如心连心接在一起，就算亿万劫不相聚，也是一刻没有离开啊!”

Το ένα μάτι μέσα και το άλλο έξω

Λίγους αιώνες πριν, έζησαν στην Ιαπωνία δυο μεγάλοι ξιφομάχοι. Ο πρώτος ήταν ο Miyamoto Musashi και ο άλλος ήταν ο Liusheng Youshouliang.
Για ένα διάστημα, ο Liusheng μαθήτευσε δίπλα στον Miyamoto Musashi. Μια φορά, εκεί που ο Miyamoto Musashi του έδειχνε κάτι τεχνικές, τον ρώτησε ο Liusheng: "Δάσκαλε, κρίνοντας από την ικανότητα μου, πόσο καιρό πιστεύεις πως θα χρειαστεί για να γίνω καλός ξιφομάχος;"
Ο Miyamoto Musashi τότε του είπε: "Τουλάχιστον 10 χρόνια!"
Ο Liusheng ξεφώνισε: "Αλίμονο! 10 χρόνια είναι πάρα πολλά! Αν εγώ προσπαθούσα ακόμα πιο σκληρά; Πόσο καιρό θα χρειαζόταν τότε;"
Ο Miyamoto Musashi απάντησε: "Αν είναι έτσι, τότε θέλεις 20 χρόνια"
Επιφυλακτικός ο Liusheng ξαναρώτησε: "Έστω ότι δεν κοιμάμαι τα βράδια και εξασκούμαι ασταμάτητα μέρα νύχτα... τότε;"
"Τότε αναμφίβολα θα πεθάνεις και δεν θα έχεις καταφέρει να γίνεις μεγάλος ξιφομάχος", απάντησε ο Miyamoto Musashi.
"Πώς και έτσι;" ρώτησε ο Liusheng φανερά προβληματισμένος. Τότε ο Miyamoto Musashi του εξήγησε: "Μια από τις προϋποθέσεις για να γίνει κανείς ξιφομάχος είναι να κρατάει ένα μάτι κάθε στιγμή προς τον εαυτό του. Ασταμάτητα πρέπει να ενδοσκοπείς. Εσύ τώρα, έχεις στραμμένα και τα δυο σου τα μάτια στο να γίνεις 'καλός ξιφομάχος' όπως λες. Πού περιθώρια για ενδοσκόπηση;"
Ο Liusheng στάζοντας ιδρώτα άκουγε. Την στιγμή εκείνη επιτέλους κατάλαβε. Μερικά χρόνια αργότερα,  κατάφερε να γίνει μεγάλος ξιφομάχος.

Ζεν ρητό: "Με το ένα μάτι να ενδοσκοπείς και με το άλλο να παρακολουθείς τον δρόμο. Έτσι μόνο μπορείς να έχεις ένα ήσυχο ταξίδι."

日本近代有两位一流的剑客，一位是宫本武藏，另一位是柳生又寿郎。
当年，柳生拜师宫本。学艺时，向宫本说：“师傅，根据我的资质，要练多久才能成为一流的剑客?”'
宫本答道：“最少也要十年吧!”
柳生说：“哇，十年太久了，假如我加倍苦练，多久可以成为一流的剑客呢?”
宫本答道：“那就要二十年了。”
柳生一脸狐疑，又问：“假如我晚上不睡觉，日以继夜地苦练呢?”
宫本答道：“那你必死无疑，根本不可能成为一流的剑客。”
柳生非常吃惊：“为什么?”宫本答道：“要当一流剑客的先决条件，就是必须永远保留一只眼睛注视自己，不断反省自己。现在，你两只眼睛都只盯着剑客的招牌，哪里还有眼睛注视自己呢?”柳生听了，满头大汗，当场开悟，终成一代名剑客。
禅思悟语：保留一只眼睛反省自己，时刻看着脚下的路，这样才能走得更顺利。