Μακριά, όμως οι καρδιές κοντά!

Ο Tung Shan έριξε το παλτό του στους ώμους του, και με όλο το τελετουργικό αποχαιρέτησε τον δάσκαλο YunYan (Ungan Donjo). Την ώρα εκείνη ο δάσκαλος τον ρώτησε: "που σκοπεύεις να πας τώρα;". Ο Tung Shan απάντησε: "Το μόνο που θέλω είναι να πάω κάπου αλλού να μαθητεύσω. Το δάσος έχει αρκετή τροφή και ένας μοναχός μπορεί να ταξιδέψει αρκετά μακριά διασχίζοντας το. Όμως ακόμα δεν έχω αποφασίσει που πηγαίνω".
Εσκεμμένα ο δάσκαλος παρατήρησε: "μήπως σκοπεύεις να πας στο Hunan;"
Ο Tung Shan με μιας ξεκαθάρισε πως δεν πηγαίνει εκεί. "Μήπως τα παρατάς και γυρίζεις σπίτι;", ξαναρώτησε ο δάσκαλος. "Ούτε", απάντησε ο Tung Shan.
Μιας και δεν φαινόταν να μπορεί να πάρει κάποια απάντηση σχετικά με τα σχέδια του μαθητή του, ο YunYan αποφάσισε να αλλάξει θέμα: "Πότε σκοπεύεις να επιστρέψεις;"
Ο Tung Shan απάντησε: "Μόλις βρω κάπου να εγκατασταθώ, θα έρθω αμέσως να σας βρω!"
Βλέποντας το πόσο αποφασισμένος είναι ο Tung Shan, ο δάσκαλος κατάλαβε πως αν συνέχιζε να συζητάει δεν θα βγάλει άκρη και έτσι αποφάσισε να παίξει το τελευταίο του χαρτί: Με συναισθηματικά φορτισμένη φωνή είπε: "Αν φύγεις, ο κόσμος της ύλης είναι αχανής. Δεν θα είναι εύκολο να ξανασυναντηθούμε!"
Ο Tung Shan με μια χειρονομία αποχωρισμού του απάντησε: "Μπορεί να είμαστε μαζί και πάλι να είμαστε μακριά. Μπορεί να μας χωρίζουν χίλια μίλια και πάλι όμως να είμαστε μαζί."
Χωρίς να κοιτάξει πίσω έφυγε. Ο δάσκαλος αμίλητος τον παρακολουθούσε ώσπου χάθηκε στον ορίζοντα.

Το να θέλει να βρει άλλο δάσκαλο ένας μαθητής είναι συνηθισμένο. Όμως δεν πρέπει να φύγει αν δεν ξέρει που θα πάει. Ο Tung Shan μαθήτευσε 10 χρόνια δίπλα στον YunYan, και όλο αυτό τον καιρό όλα ήταν γύρω από την αναζήτηση αυτού του μέρους στο οποίο θα μπορέσει να εγκατασταθεί, το οποίο δεν είναι άλλο από το πεδίο της Νιρβάνα.


洞山禅师披袍搭衣，正式向云岩禅师辞行他去时，云岩禅师问道：“你要去哪里?”
洞山禅师回答道：“我只想换个地方去参学，一榊千家饭，孤僧万里游，至于目标地点到现在我自己也不知道。”
云岩禅师故意提示道：“你是否计划去湖南?”
洞山禅师毫不犹豫地答道：“不是!”
云岩禅师问：“那么是回家啰?”
洞山禅师答：“也不是!”
云岩禅师问不出一个所以然，只得换个话题道：“你打算什么时候回来此地呢?”
洞山禅师道：“等我找到可以落脚的地方，我会马上回来!”
云岩禅师感到洞山禅师心中已有主宰，如果仍在去回的问题上议论，反而给人觉得在知见上仍停滞在对待的上面，所以就揭开人生的底牌感慨似地道：“你离开此地，法界宽广，若要再相见那实在是不容易的一件事!”　　
    洞山禅师合掌答道：“尽是相对，其实刹那不对，亿劫相别，其实刹那不离。”
洞山说后，头也不回就走了，云岩禅师默默看着他的背影，消失在无尽之中。
弟子告假，要换地方参学，这是很平常的事，但是没有目标就想游方，这就不该。但洞山良价在云岩禅师处一待就数十年，他的参学是寻找一个落脚的地方，这个落脚的地方是永恒归宿的寂灭境界，所以云岩禅师要说今后相见不易，但洞山不辜负老师的苦心，他最后的结论是：“就是每天大家相聚在一起，心灵不交流，思想不沟通，精神不相依，也等于没有一刻相处相聚，但如心连心接在一起，就算亿万劫不相聚，也是一刻没有离开啊!”