Το σπασμένο Βάζο

Ο Ιάπωνας δάσκαλος Ikkyū, είχε γίνει μοναχός όταν ήταν παιδί ακόμη. Μια μέρα, ενώ ήταν εννέα χρονών, ο δάσκαλος του πήγε ένα σύντομο ταξίδι. Μη θέλοντας να καθίσει άλλο στην αίθουσα διαλογισμού, σκέφτηκε να πάει να βρει τον άλλο μαθητή που ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερος του και να παίξουν παρέα. Τελικά τον βρήκε στο δωμάτιο του δασκάλου να κλαίει!
"Τι τρέχει και κλαις;", τον ρώτησε ο Ikkyu
"Μέσα σε αυτό το ντουλάπι, ο δάσκαλος φύλαγε το αγαπημένο του αντικείμενο. Όταν το έβγαζε έξω είχε πάντα την πλάτη του γυρισμένη σε μένα ώστε να μην το βλέπω. Σήμερα που ο δάσκαλος έφυγε, δεν κρατήθηκα και άνοιξα το ντουλάπι. Βλέποντας πως ήταν ένα πορσελάνινο βάζο, το πήρα στο χέρι να το περιεργαστώ, αλλά που να ήξερα πως θα μου έσπαγε! Τώρα δεν ξέρω πως να το εξηγήσω στο δάσκαλο!", είπε κλαίγοντας το μεγαλύτερο παιδί
Ο Ikkyu παρηγορώντας τον του είπε: "μην κλαις και δώσε το σε μένα. Μπορείς να θεωρήσεις πως το χάλασα εγώ!"
"Αν το κάνουμε έτσι, πως θα σε ξεπληρώσω εγώ; Ο δάσκαλος μου είχε δώσει κάτι λιχουδιές σαν αντάλλαγμα που προσέχω το δωμάτιο του. Τις δίνω σε εσένα λοιπόν!"
Έτσι ο Ikkyu πήρε τις λιχουδιές, πήρε και το φταίξιμο για το σπασμένο βάζο. Αφού έπιασε τα κομμάτια, τα τύλιξε καλά καλά και τα έβαλε στην τσέπη του.
Όταν γύρισε ο δάσκαλος, τον ρώτησε: "Ikkyu! Πως πήγε η μελέτη σου όσο έλειπα;"
Ο Ikkyu απάντησε: "Καθόμουν στην αίθουσα διαλογισμού βαθιά προβληματισμένος γύρω από ένα θέμα!"
"Τι θέμα;", ρώτησε ο δάσκαλος.
"Αναρωτιόμουν", είπε ο Ikkyu, "αν υπάρχει κανείς άνθρωπος που ξέφυγε από τον θάνατο"
"Βρε χαζούλη, που είδες να υπάρχει άνθρωπος να μην πεθαίνει;", είπε ο δάσκαλος.
"Ώστε όλοι οι άνθρωποι πεθαίνουν λοιπόν! Τα αντικείμενα; Υπάρχουν αντικείμενα που μένουν  αναλλοίωτα για πάντα;" ξαναρώτησε.
"Ομοίως και τα άβια αντικείμενα δεν είναι αιώνια. Όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, δημιουργούνται, και όταν οι συνθήκες παρέλθουν(δεν συντρέχουν), αυτά καταστρέφονται!"
"Αν είναι έτσι, τότε ακόμα και αν χαλάσει κάτι που αγαπάμε, δεν θα πρέπει να θλιβόμαστε!", παρατήρησε ο Ikkyu
"Πολύ σωστά!", είπε ο δάσκαλος. "Αν το αντικείμενο αυτό που τόσο αγαπάμε, έχει κάνει τον κύκλο του και καταστράφηκε, γιατί πρέπει να στεναχωριόμαστε; Ήταν το karma του να χαλάσει, δεν υπάρχει τρόπος να το επαναφέρουμε!"
Τότε ο Ikkyu βγάζοντας τα τυλιγμένα κομμάτια από την τσέπη του είπε: "εδώ έχω ένα αντικείμενο το οποίο έκανε τον κύκλο του!"
Βλέποντας τα κομμάτια, ο δάσκαλος άρχισε να γελάει και καθόλου δεν θύμωσε.




 日本高僧一休从小出家，在他九岁时，有一天他的师父出门，他在大殿里坐不住，就找师兄去玩。在方丈室找到了师兄，师兄比他大两岁，正在方丈室里哭。­
一休问：“你为什么哭呀?”师兄解释说：“这个柜子里有师父最喜欢的东西，他平时背着我拿出来自己欣赏，就是不让我看。今天师父出门，我实在忍不住，就把柜子打开，看到是个瓷器，我也拿在手里玩一玩，没想到把瓷器摔碎了，这次不得了，我没办法交待了。”­­
一休安慰他说：“师兄，你别哭，碎瓷器交给我，就算是我摔的。”­­
师兄说：“算是你摔的，我怎么报答你。师父让我看方丈室，给我带馒头，我给你吃。”­­
这样馒头就归一休吃，瓶子也算是一休摔的。一休把碎瓶用布包好，放在口袋里。­
    师父回来就问：“一休!你在用功吗?”­­
一休说：“我在大殿里参禅，非常用心地参一个问题。”­­
师父问：“你参什么问题?”­­
一休说：“我在参有没有一个不死的人?”­­
师父说：“我的傻徒弟，哪有不死的人呢。”­­
一休说：“原来是这样啊!人都是要死的，那东西有没有常存的呢?”­­
师父说：“东西也一样啊，无情的东西也是无常的，因缘聚了就有，因缘散了就坏。”­­
一休说：“这样的话，我们心爱的东西坏了，我们是不是也不该伤心呢?”­
师父说：“对呀!自己心爱的东西，因缘散了就没有了，伤心有什么用呢?时间因缘到了就要坏掉，没有办法挽回。”­­
一休说：“这儿就有一个缘散就坏了的东西。”­­
一休把口袋里的碎瓷片交给师父。师父也就一笑了之，没有发脾气。­
    我们要知道，好的故事里面都有一个道理、一种规律在里面，有智慧的人单单听故事，就会明白人生。其实，故事里的道理，你能发现把它提取出来，时时去用那一点，就成了修法。很多人一生的修行得力于几句话，或者由几件事的启发让他受益终生。相反只是听听觉得好玩，并没有太大的意义。­