Το ρύζι έχει βράσει

Ο έκτος πατριάρχης του Ζεν HuiNeng έχασε τον πατέρα του σε ηλικία τριών ετών και άρχισε να περιφέρεται με την μητέρα του στην περιοχή Lingnan. Μεγάλωσε μέσα στην εξαθλίωση και την φτώχεια και συντηρούσε την μητέρα του κόβοντας ξύλα και πουλώντας τα. Όταν κάποια στιγμή την ώρα που παρέδιδε κάτι ξύλα άκουσε έναν άνθρωπο να απαγγέλλει το Διαμαντένιο Σούτρα, συγκινήθηκε από την αλήθεια μέσα του και αποφάσισε να στραφεί στον Βουδισμό. Αποχαιρέτησε την μητέρα του και αφού ταξίδεψε χιλιάδες μίλια πεζός, έφτασε στο μοναστήρι του ανατολικού όρους της επαρχίας Hubei.

Όταν ο HuiNeng παρουσιάσθηκε στα πόδια του πέμπτου πατριάρχη HongRen, ο πατριάρχης τον ρώτησε: "Από που έρχεσαι και τι ζητάς;"
"Είμαι ένας αγράμματος άνθρωπος από το Xinzhou του Lingnan. Κατέφθασα από μακριά για να σας δω. Ζητάω να γίνω Βούδας και τίποτα άλλο" απάντησε ο HuiNeng.
Ο πατριάρχης όταν τον άκουσε του είπε: "Εσύ, ο σπόρος μιας βαρβαρικής γενιάς από το Lingnan, πως μπορείς να γίνεις Βούδας;"

Με ταπεινότητα ο Huineng απάντησε στον δάσκαλο: "Ο κόσμος των ανθρώπων διαχωρίζει κατηγορίες. Όμως στο επίπεδο της Βουδικής φύσης δεν υπάρχουν τέτοιες διαφοροποιήσεις. Ο βάρβαρος είναι διαφορετικός από έναν μοναχό, όμως πως μπορεί η Βουδική φύση των δυο να είναι διαφορετική; Άκουσα, πως ο Βούδας προσφέρει πέρασμα για όλα τα ενσυναίσθητα έμβια όντα. Πώς γίνεται λοιπόν να αψιμαχούμε πάνω σε αυτό ;". Βλέποντας ο Hongren το βαθμό αφύπνισης του Huineng αποφάσισε να του επιτρέψει να μείνει.
Όμως οι μαθητές του πέμπτου πατριάρχη στο σύνολο τους ασκούντο ήδη πολλά χρόνια και δεν θα ήταν συνετό ο HuiNeng να παρουσιασθεί ως άμεσος μαθητής του δασκάλου και ίσος των υπολοίπων και για αυτό ο δάσκαλος αποφάσισε να τον κρατήσει για διάφορα θελήματα περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία να τον εισάγει στον στενότερο κύκλο των μαθητών του. Έτσι του ανατέθηκαν διάφορες χειρωνακτικές εργασίες - όπως το να κόβει ξύλα και να αλέθει το ρύζι. Για οκτώ μήνες συνεχίστηκε αυτό, δίχως να του δοθεί ευκαιρία να μπει στην αίθουσα διαλογισμού.

Μια μέρα, ένας μικρός μοναχός πέρασε από τον μήλο στο οποίο άλεθαν το ρύζι απαγγέλοντας κάτι και τότε ο HuiNeng τον ρώτησε τι ήταν αυτό το ποίημα. Ο μοναχός του απάντησε πως ήταν το ποίημα(Gatha) το οποίο συνέταξε ο Shenxiu και έγραψε πάνω σε ένα τοίχο και το οποίο ήταν τόσο καλό που στην συνέχεια ο δάσκαλος ζήτησε απ'όλους να μάθουν. "Θα ήθελα και εγώ να μάθω αυτό το ποίημα, θα μπορούσες να με οδηγήσει στον τοίχο;", είπε ο HuiNeng.

Ο μικρός μοναχός, τον έφερε μπροστά στο ποίημα και για χάρη του αγράμματου HuiNeng, το διάβασε:
"Το σώμα είναι το δέντρο Bodhi. Ο νους είναι η βάση ενός αψεγάδιαστου καθρέπτη. Γυαλίζοντας τον, δεν επιτρέπουμε στην σκόνη να καθίσει πάνω του."
Ο HuiNeng άκουσε το ποίημα και αμέσως είπε: "Και γω έχω ένα ποίημα, θα μπορούσες να το γράψεις εκ μέρους μου;"

Όσο απήγγειλε το δικό του gatha, ο μικρός μοναχός με το δάχτυλο του ποδιού του, το χάρασσε στην μαλακή λάσπη. Όταν το ολοκλήρωσε, διαβαζόταν:
"Το δέντρο Bodhi, δεν έχει σώμα. Ο άσπιλος καθρέπτης δεν στηρίζεται σε μια βάση. Δίχως να υπάρχει κάτι, που θα μπορούσε η σκόνη να καθίσει;"
 Ο κόσμος που το είδε δεν έμεινε αδιάφορος. Ο ίδιος ο πέμπτος πατριάρχης θορυβημένος μόλις το είδε, έσπευσε να το σβήσει με το πόδι του λέγοντας "Ούτε αυτό είναι προϊόν πραγματικής αφύπνισης."

 Την επόμενη ημέρα, ο πατριάρχης Hongren πήγε στον μήλο και εκεί είδε τον Huineng να αλέθει το ρύζι και να μιλάει στον εαυτό του προβληματισμένος: "Οι άνθρωποι που αναζητούν το Dharma, για χάρη του ξεχνούν το σώμα. Έτσι φαίνεται να είναι τα πράγματα..."
 Ο δάσκαλος τότε τον ρώτησε: "Το ρύζι, έχει βράσει;"
 "Το ρύζι έχει βράσει εδώ και καιρό, τώρα απλά κάνω την διαλογή", απάντησε ο HuiNeng
Ο δάσκαλος με το μπαστούνι του χτύπησε το γουδί τρεις φορές και ύστερα αποχώρησε.

Αργά εκείνο το βράδυ (την ώρα της τρίτης βάρδιας), ο HuiNeng παρουσιάσθηκε στο δωμάτιο του δασκάλου και ο ο δάσκαλος του μετέδωσε την διδασκαλία του Sutra του Διαμαντιού. Καθώς ο δάσκαλος έφτασε στην φράση "[...] (ο Bodhisattva πρέπει να έχει ένα νου) που να μην προσκολλάται σε τίποτα το οποίο μπορεί να γεννήσει σκέψεις" ο HuiNeng ακαριαία αφυπνίστηκε! Είχε πλέον συνειδητοποιήσει την αλήθεια πως δεν υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στην τελική πραγματικότητα(tathātā)  και τις εκδηλώσεις των φαινομένων. Έτσι έγινε και ο πέμπτος πατριάρχης μετέδωσε το χρίσμα δια μέσου της μεθόδου της στιγμιαίας φώτισης στον -έκτο πατριάρχη- Huineng και μαζί με αυτό του παρέδωσε τα ιερά κειμήλια του Bodhidharma τα οποία με την σειρά είχε αυτός παραλάβει από τον προκάτοχο του.

Ο πέμπτος πατριάρχης, φοβούμενος πως η πράξη του αυτή -να δώσει τα ιερά κειμήλια στον HuiNeng- δεν θα γινόταν κατανοητή και θα προκαλούσε τον φθόνο των υπολοίπων μαθητών του, του ζήτησε να φύγει απο το βουνό πριν χαράξει και μιας και φοβόταν πως δεν θα έβρισκε τον δρόμο αν έφευγε μόνος του, το ίδιο εκείνο βράδυ τον οδήγησε μέχρι μια μικρή βάρκα στην όχθη του ποταμού Jiujiang.

Όταν ο γερασμένος πέμπτος πατριάρχης άρχισε να κάνει κουπί για να διασχίσουν τον ποταμό ο HuiNeng είπε: "Δάσκαλε, σας παρακαλώ καθίστε. Εγώ είμαι αυτός που πρέπει να κάνει κουπί". Όμως ο πατριάρχης Hongren του απάντησε: "Είναι το καθήκον μου να σε περάσω (στην άλλη όχθη)".
"Όταν (ο μαθητής) είναι στο σκοτάδι, ο δάσκαλος τον πηγαίνει, όμως όταν ο μαθητής αφυπνιστεί, είναι μέσα από την προσωπική του προσπάθεια που θα περάσει στην άλλη όχθη", είπε ο HuiNeng.
"Έτσι είναι", συμφώνησε ο πέμπτος πατριάρχης "όμως προβλέπω πως σύντομα θα πεθάνω και θα είσαι εσύ αυτός που θα πρέπει να διδάξει το Dharma. Να τηρείς την οκταπλή ατραπό, να προστατεύεις τον εαυτό σου και να οδηγήσεις όλα τα ενσυναίσθητα έμβια πλάσματα στην άλλη όχθη. Φύγε τώρα και επέστρεψε στον νότο! Το Dharma δεν ανθίζει όταν ο χρόνος πιέζει"

Ο HuiNeng αποχαιρέτησε τον δάσκαλο και επέστρεψε στον νότο. Πολλά χρόνια αργότερα ήταν αυτός που καθιέρωσε την σχολή της αιφνίδιας φώτισης,ο πρώτος μιας νέας γενεαλογίας και ο έκτος πατριάρχης του Ζεν.



六祖惠能三岁亡父，随母流落岭南。他在贫困中长大，靠打柴卖薪奉养母亲。在一次送柴时听人诵读《金刚经》而心有感悟，决意学佛。他辞别老母，步行数千里来到湖北黄梅东禅寺。

    惠能参拜五祖弘忍大师，大师问他：“汝何方人？来求何物？”惠能答道：“弟子是岭南新州百姓，远来礼师，惟求作佛，不求余物。”五祖道：“你一个岭南俗家弟子怎么作佛？”

    惠能敬礼答道：“人有南北，佛性本无南北。俗人与僧人不同，佛性有什么不同？弟子听说佛陀普渡一切有情众生，怎么会计较这些？”五祖於此见他悟性非凡，就把他留下了。

    但是座下众弟子都已修行多年，惠能还不能眼他们一样，作为入室弟子，只好先叫他在后院干些杂活等候机会。他被分派舂米劈柴。一连干了八个月仍没有机会进入禅堂。

    一天，有个小和尚中念诗偈从碓房经过，惠能问他念什么偈子，他说是神秀上座的‘无相偈’师傅叫人人诵读，会大有功德，惠能说：“我也想诵此偈，能烦上人带我去偈前礼拜吗？”

    小和尚引他到南廊偈前，为他念诗偈道：“身是菩提树，心如明镜台。时时勤拂试，无使惹尘埃。”惠能听了诗偈随即道：“我亦有一偈，能烦上人代写出来吗？”

    他念自己的诗偈，小和尚即用脚趾在泥地上为他写了。只见地上写出的是：“菩提本无树，明镜亦非台。本来无一物，何处惹尘埃？”众人看了无不称奇，五祖也被惊动了，他看了偈子赶快用脚擦掉，连说‘也未见性，也未见性。’

    第二天五祖来到碓房，见惠能仍在踏碓，他沉吟道：“求法之人，为法忘躯，当如是乎！”他问惠能：“米熟了没有？”惠能答道：“米早熟了，只欠筛啦。”大师用禅杖至碓上敲了三下就离开了……

    当夜三更，惠能来到大师禅室，大师即为他说《金刚经》，当谈到‘应无所住而生其心’时，惠能顿时大悟，至此他已彻悟了万法与自性不分的真如本性。于是五祖便传授他顿悟法门，并将从达摩以来传递了五代的衣钵传给了他。

    五祖将‘衣钵’传给惠能，怕他遭到众僧徒的疑忌，叫他在天亮前赶快离开黄梅，又怕他不知路径，便于当夜亲自送他到九江上了一条小船。

    五祖为他摇橹渡江，惠能说：“请和尚坐，应当我来摇橹。”五祖说：“这是我渡你啊。”惠能说：“迷时师渡，悟了自渡。”五祖说：“是啊，是啊，看来不久我就要逝世，以后佛法就由你来大行了。望你善自护念，广渡一切有情众生。你回南方去吧，佛法不宜速说……”

    惠能拜别师傅，向南方走去了……。许多年以后，他就是弘扬顿悟法门的一代宗师——禅宗六祖。