Ζούσε κάποτε μια ηλικιωμένη γυναίκα που της είχε βγει το παρατσούκλι "κλαψιάρα". Η γυναίκα αυτή, όποτε ο καιρός ήταν βροχερός, έκλαιγε ασταμάτητα, όμως το ίδιο έκανε και όταν ο καιρός ήταν καλός!
Ένας μοναχός την ρώτησε λοιπόν γιατί κλαίει και τότε η γυναίκα αυτή του απάντησε:
"Έχω δυο κόρες. Την μεγάλη μου την πάντρεψα με έναν παπουτσά, ενώ την μικρότερη με έναν ομπρελά. Όταν ο καιρός είναι καλός, σκέφτομαι την μικρή μου που δεν θα της αγοράζει κανείς τις ομπρέλες. Απ' την άλλη, όταν βρέχει, σκέφτομαι την καημένη την μεγάλη κόρη μου που πουλάει παπούτσια και στεναχωριέμαι που δεν έχει δουλειά. Έτσι, καθημερινά κλαίω για τις δυο κόρες μου."
Ο μοναχός τότε της πρότεινε: "Γιατί δεν σκέφτεσαι την μεγάλη σου την κόρη όταν ο καιρός είναι καλός -που σίγουρα οι πωλήσεις παπουτσιών θα πηγαίνουν καλά-, και την μικρή σου κόρη όταν βρέχει, τότε που ο κόσμος αγοράζει ομπρέλες;"
Έτσι η γυναίκα έμαθε να είναι χαρούμενη είτε ο καιρός είναι καλός είτε βροχερός και από την ημέρα εκείνη το παρατσούκλι της έγινε "η γελαστή κυρά"!
有一位绰号“哭婆”的老婆婆，下雨她哭，天晴她也哭。
一位禅师问她为什么而哭。
她说：“我有两个女儿，大女儿嫁给了卖鞋的，二女儿嫁给了卖伞的。天晴时，我就想到卖伞的小女儿一定没法过日子；下雨时，我就想到大女儿的鞋一定卖不出去。因此我天天为她们流眼泪”
禅师开导她说：“你不妨天晴时就想到大女儿的鞋店生意一定很好，下雨时就想到小女儿的伞一定畅销。”
老太婆一下想通了：“对啊。”
从此，哭婆无论天晴还是下雨总是笑嘻嘻的，哭婆变成了笑婆。
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου