Ένα χρυσάνθεμο!

Ο δάσκαλος μέσα στον κήπο είχε φυτέψει ένα σπόρο χρυσανθέμου. Το φθινόπωρο του τρίτου έτους ο κήπος είχε γεμίσει με χρυσάνθεμα και όλοι όσοι πήγαιναν στο μοναστήρι, δεν μπορούσαν παρά να θαυμάσουν το πόσο ωραίος ήταν ο κήπος!
Μια μέρα, κάποιος έκανε την αρχή και ζήτησε από τον δάσκαλο λίγα χρυσάνθεμα για να τα πάρει και να τα μεταφυτέψει στον κήπο του και ο δάσκαλος δεν αρνήθηκε. Ο ίδιος, έκατσε και επέλεξε τα πιο όμορφα και υγιή λουλούδια, και αφού τα μάζεψε τα έστειλε στο σπίτι του ανθρώπου.
Τα νέα σύντομα διαδόθηκαν παντού. Από την μέρα εκείνη, δεν σταματούσαν να έρχονται άνθρωποι για να ζητήσουν χρυσάνθεμα και για τους δικούς τους κήπους. Ο δάσκαλος δεν έδειχνε προτίμηση σε κανέναν, και με αγάπη έδινε σε όλους, ώσπου μέσα σε λίγες μέρες τα είχε χαρίσει όλα!
Δίχως χρυσάνθεμα όμως ο κήπος έμοιαζε θλιβερός, σαν να του έλειπε το φως.
Το τελευταίο βράδυ του Φθινοπώρου, βλέποντας ο μαθητής του την ερήμωση του κήπου σχολίασε: "Τι κρίμα! Κανονικά το μέρος εδώ πέρα θα έπρεπε να είναι πλημμυρισμένο με την ευωδία των λουλουδιών!"
Τότε ο δάσκαλος γελώντας είπε στον μαθητή του: "Για σκέψου!Δεν είναι πολύ καλύτερα τώρα; Πέρασαν τρία χρόνια από όταν φύτεψα ένα μοναχικό σπόρο και δες που φτάσαμε!"
"Ένα χρυσάνθεμο"! Βλέποντας τον δασκάλου του, ο μαθητής ένιωσε την ζεστασιά να τον γεμίζει. Το χαμογελαστό πρόσωπο του δασκάλου, έλαμπε πιο πολύ τώρα και από κήπο τις ημέρες που ήταν γεμάτος με χρυσάνθεμα!
"Πρέπει να μοιραζόμαστε όλα τα ωραία πράγματα με τους άλλους. Αν μπορούμε να προσφέρουμε τέτοια ευτυχία στους άλλους, ακόμα και αν στο τέλος δεν έχει περισσέψει τίποτα για μας, η καρδιά μας θα είναι γεμάτη! Τότε μονάχα έχουμε πραγματική ευτυχία στην ζωή μας."
Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε εγωιστικά. Πρέπει όλα τα όμορφα πράγματα στην ζωή μας να τα προσφέρουμε στους άλλους και την στιγμή εκείνη που η χαρά θα εμφανιστεί στο πρόσωπο του συνανθρώπου σου, θα μπορέσεις και εσύ να βιώσεις το πως το να μοιράζεσαι την καλή σου τύχη με τους άλλους, σε κάνει πιο ευτυχισμένο απ' ότι το να προσκολλάσαι σε αυτήν.


一村菊香
禅师在院子里种了一颗菊花，第三年的秋天，院子成了菊花园，香味一直传到山下的村子里。
凡是来寺院的人都忍不住赞叹道：“好美的花儿呀！”
一天，有人开口，向禅师要几棵花种在自家院子里，禅师答应了。他亲自动手挑拣开得最鲜、枝叶最粗的几棵，挖出根须送到了别人家里。消息很快传开了，前来要花的人接连不断。在禅师眼里，这些人一个比一个知心、一个比一个亲近，都要给。不多日，院里的菊花就被送得一干二净。
没有了菊花，院子里就如同没有了阳光一样寂寞。
秋天最后的一个黄昏，弟子看到满院的凄凉，说道：“真可惜！这里本应该是满院香味的。”
禅师笑着对弟子说：“你想想，这样岂不是更好，三年后一村菊香！”
“一村菊香！”弟子不由心头一热，看着禅师，只见他脸上的笑容比开得最好的菊花还要灿烂。
禅师说：“我们应该把美好的事与别人一起共享，让每一个人都感受到这种幸福，即使自己一无所有了，心理也是幸福的！这时候我们才能真正拥有了幸福。”
不要总想着自己，应该把自己美好的东西拿出来与别人一起分享。当你看到别人脸上洋溢的笑容时，你会体会到，其实与别人分享幸福比自己占有幸福更幸福！